Αγάπα ρε, τι σου ζητάνε;

Αγάπα ρε, τι σου ζητάνε;

Αγάπα ρε, τι σου ζητάνε;
Άσε την κλαψούρα και πάρε την καψούρα

Γράφει η Ελένη Κωσταντίνου Κεντρική φώτο: Pexels

Κλαψούρα παντού ρε φίλε. Ο ένας με την δουλειά, ο άλλος με τις υποχρεώσεις, ο δίπλα με τις σπουδές. Όπου βρεθείς κι όπου σταθείς όλοι μιλάνε για λεφτά. Για τον χρόνο που λιγοστεύει. Για τους άλλους που είναι άλλως πως, οπότε προβληματικοί.

Το 2018 δεν έχει να κάνει με ποτήρια μισοάδεια και μισογεμάτα αλλά με ζωές που ξεχείλισαν απ’ οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτά που θα ‘πρεπε: Αγάπη και "δημιουργία για τη δημιουργία", όχι για το εμπόριο. Κι αυτό ισχύει και για τα δύο.

Hashtags του τύπου #lovemyjob και #myfriendsarebetterthanyours παρόλο που μονοπωλούν στα σόσιαλ μαζί με την μούρη, την γάμπα και την πραμάτεια του καθενός, δεν φαίνεται να σημαίνουν τίποτα αφού, αν σκρατσάρεις λίγο το διαδικτυακό ξυστό, από κάτω θα βρεις θλίψη και πάλι.

Δεν πρόκειται περί παρελθοντολαγνίασης “καλών εποχών” ή επισφράγισης του “κάθε πέρυσι και καλύτερα”.

Είναι γεγονός πως Shit hit the fan στην οξύμωρη εποχή μας, κάπου μεταξύ της αιματοβαμμένης Συρίας και των επιχειρηματικών σχεδίων του Elon Musk να μας πάρει όλους πρόσφυγες στο διάστημα.

Κι ενώ η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει πολύ χειρότερες εποχές απ’ τις σημερινές, κάτι επιπλέον φαίνεται να λείπει κι αυτό δεν είναι άλλο απ’ την αγάπη. Όσο δακρύβρεχτο, κλισέ και παλιομοδίτικο κι αν ακούγεται.

Γιατί όταν το μόνο που αγαπάς είναι ο εαυτός σου, τότε το πράμα γυρίζει σε Survivor. Γιατί όταν το μόνο που θες είναι να σε "αγαπήσουν" περιστασιακά για να επιβεβαιωθείς και να τσιμπήσεις καμιά αρπαχτούλα για το έτος, το πράμα γυρίζει σε Power of Love. Κι αν η μόνη φορά που αγαπάς την ανθρωπότητα είναι όταν κάνεις share την φωτογραφία με τα κακόμοιρα τα παιδάκια που πεινάνε, αυτό είναι Πάμε Πακέτο να βιώσουμε και να μοστράρουμε, για ένα μισάωρο, το δράμα του άλλου.

Η κλαψούρα του 2018 δεν μπορεί να εξελιχθεί σε καψούρα γιατί μας έχει φάει το personalisation της τεχνολογίας, το enterpreneurship και το networking-έχω-τρία-προφίλ-στο-φουμπού-δεν-έχω-πλάσμα-να-πω-τον-πόνο-μου.

Ο μεγάλος κόσμος ζει σε μία επιφανειακή ειρήνη και ο μικρόκοσμος του καθενός περιτριγυρίζεται από αφθονία αγαθών και υπηρεσιών -που στην τελική δεν ξέρει τι να τα κάνει- ενώ μορφώνεται σε σημείο παραμόρφωσης.

Καψούρα πουθενά. Και για τίποτε.

Κι ο καθένας σέρνει τη ζωή του σαν τον Γιόζεφ Κ., ανίκανος όπως κι ο ήρωας του Κάφκα για οποιαδήποτε έξαρση, ανήμπορος να στηρίξει τον εαυτό του.

Κλαψούρικα.

Γι’ αυτό χρειάζεται υποστήριξη ο σύγχρονος δυτικός: αντικαταθλιπτικά για να ζήσει, ηρεμιστικά για να βγάλει τη μέρα, υπνωτικά για να κοιμηθεί, αλκοόλ για να πει εκείνη την κουβέντα την παραπάνω, ντράγκια για να γαμήσει.

Δυστοπία.

Με €2,90 την ώρα να κάνεις τον μπαρίστα δεκάωρα να πληρώσεις το ρεύμα, με €800άρια τον μήνα να ψωνίζεις για οικοκυριό τριών νοματαίων αλλά και με €36,000 τον χρόνο και να μην έχεις χρόνο να ασχοληθείς με την γκόμενα που σε γλυκοκοιτάει ή να βγεις για μπύρες με τους φίλους σου, ζωή δεν λογιέται.

Οι πλείστοι κλαψουρίζουν για τις Δευτέρες. Δεν τους αρέσουν, λέει, οι Δευτέρες. Πως γίνεται να μην σ’ αρέσει, προκαταβολικά, μία μέρα της ζωής σου επειδή σημάνει την αρχή της -εργάσιμης- βδομάδας;

Καπιταλισμός.

Όλα τα σφάξαμε, όλα τα μαχαιρώσαμε. Μαζί τους και οποιοδήποτε ίχνος αγάπης και έρωτα για την ζωή που μας χαρίστηκε. Μαζί και όποια δημιουργικότητα μπορεί να κρύβουμε μέσα μας αλλά την χάσαμε κάπου στο γρανάζι.

Πότισε δυο ποτήρια κρασί τον κάθε “κλαψιάρη” που δεν του αρέσουν οι εργάσιμες Δευτέρες και μετά ρώτα τον τι του λείπει.

Δεν θα αργήσει πολύ να σου περιγράψει πως θέλει να δημιουργήσει και, το κυριότερο, θέλει να αγαπήσει.

Loader