Θυμωμένοι είναι άνθρωποι της ιντελιγκέντσια και των τεχνών στην πόλη, η ανέγερση πύργων και άλλων ιδιωτικών έργων εκατομμυρίων δεν είναι, λένε, ανάπτυξη, μα να μην μαθαίνουμε ποτέ από τα λάθη μας, πώς δηλαδή θα ωφεληθεί ο μέσος και φτωχός πλην τίμιος πολίτης;

Eύλογο το υποθετικό ερώτημα.

Σε μια παράλληλη ωστόσο πραγματικότητα, όχι και πολύ παράλληλη δηλαδή, να, λίγα μόνο μέτρα παρακάτω, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, σαν και κάπως διαφορετικά είναι τα δημόσια πράγματα.

Έφηβοι σκειντμπορτάδες εκτονώνουν σωματικές ορμές στο μικρό, όπως διαμαρτύρονται, υπαρκτό τους ωστόσο πάρκο, γυναίκες με μαντήλα ψυχαγωγούν τα μικρά τους παιδιά σ΄ έναν απ’ τους δυο τρεις παιχνιδότοπους, ασιάτισες και ασιάτες, χωρισμένες οι άντρες απ’ τις γυναίκες κάνουν πικνίκ στο γρασίδι απολαμβάνοντας τον κοινόχρηστο χώρο όπως κανείς άλλος και κύπριοι μεσήλικες περπατούν σε δυάδες ή τριάδες με γρήγορο βάδην -και μιλώντας δυνατά και ταυτόχρονα- για το καθημερινό και καθιερωμένο τους «περπάτημα», την εξοντωτική τους αυτή γυμναστική.

Άλλοι, περισσότερο παραδοσιακοί ως κύπριοι, κάθονται στα συμπαθητικά καφέ και εστιατόρια, μπουλούκια από αλανιάρικες παρέες αράζουν στα βράχια χαζεύοντας τα πλοία και την ανοιχτή θάλασσα ενώ η εικόνα, ιδιαίτερα τα ζεστά απογεύματα του καλοκαιριού, συμπληρώνεται ως έρμπαν με πλανόδιους καλλιτέχνες που παίζουν μουσική, τραγουδούν (όσο πρόχειρα κι αν είναι, τα ωραιότερα live στον δρόμο είναι πάντοτε που γίνονται) και περφορμάρουν.

Αργά το βράδι βγαίνουν και οι «αλήτες», βάφουν τους τοίχους και καλά κάνουν, μια γνήσια και χρωματιστή έκφραση είναι αυτή που είθισται ανθρώπους με προβλήματα να ενοχλεί. Τσιγγανάκια παίζουν ακκορντεόν, «Μαιάμι» πατίνια και ποδήλατα παντού και κάτι όμορφο, που αν και θα έπρεπε να ήταν δεδομένο, φέτος το έχω παρατηρήσει συχνά να συμβαίνει, άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια αποκτούν επιτέλους έναν δημόσιο χώρο όπου μπορούν και απολαμβάνουν ανενόχλητοι τη βόλτα τους. Χωρίς να νιώθουν παρείσακτοι, χωρίς να νιώθουν αφιλόξενοι. Το σημαντικότερο, χωρίς να είναι «ανύπαρκτοι», αφού για κάποιον μάλλον όχι και τόσο περίεργο, εντούτοις σκοτεινό, λόγο, πουθενά δεν τους έβλεπες, ποτέ.

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ: Σεξ, λαδίλα & κουλτούρα

Ο Μόλος και η ευρύτερη παραθαλάσσια αστική περιοχή μπροστά από το κέντρο της Λεμεσού έχει επομένως εισέλθει σε μια χρυσή, για τους απλούς πολίτες, εποχή, και επιχειρήματα υπάρχουν.

Πολιτισμός δεν είναι μονάχα τι συμβαίνει στις γκαλερί και στα θέατρα, είναι κι αυτά σημαντικά, έχω όμως βάσιμες υποψίες να πιστεύω πως μάλλον έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το τι συμβαίνει στον δρόμο και στις πλατείες, εκεί όπου μια κοινωνία γίνεται στο σύνολό της και όχι μεμονωμένα ορατή. Κρίνοντας απ’ την πλούσια πια πληθυσμιακή σύνθεση του νησιού μας και την αρκετά αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων απ' όλες τις τάξεις και όλες τις φυλές, σ’ ένα δημόσιο αστικό τόπο συνάθροισης, όπως είναι αυτός του Μόλου, μισοάδειο το πολιτισμικό μας το «ποτήρι» ας μην το λες.

Μισογεμάτο πες το.