Η ψυχή της Κούβας είναι παρούσα σε όλα τα Μουντιάλ χάρη στο Guantanamera, ένα τραγούδι που έγραψε τη δεκαετία του 1920 ο Χοσεΐτο Φερνάντεθ, ο «βασιλιάς της μελωδίας» στην Αβάνα εκείνη την εποχή. Πώς, όμως, ο ρυθμός του πασίγνωστου τραγουδιού κατέληξε να αποτελεί έναν παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ύμνο που ακούγεται στα γήπεδα όλου του κόσμου; Την απάντηση μάς προσφέρει το 1843, «το βραβευμένο περιοδικό ιδεών, τρόπου ζωής και πολιτισμού» του Economist.

Χάρη στις αμερικανικές εκδοχές του Πιτ Σίγκερ (1963) και των Sandpipers (1966) το πιο διάσημο κουβανέζικο τραγούδι έγινε παγκόσμια επιτυχία. Και ήταν το 1966, χρονιά που το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου κέρδισε η Αγγλία και το Guantanamera βρισκόταν στην κορυφή των charts και στην Αμερική και στον Καναδά και στη Βρετανία, που ο ρυθμός του ακούστηκε για πρώτη φορά σε γήπεδο της Αγγλίας. Χάρη σε έναν οπαδό της ομάδας του Πόρτσμουθ, τον Ντέιβ Άλεν ο οποίος μετέτρεψε τo άσμα του «βασιλιά της μελωδίας» στο «There is only one…», αγαπημένο ποδοσφαιρικό ύμνο όλων των βρετανών οπαδών.

«Το φθινόπωρο του 1966, αφότου η Αγγλία κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα μου είχε έναν αμυντικό που τον έλεγαν Φρεντ Σμιθ. Μου άρεσε πολύ ιδέα να τραγουδήσω “There is only one Fred Smith”, (Υπάρχει μόνον ένας Φρεντ Σμιθ), παρότι ήταν ένας μέτριος παίκτης. Επιπλέον τη δεκαετία του 1960 το όνομα “Φρεντ Σμιθ” ήταν κοινό στην Αγγλία. Τραγουδούσαμε για τον αμυντικό μας επαινετικά και με χαρά αλλά και με μια δόση ειρωνείας», εξήγησε ο ίδιος, μιλώντας στο βρετανικό περιοδικό. Πολύ γρήγορα το άσμα υιοθετήθηκε και από τους οπαδούς και των άλλων ομάδων της Γηραιάς Αλβιώνας για να διαδοθεί στη συνέχεια σε δεκάδες χώρες σε όλον τον κόσμο.