ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ «Η πρωτεύουσα αποκτά δημοτικό θέατρο». Ένας τίτλος που κολλάει σε δυο διαφορετικούς αιώνες.

Σεπτέμβριος του 2017 κι αν είσαι απ' τους βέρους Λευκωσιάτες που στριφογυρίζουν ολημερίς μες τη Χώρα, θα 'χεις σίγουρα προσέξει τον οικοδομικό οργασμό που εξελίσσεται αυτό το διάστημα στην οδό Μουσείου. Οι εργασίες για την ανακαίνιση του παλιού Δημοτικού Θεάτρου βρίσκονται σε εξέλιξη και το όλο εγχείρημα, λέγεται, θα παραδοθεί τον Φεβρουάριο του 2019. Θεού θέλοντος και εργολάβου επιτρέποντος, έτσι; Μη ξεφεύγουμε.

Σεπτέμβριος του 1957, εξήντα ακριβώς χρόνια πριν από τώρα που μιλάμε, οι κάτοικοι της πόλης αυτής αντίκρυζαν ένα πανομοιότυπο σκηνικό στην οδό Μουσείου. Τότε ήταν που στήνονταν τα θεμέλια του θεάτρου που ανακαινίζεται σήμερις και σε περιοδικό της εποχής εντοπίζουμε σχετικό ρεπορτάζ με τίτλο «Η πρωτεύουσα αποκτά δημοτικό θέατρο». Διαχρονικάρας ο τίτλος, δεν μπορείς να πεις. Και η όψη του κτιρίου, βεβαιως-βεβαίως.

ΓΙΑ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΤΟ ΠΡΙΝ, ΤΟ ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΑ

Θεμιστοκλής Δέρβης in da house Σεπτέμβριος του 1957 λοιπόν και σε περιοδικό της εποχής ξανοίγει δισέλιδο ρεπορτάζ-αφιερωματάκι στο πολυπόθητο Δημοτικό Θέατρο που οι πρωτευουσιάνοι ανέμεναν διακαώς να ολοκληρωθεί. Τίτλος του, «Η πρωτεύουσα αποκτά δημοτικό θέατρο», τίτλος που δεν απέχει πολύ απ' τον τίτλο που θα έβαζε κάποιος και σήμερα.

Σε δημοσιεύμα του '57, εντοπίζουμε γαργαλιστικές πληροφορίες στο άρθρο που σχετίζεται με την ανέγερση του Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας. Απ' αυτές που τις βλέπει ο χρόνος και γελά.

Στο εν λόγω ρεπορτάζ λοιπόν, γίνεται αναφορά στις εργασίες που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, όπως και σήμερα, ενώ εντοπίζουμε και γαργαλιστικές πληροφορίες που τις βλέπει ο χρόνος και γελά. Αξιοσημείωτο είναι πως 60 χρόνια πριν, στο δημοσίευμα γίνεται αναφορά και στην πολυπόθητη επίσης Δραματική Σχολή, η οποία όπως καταγράφεται, θα μπορούσε να στηθεί μετά την αποπεράτωση του έργου, κάτι βεβαίως που δεν έγινε ποτέ. «Εξακολουθεί να μένει στο στάδιο των σχεδίων και των ευσεβών πόθων», αναφέρεται στο δημοσίευμα κι εμείς εξήντα χρόνια μετά συμπληρώνουμε ένα σκέτο«Όντως!» και ξεπαστρεύουμε.

«Η κυβέρνηση εδέχθει να μας δανείσει 35 χιλιάδες λίρες, αργότερα όμως αθέτησε την υπόσχεσή της με διάφορες προφάσεις. Τώρα ο Δήμος πρόκειται να δανειστεί 15 χιλιάδες λίρες από την εταιρία Σελλ», δήλωνε εν έτει 1957 ο τότε Δήμαρχος της Λευκωσίας Θεμιστοκλής Δέρβης

Σχετικά με το κτίσμα, το ρεπορτάζ αναφέρει πως το κυρίως οικοδόμημα θα περιβαλλόταν από πενταπλάσιας έκτασης χώρο, διαρρυθμισμένο σε πάρκο, και πως τα σχέδια του κτιρίου σε ιωνικό ρυθμό υπόγραφε ο Γιάννης Χατζηδάκις ενώ η εκτέλεση είχε ανατεθεί στον Γεώργιο Κουρσουμπά. Γίνονται αναφορές για το εντυπωσιακό φουαγιέ, την περιστροφική σκηνή, τα αετώματα αλλά και την στέγη του θεάτρου που, όπως αναγράφεται, θα παραγγελόταν από την Γλασκώβη, θα 'χε τεράστιο άνοιγμα και δεν θα στηριζόταν σε κολώνες.

ΔΕΣ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΗΣ AVANT GARDE ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Σε περήφανο τόνο, σημειώνεται πως το Δημοτικό Θέατρο «Θα μπορεί να χωρά άνετα δύο χιλιάδες θεατές» -υπερβολικούληδες ανέκαθεν ήμασταν οι Κύπριοι- και πως θα ήταν έτοιμο σε ένα χρόνο, το 1958 δηλαδή. Εν τέλει το θέατρο λειτούργησε επίσημα το 1967 και λαμβάνοντας υπόψη το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της εποχής, καλά που λειτούργησε κιόλας.

Απ' το σανίδι του, μέχρι και το 2003, να πούμε πως πέρασαν πολύ αξιόλογες παραστάσεις, σε μία εποχή που ο ΘΟΚ κατάφερνε να συγκλονίζει ευχάριστα το κοινό του με σπουδαίους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες, αξέχαστα κοστούμια που άφησαν εποχή και σκηνικά που άμα τα βλέπεις σε φωτογραφίες και μακέτες σήμερα αβίαστα θα αναφωνήσεις πως «Δεν γίνεται, κάτι πήγε στραβά την πορεία». Κι όλα αυτά τα συγκλονιστικά χωρίς την χρήση video wall και λοιπών μοντερνιών, γίνεται; Γινόταν. *Η πρόσοψη του θεάτρου κατά την διάρκεια της ανέγερσής του το 1957. * *Το μάρμαρο έπρεπε να πάρει την μορφή κολώνας.* *Φωτογραφία του '57, τραβηγμένη απ' την πλευρά του Κυπριακού Μουσείου, μία άλλη πονεμένη ιστορία. *

ΔΕΣ ΕΔΩ ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΑΘΑΝΑΤΑ 80s Ο πρωτευουσιάνος που φοίτησε σε Δημοτικό σχολείο την αθάνατη -απ' όλες τις απόψεις- δεκαετία του '80, το Δημοτικό Θέατρο αδύνατον να μην το θυμάται. Κι ορκισμένος θεατρόφιλος να μην είσαι σήμερις, την ετήσιά σου βόλτα με το λεωφορείο και τη δασκάλα με το ξέφρενο midi φλοράλ δίπλα στη διευθύντρια με το μουστάκι, την έχεις κάνει απ' τον χώρο.

Στο Δημοτικό Θέατρο για να είμαστε ειλικρινείς και ωραίοι, παρακολουθήσαμε εξαιρετικές παιδικές παραστάσεις ενταγμένες σε ένα ρεπερτόριο που η αρχή του δεν ήταν να μεταφέρει την τηλεόραση επί σκηνής για να εντυπωσιάσει τα μούλικα, ούτε θεωρούσε ότι τα μούλικα είναι χαζά και δεν την αντέχουν την ποιότητα. Μια χαρά την αντέξαμε και τον Λούρα και τον Κυριαζή προλάβαμε χωρίς ρυτίδες και με τους συμμαθητές μας τσακωθήκαμε για το ποιοι θα καθίσουν πρώτη σειρά στην πίστα του εξώστη και για δέκα λεπτά μας έστειλε η δασκάλα τιμωρία στο φουαγιέ να κοιτάμε γωνια τον τοίχο επειδή στολίσαμε με γαριδάκια Χαραλάμπους τις κόκκινες βελούδινες καρέκλες του. Και μία αφίσα 50 σεντς -αν δεν μας απατά η μνήμη- την παίρναμε τις Κυριακές που πηγαίναμε χωρίς δασκάλα και διευθύντρια και την κολλούσαμε άτσαλα στο παιδικό δωμάτιο.

Κι όσους μας τράβαγε για θεατρικές βραδιές η μάνα μας για-να-μορφωθούμε-κανεί-με-τούτα-τα-Στρουμφάκια, και λίγο πριν απ' το διάλειμμα κοιμόμασταν με τα πόδια απλωμένα πάνω στην διπλανή θέση αν ήταν κενή, οι μνήμες είναι εξίσου έντονες. «Φιλουμένα Μαρτουράνο» και «Ματωμένος Γάμος» από έναν Γαβριηλίδη που άφησε εποχή, «Οργισμένα Νειάτα» -ναι, με έψιλον ιώτα- με την θεάρα την Μίχα, τα αξεπέραστα κοστούμια-υπερπαραγωγές του Ζιάκα. Όλες οι νυν μεγάλες κυρίες του θεάτρου να στρώνουν τότε καλά τον δρόμο που είχαν ανοίξει την δεκαετία πριν απ' τις δικές μας επισκέψεις εκεί και να μεσουρανούν. Ονόματα οι μικρότεροι δεν ξέραμε τότε, σήμερα όμως όλα βγάζουν νόημα. *Οι ρετρό απεικονίσεις που πάντα κάνουν τα πράματα να μοιάζουν πιο όμορφα. *

ΕΛΑ ΝΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΟΥΜΕ ΝΤΑΡΛΙΝΓΚ Το Δημοτικό Θέατρο έκλεισε τις ψηλές και βαριές του πόρτες το 2003 για την απαραίτητη ανακαίνιση και για επιδιόρθωση της στέγης του. Τόσο οι παραστάσεις του ΘΟΚ όσο και άλλα θεάματα που φιλοξενούνταν εκεί, προσφυγοποιήθηκαν μέχρι και το 2005, όταν ξεπαστρέψαμε με την πλήρη ανακαίνισή του κι έφυγε και ο τελευταίος μπογιατζής από μέσα. Δυο χρόνια αργότερα, το 2007 εκδόθηκαν τα πιστοποιητικά τελικής παραλαβής. Το όλο πράμα κόστισε 6 και κάτι εκατομυριόπουλα με αρχιτέκτονα την Κάρεν Γεωργιάδη, πολιτικό μηχανικό τον Κώστα Σανταμά και εργολάβο τον A. Panayides Contracting.

Η ομάδα δεν πρόλαβε να παραδώσει καλά καλά τα κλειδιά και μία τριετία μετά, 11 Ιουνίου 2008 και 8.50 το βράδυ, η στέγη του Δημοτικού Θεάτρου κατέρρευσε. Ευτύχημα που δεν θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα να λέμε, σε μία περίοδο που ο χώρος ήταν σχεδόν καθημερινά γεμάτος από εκατοντάδες παιδιά που έκαναν πρόβες λόγω των θερινών μαθητικών παραστάσεων. Συμφωνα με το πρόγραμμα, την επόμενη μέρα ήταν προγραμματισμένη εκεί παράσταση με χίλιους μαθητές.

Ακολούθησε ο κλασσικός, πλέον, διορισμός Ερευνητικής Επιτροπής [πολύ trending και σήμερα εξ όσων γνωρίζετε οι επιτροπές αυτές] για την επίσης κλασσική, πλέον, διασφάλιση της πλήρους και αντικειμενικής διερεύνησης του θέματος.

Η τριμελής Ερευνητική Επιτροπή ήταν αυτή που έκρινε πως η αντοχή των ψαλιδιών που τοποθετήθηκαν το 1956 στο θέατρο ήταν οριακή εξαιτίας του βάρους τους, του βάρους των υλικών επικάλυψης και του βάρους των ψευδοροφών και άλλων κατασκευών. Γι' αυτό και μας την έκανε η στέγη, σύμφωνα με το πόρισμα της Επιτροπής, αφού δεν άντεξε το επιπρόσθετο βάρος.

Το Δημαρχείο της πόλης προχώρησε σε αγωγές εναντίον της τριάδας που προαναφέρθηκε και ζήτησε αποζημιώσεις κοντά στα 3 εκατομμυριόπουλα. Μια διαδικασία που πάει και πάει και πάει, άλλη μεγάλη ιστορία τούτα τα δικαστικά. Έτσι για τις σημειώσεις σας, η αγωγή καταχωρήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου του 2010. 2017 έχουμε σήμερα, έτσι;

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ Εννέα χρόνια αφότου οι ψηλές και βαριές πόρτες του θεάτρου έκλεισαν για δεύτερη φορά plus η στέγη που μας ξέφυγε, Δήμος Λευκωσίας και Υπουργείο Παιδείας συμφώνησαν να σπάσουν τους κουμπαράδες τους και να τελειώνουμε μ' αυτό το κτίριο-Casper the friendly ghost μες την πόλη.

Την ανακατασκευή ανέλαβε η Cyfield Development και το συμβολαίο λέει πως εκτός από επανασχεδιασμό και κατασκευή, η εταιρία θα έχει την ευθύνη και για την συντήρηση του θεάτρου για μία δωδεκαετία. Οι οικοδομικές εργασίες που βλέπεις σήμερα σαν περνάς απ' την οδό Μουσείου βρίσκονται σε εξέλιξη και το συμβόλαιο λέει πως Φεβρουάριο του 2019 μπορείς να ξαναπεράσεις τις πόρτες του κι αν γουστάρεις να πας οικειοθελώς για τιμωρία στον τοίχο του φουαγιέ.

Για να ξέρεις τι σε περιμένει, μάθε πως το όλο πράμα κατεδαφίστηκε -ήταν στο σχέδιο αυτή τη φορά- και πως αυτό που θα μείνει θα 'ναι η πολύ σούπερ και chic πρόσοψη του κτιρίου και οι δύο πλαϊνοί τοίχοι. Για την στέγη μην αγχώνεσαι, αφαιρέθηκε εντελώς. Και με το που θα τελειώσει το Δημοτικό Θέατρο θα 'χει και πάλι την πρωτιά του μεγαλύτερου παγκύπρια.

Κι επειδή οι ταπεινές χιλιάδες του Δέρβη δεν περπατούν σήμερα, ο προϋπολογισμός που είχε αρχικά υπολογιστεί στα €14 εκατομυριόπουλα συν τον φουπουά, σήμερα μιλά για €8.6 εκατομυριόπουλα, έξω ο φούπουα. Βέβαια, αν δεν δούμε την λυπητερή τίποτα δεν πιστεύουμε πια οι πρωτευουσιάνοι. Όσο για το deadline του μεθεπόμενου Φεβρουαρίου, κρατάμε καλάθι μικρό γιατί η ζωή μας δίδαξε πως αν δεν κοπεί η κορδέλα, πανηγύρι δεν κάνεις.

Δημοτικό Θέατρο με Θεμιστοκλή Δέρβη, Δημοτικό Θέατρο με Κωνσταντίνο Γιωρκάτζη. 1957-2017, ένα θέατρο, μία ατέλειωτη Ιστορία. Εμείς, με όλη την σοβαρότητα, να ευχηθούμε το έργο να παραδοθεί στην ώρα του, το θέατρο να γεμίσει κόσμο και αξιόλογα θεάματα και η πιο κούκλα περιοχή της πόλης να φωταγωγηθεί και πάλι όπως της πρέπει.