Δεν είναι (μόνο) το ότι στην ιστορία του tennis, δεν έχει υπάρξει καμία καλύτερη παίκτρια από εκείνη, ούτε και το ότι θεωρείται ίσως η ‘κορυφαία Αμερικανίδα αθλήτρια όλων των εποχών’. Στα 35 της χρόνια, η Serena Williams, το μαύρο κορίτσι που μεγάλωσε στην ‘λάθος’ μεριά του LA, έγραψε και γράφει ακόμα ιστορία στο παραδοσιακά κατεξοχήν σπορ εύπορων – και κατα συντριπτική πλειοψηφία λευκών – γιάπηδων.

Δεν είναι ταπεινή, εκνευρίζεται όταν την ρωτάνε ανόητες ερωτήσεις στις συνεντεύξεις τύπου, θρυμματίζει ρακέτες στο court αν αισθανθεί αδικημένη, σιχαίνεται την ήττα και το παραδέχεται. «Δεν την κοιτάζω στο γήπεδο. Δεν μπορώ να το κάνω. Αν κερδίζω, μπορεί να τη λυπηθώ. Αν χάνω, θα θέλω να τη χτυπήσω», έχει πει για την αδερφή της Venus, της οποίας υπερίσχυσε στον τελικό του Australian Open την περασμένη βδομάδα.

Παρόλα τα επικριτικά σχόλια που έχει δεκτεί για τον μυώδη σωματότυπό της, η Serena διαχειρίζεται τις επιθέσεις με ψυχραιμία και καλή καρδιά. “Μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά ως αθλήτρια, να κινούμαι σε μια κοινωνία όπου οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πραγματικά αδύνατοι. Καμιά αθλήτρια δεν έχει το δικό μου στήθος. Χρειάστηκε να μάθω να αγκαλιάζω τον εαυτό μου και τις καμπύλες μου”.

Στην καριέρα της, έχει φιλοσοφήσει πλέον την τακτική της, ομολογώντας ότι δεν πιέζει πια τον εαυτό της όσο παλιά. “Αυτή είναι η ομορφιά της δικής μου καριέρας. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτε άλλο. Ότι και αν κερδίσω από σήμερα κι έπειτα, θεωρείται bonus για την καριέρα μου”. Αυτή η παραδοχή είναι ίσως και η μεγαλύτερη ηθική νίκη στην μακρόχρονη πορεία μιας πρωταθλήτριας, που δεν έχει πια να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

Bέβαια, συνεχίζει να μετράει ακόμα νίκες και στο γήπεδο, αφήνοντας μας κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό με τον τρόπο που σαρώνει τις αντιπάλους της. Όταν θέλουν να την χτυπήσουν, οι πολέμιοι της χαρακτηρίζουν το παιχνίδι της άκομψο. Υπάρχει ωστόσο μια αδιαφιλονίκητη ομορφιά στον τρόπο και κυρίως, στη δύναμη με την οποία κυριαρχεί κάθε φορά στο παιχνίδι. Παλεύει με όλες της τις δυνάμεις και κερδίζει. Ξανά και ξανά.

Κι αν δεν εξυμνείται όσο συχνά θα έπρεπε είτε γιατί η πρωτιά της θεωρείται πλέον δεδομένη, είτε γιατί η καριέρα της έχει περάσει τα πάνω και τα κάτω της, κανείς δεν μπορεί να μην της αναγνωρίσει το σθένος, το πείσμα και την πειθαρχία που δεν της επιτρέπουν -τουλάχιστον όχι ακόμα- να πει αντίο παρα μόνο ότι θα επιστρέψει αργότερα. Κι αυτό ακριβώς θα κάνει. Ξανά και ξανά.