“Τα Παιδιά του Πειραιά” είναι ελληνικό τραγούδι, από τα πλέον γνωστά παγκοσμίως, σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι. Η πρώτη ερμηνεία του έγινε από την Πόλυ Πάνου και αργότερα έγινε γνωστό με την ερμηνεία της Μελίνας Μερκούρη για τις ανάγκες της ταινίας “Ποτέ την Κυριακή” σε σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασσέν με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. 

Το τραγούδι κέρδισε Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού, το πρώτο βραβείο τραγουδιού που δινόταν σε ξενόγλωσσο τραγούδι. Προωθήθηκε για πρώτη φορά μέσα από την ταινία τον Οκτώβριο του 1960 από την United Artists Records. Το τραγούδι αυτό έχει ερμηνευθεί από πάρα πολλούς καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο και έχει κερδίσει αρκετές διακρίσεις παγκοσμίως.

Σαν σήμερα, στις 17 Απριλίου του 1961, στην απονομή των Όσκαρ το βραβείο απονεμήθηκε εν απουσία του, καθώς ο Χατζιδάκις δεν ήταν παρών στην απονομή.

Το “Ποτέ την Κυριακή”  είναι μια ελληνική ρομαντική κωμική ταινία του 1960, σε σκηνοθεσία και σενάριο Ζυλ Ντασέν. Πρωταγωνιστούν οι Μελίνα Μερκούρη, Ζυλ Ντασέν, Τίτος Βανδής και Γιώργος Φούντας.

Πρόκειται για την δεύτερη ταινία του Ζυλ Ντασέν, με σενάριο δικό του και πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη. Γυρίστηκε το 1960 εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα και είναι μία από τις διασημότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Τι δεν ξέρατε για το κομμάτι που κέρδισε Όσκαρ

Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν έχανε ευκαιρία να απαξιώσει το τραγούδι αυτό. Είχε αρνητική άποψη για αυτό το τραγούδι.

“Εσύ [απευθυνόμενος στην Μελίνα] με τον Ντασέν κάνατε το “Ποτέ την Κυριακή”. Πριν μπω εγώ στο παιχνίδι σας είχαν τελειώσει τα χρήματα και με φωνάζετε να κάνω τη μουσική. Εγώ ανταποκρίνομαι και κάνω τη μουσική για το έργο... Κάναμε ένα τραγούδι για την σκηνή εκείνη που έπρεπε. Τώρα όλα αυτά, με τη μεγάλη επιτυχία και με τα διαφορετικά λόγια, με το Ένα καράβι έρχεται στα γερμανικά, η ερμηνεία του στα αγγλικά κλπ., ούτε μου ανήκει ούτε θέλω να έχω καμία σχέση. Είναι κάτι πέρα από τις προθέσεις μου και μάλιστα πιστεύω ότι η επιτυχία του στις Κάννες το 1961, αν δεν απατώμαι, και αυτό έγινε ένα τραγούδι τουριστικής ατραξιόν, ένα τραγούδι με χαβάγιες, με αυτά που έχουν στη Χαβάη, ένα τραγούδι πέρα από το περιεχόμενο, πέρα από τη συγκίνηση, που μπορούσε να το λέει ο καθένας στο οποιοδήποτε καμπαρέ... Δεν είναι η αξία του αυτή. Μου στέρησε την δυνατότητα να έχω τη σωστή επαφή με τον κόσμο και ο κόσμος εισέπραττε κάτι που ήταν απ έξω από το τραγούδι και όχι από μέσα”.

Είναι δε γνωστό το περιστατικό πως και το ίδιο το Όσκαρ δεν το είχε σε εκτίμηση. Λέγεται πως στα μέσα της δεκαετίας του 1970 το πέταξε στα σκουπίδια και το βρήκε εντελώς τυχαία η οικιακή βοηθός του μαζί με την αδερφή του συνθέτη.

Πηγή φωτογραφίας