Γράφει ο Γιώργος Χριστοφόρου

Σχεδόν στα μέσα του 2018 και ακόμα ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, σε καλύτερα χρόνια και σε ένα καλύτερο μέλλον.

Κάποτε μιλούσαμε για μια γενιά που θα έφερνε τα πάνω-κάτω, που θα έκανε τις απαραίτητες αλλαγές στα κακώς έχοντα αυτού του τόπου.

Οι teenager των 90s πλέον είναι ώριμοι άντρες και γυναίκες, οι πλείστοι με τις δικές τους οικογένειες πλέον. Έχουν ήδη διανύσει τα δύο οικονομικά 'στάδια' αυτού του νησιού, της απόλυτης ευημερίας αλλά και της καταστροφής, έχοντας την ανάμνηση άλλων εποχών.

Είμαστε η γενιά που αντί να μετροφυλλάμε άλμπουμ με τις φοιτητικές μας αναμνήσεις, περιμένουμε να δούμε στις εφαρμογές των social media τις αναρτήσεις που κάναμε παλιότερα.

Είμαστε η γενιά που αντί να λέμε στα παιδιά μας "Εγώ στην ηλικία σου είχα και δύο παιδιά", θα λέμε "Κάναμε λογαριασμό 200 ευρώ (τουλάχιστον) σε κλαμπ", χωρίς να υπάρχει λόγος.

Είμαστε η γενιά που βρήκαμε ένα μεγάλο μέρος της πορείας μας έτοιμο. Οι περισσότεροι από εμάς είχαμε τις ανέσεις από τους δικούς μας.

Είμαστε η γενιά που αντί ο πατέρας να λέει στα παιδιά του με πόσες πήγε, θα είναι η μητέρα που θα εξιστορεί την πολυτάραχη ερωτική της ζωή στις κόρες.

Είμαστε η γενιά που ντρεπόμαστε να πούμε όχι στα ναρκωτικά.

Είμαστε η γενιά που "χτίζουμε" το προφίλ μας σαν άνθρωποι και την καριέρα μας μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Είμαστε η γενιά των 800 ευρώ... Και είμαστε ευχαριστημένοι!

Είμαστε η γενιά που βλέπαμε τα ενοίκια να είναι στα ύψη.

Είμαστε η γενιά που πιστεύαμε πως θα κάνει την αλλαγή, αλλά όσοι μπήκαν στο κόλπο συνέχισαν την ίδια πολιτική με τους υπόλοιπους.

Είμαστε η γενιά που (ίσως) πρόλαβε να παίζει τα απογεύματα σε αλάνες και να μην είμαστε προσηλωμένοι στα ηλεκτρονικά.

Είμαστε σε γενικές γραμμές μία κα(η)μένη γενιά.