Ο οικονομολόγος Στέφαν Σζιμάνσκι, για παράδειγμα, και ο αθλητικογράφος των Financial Times Σάιμον Κούπερ, συγγραφείς του Soccereconomics, είναι πεπεισμένοι. Και το ίδιο φαίνεται πως πιστεύει και ο Tιμ Χάρφορντ, επίσης των FT, ο οποίος σε άρθρο του επικαλείται μια μελέτη του Σζιμάνσκι και της συναδέλφου του Μέλανι Κράους για να εξηγήσει το φαινόμενο που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «σύγκλιση».

Πρόκειται για τον μηχανισμό που επιτρέπει (θεωρητικά) στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες να αναπτυχθούν με ταχύτερους ρυθμούς από ότι τα ανεπτυγμένα κράτη και να κλείσουν την οικονομική ψαλίδα μεταξύ τους. Γιατί η κατασκευή δρόμων, λιμανιών ή σιδηροδρομικών δικτύων εκεί όπου δεν υπάρχουν, επιφέρει μεγαλύτερη αύξηση των επενδύσεων συγκριτικά με την κατασκευή νέων σε χώρες όπου υπάρχουν ήδη δίκτυα υποδομών. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως απέδειξε ο Ρίτσαρντ Μπάλντγουιν στο βιβλίο του «The Great Convergence», αυτό συνέβη την περίοδο 1970 – 2010 μόνο σε μια μικρή ομάδα χωρών – στην Κίνα, τη Νότια Κορέα, την Ινδία, την Πολωνία, την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη. Για αυτό σήμερα γίνεται λόγος για «σύγκλιση υπό συνθήκες».

Συχνά, όμως, μεμονωμένοι κλάδοι της οικονομίας χωρών που δεν ικανοποιούν τις εν λόγω όποιες συνθήκες καταφέρνουν να ενταχθούν στην παγκόσμια οικονομία και αναπτυχθούν. Και εδώ έρχεται η αναλογία με το ποδόσφαιρο: ένας παίχτης μιας χώρας περιορισμένων δυνατοτήτων στο ποδόσφαιρο μπορεί να διακριθεί στην παγκόσμια ποδοσφαιρική αγορά και να καταλήξει σε μια μεγάλη ομάδα, απολαμβάνοντας το προνόμιο να έχει αξιόλογους γυμναστές, προπονητές και συμπαίκτες. Και φορώντας τη φανέλα της εθνικής ομάδας, μπορεί με τη σειρά του να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας του, κομίζοντας νέες ιδέες, συστήματα και πρακτικές. Με λόγια απλά, όπως η Αίγυπτος έβγαλε τον Μοχάμεντ Σαλάχ, έτσι και ένας κλάδος της οικονομίας της Αιγύπτου θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο ανεξάρτητα από την πορεία της οικονομίας στο σύνολό της.