Βγάζοντας φωτογραφίες και χορεύοντας στον ρυθμό των πνευστών

Βγάζοντας φωτογραφίες και χορεύοντας στον ρυθμό των πνευστών

Η Ελένη Ξένου πήρε το iPhone της και για δύο μέρες έκανε βόλτες στο Windcraft Festival

Βγάζοντας φωτογραφίες και χορεύοντας στον ρυθμό των πνευστών
Φωτορεπορτάζ από ένα υπέροχο καλοκαιρινό φεστιβάλ

Τί σημαίνει Windcraft, ρώτησα πριν από καιρό την Έλλη Μιχαήλ. Είναι η τέχνη των πνευστών μου απάντησε και στην απάντηση κόλλησε το χαρακτηριστικό της χαμόγελο. «Είναι απίστευτο πώς από την αναπνοή μπορεί να βγαίνει ένας τόσο μαγικός ήχος», συμπλήρωσε καπάκι. Και για να διαπιστώσω πόσο δίκαιο είχε, αποφάσισα να πάω μια βόλτα από το χωριό Κατύδατα, όπου για τέταρτη συνεχή χρονιά πραγματοποιήθηκε το Windcraft Festival ή για να το θέσω αλλιώς, η γιορτή των πνευστών.

Για όσους δεν γνωρίζετε ποια είναι η Έλλη Μιχαήλ ανοίγω παρένθεση: Πρόκειται για τη μουσικό που εμπνεύστηκε το εν λόγω φεστιβάλ και που αποφάσισε να μετατρέψει ένα παλιό πλινθόκτιστο χάνι στα Κατύδατα, σε αυλή συναυλιών, χαρίζοντας στο χωριό από όπου κατάγεται τη δυνατότητα να ζει για δύο μέρες του χρόνου, στο ρυθμό της μουσικής. Η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ και ιδρύτρια του Windcraft Loud στη Λευκωσία, του οργανισμού που είναι πίσω από το φεστιβάλ, αυτή είναι λοιπόν η Έλλη Μιχαήλ.

Η Σάβια Γεωργαλλή και η Έλλη Μιχαήλ ακούραστες από το πρωί υποδέχονται τους μουσικούς, επιβλέπουν τους χώρους δράσεων, συντονίζουν τα μαγειρέματα και είναι σε πλήρη ετοιμότητα για να ρίξουν ένα χαμόγελο στους...πιστούς του Windcraft.

Ένα σωρό εθελοντές κατακλύζουν τα μικρά στενά του χωριού. Οι κάτοικοι, που είναι πια πολύ λίγοι, ίσως ούτε 100, ανοίγουν τις πόρτες τους και παρακολουθούν με διψασμένο βλέμμα τα νιάτα σε εγρήγορση, να στήνουν το υπαίθριο μπαρ, να κρεμάνε σημαιούλες στους πλινθόκτιστους τοίχους και να καταπολεμούν την υγρασία του αυγουστιάτικου απογεύματος με παγωμένες μπύρες και αμάνικα φανελάκια, τα οποία αφήνουν τα τατουάζ τους ακάλυπτα και τη φρεσκάδα της ηλικίας τους εκτεθειμένη.

Και βέβαια είναι όλοι τους αποφασισμένοι. Για τους ηλικιωμένους κάτοικους μιλώ. Αποφασισμένοι να πάνε κόντρα στις καθημερινές τους συνήθειες. Να κλείσουν τις τηλεοράσεις, να μην κοιμηθούνε από νωρίς, να ξεχάσουνε για λίγο τις αρρώστιες τους και να κρατήσουνε θέση σ’ αυτό το παράξενο γλέντι που όπου να ναι θα αρχίσει για να αλλάξει την ατμόσφαιρα του χωριού.

Ήχοι, χρώματα, χορός... Φωνές, φως, φιλοξενία! Μ’ αυτές τις λέξεις ξεκινά το δελτίο τύπου του φετινού Windcraft Music Fest, το οποίο υπόσχεται να είναι πιο «αέρινο» από ποτέ με μπάντες να σμίγουν τις μουσικές παραδόσεις του κόσμου και τα πνευστά να δίνουν πνοή σε μια ζωηρή μουσική γιορτή. Συναυλίες, εργαστήρια, προβολές και παράλληλες δράσεις. Προς το παρόν το σκηνικό έχει στηθεί και το μόνο που ταξιδεύει στο μεσημεριάτικο αέρα είναι οι μυρωδιές των φαγητών της κ. Κλειούς, η οποία κάθε χρόνο φτιάχνει ένα σωρό κυπριακά φαγητά και τα τοποθετεί στην αυλή της σε στυλ μπουφέ, για να σερβίρει τους εθελοντές και τους μουσικούς. Ένα τέτοιο μεσημεριανό γεύμα απόλαυσα και γω παρέα με τον Δημήτρη Μπασλάμ και την Αγγελική Τουμπανάκη, τους δύο Έλληνες καλλιτέχνες που φέτος φιλοξενούσε το Windcraft.

Το παλιό σχολείο των Κατύδατων μετατρέπεται σε κατασκηνωτικό χώρο. Τα αντίσκηνα έχουν στηθεί κάτω από τη σκιά μεγάλων πεύκων αλλά όσο ο ήλιος δεν λέει να υποχωρήσει οι κατασκηνωτές «σκοτώνουν» τον χρόνο τους παίζοντας τάβλι, διαβάζοντας βιβλία ή απλώνοντας τις πετσέτες τους για ηλιοθεραπεία…

Όταν το φως αρχίζει να πέφτει τα σπίτια των χωριανών ανοίγουνε τις πόρτες τους και στις αυλάδες τους διαδραματίζονται τα εργαστήρια του φεστιβάλ. Και βέβαια στην κάθε αυλή έχουνε όλοι τους στήσει μεγάλα τραπέζια με τα κεραστικά δηλαδή σπιτίσιες λεμονάδες, μανταρινάδες, μπισκότα και κέικ, μέχρι και μαχαλεπί. Αξιαγάπητη και αυθεντική κυπριακή φιλοξενία σκέφτομαι και παραδίδομαι στη γλυκύτητα της.

Η κ. Λέλα θυμάται ιστορίες από το καιρό της ΕΟΚΑ και μας τις διηγείται ενόσω περιμένουμε το εργαστήρι της Αγγελικής Τουμπανάκη να αρχίσει στην αυλή του σπιτιού της. Μας ξεναγεί στο σπίτι της, μας δείχνει τις φωτογραφίες των παλιών αγωνιστών, στο κέντρο μάλιστα έχει καδραρισμένο τον Γρίβα...Πόσες τέτοιες ιστορίες είναι θαμμένες μέσα στα χωριά μας σκέφτομαι και πόσοι κρυμμένοι «παραμυθάδες» της αληθινής μας Ιστορίας...

Στο παλιό χάνι όπου βρίσκεται και η κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, οι τεχνικοί κάνουν δοκιμές ήχου και οι μουσικοί κουρδίζουν τα όργανα τους.

Την ίδια ώρα σε μια από τις αυλές των σπιτιών ο Δημήτρης Μπασλάμ αφηγείται τα δικά του…παραμύθια.

Και κάπου σε ένα άλλο στενό πιο κάτω, ο Ιταλός σαξοφωνίστας Federico Pascucci μιλάει για τα πνευστά στα Βαλκάνια και για ιστορίες που έχουνε γραφτεί με ήχους…

Στο καφενείο κάπου μεταξύ μέτριου και σκέτου οι παλιοί παραδοσιακοί μουσικοί ανταλλάζουνε τσιαττιστά. Και επιβεβαιώνουν τη γοητεία της παράδοσης η οποία βγαίνει πηγαία μέσα από τα ρυτιδιασμένα πρόσωπα τους για να κάνει ομοιοκαταληξία με την ίδια τη ζωή.

Ο Πάτροκλος, ο μπάρμαν του φεστιβάλ που φτιάχνει τα πιο «τρελά» Μοζίβο (μοχίτο φτιαγμένα από ζιβανία) περιμένει τον ήλιο να πέσει για να πάρει θέση στο πόστο του και να ραντίσει τη νύχτα με μπόλικο αλκοόλ…

Ο ήλιος δύει με τους Quintus Ensemble να βάφουνε τον ήδη κοκκινισμένο ουρανό με τα χρώματα των μουσικών τους.

Πρωταγωνιστές τα πνευστά! Και μουσικοί οι οποίοι, μέσα από την αναπνοή τους, αφήνουνε χώρο στην παράδοση για να αναπνεύσει στο σήμερα…

(image: kati28.jpg

Το Windcraft Band, οι οικοδεσπότες του φεστιβάλ

Ευρωπαϊκή τζάζ και κλασική μουσική στο χάλκινο ήχο των Βαλκανίων, μελωδίες της Μεσογείου, ξέφρενοι αφοβραζιλιάνικοι ρυθμοι στα μονοπάτια της gypsy jazz, όλα σμίγουν κάτω από τον ουρανό των Κατύδατων για να επιβεβαιώσουν πως οι διαφορετικοί πολιτισμοί μπορούν να συνυπάρξουν. Αλλά και πως τελικά τα χωριά μας είναι ίσως ο πιο πρόσφορος χώρος για να μιλήσουμε ξανά από την αρχή μια ουσιαστική γλώσσα. Αυτή της μουσικής και των βιωματικών ιστοριών...

Το φεστιβάλ τελειώνει με την εκρηκτική Αγγελική Τουμπανάκη και τους Buzz Bastardz. Μια από τις πιο ιδιαίτερες προτάσεις της ελληνικής world jazz σκηνής σήμερα. Η Αγγελική Τουμπανάκη με μια ευλογημένη φωνή, στήνει ένα μουσικό παιγνίδι με ήχους και ρυθμούς παραδόσεων, τραγούδια διαφορετικών χωροχρόνων και μαζί με τους εξαίρετους μουσικούς που την συνοδεύει, κλείνει το φεστιβάλ χαρίζοντας του με την παρουσία της μια ενέργεια σχεδόν μεταφυσική...

Loader