Προσπαθώ να δω την καλή πλευρά των ανθρώπων, όμως κάποιοι μαλάκες το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο

Προσπαθώ να δω την καλή πλευρά των ανθρώπων, όμως κάποιοι μαλάκες το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο

Προσπαθώ να δω την καλή πλευρά των ανθρώπων, όμως κάποιοι μαλάκες το κάνουν εξαιρετικά δύσκολο
Το πιο λυπηρό; Πολλοί απ’ τους τύπους που αναφέρονται εδώ θα συμφωνήσουν με το παρόν πιστεύοντας πως αφορά άλλους

Στον θαυμαστό κόσμο των social media, στο Facebook κυρίως γιατί το Insta -ευτυχώς- είναι μόνο βυζιά, φαγητά και γαλάζιες πόρτες και το Twitter παραείναι ελιτίστικο, ζει, κινείται και μεγαλουργεί η ευγενής κάστα των ψεκασμένων. Αυτή η (αρκετά μεγάλη) μερίδα των συμπατριωτών μας που χρησιμοποιούν την πλατφόρμα όχι μόνο για να μοιραστούν fake news από το pentapostagma και τη panagiamegalohari.gr (και μετά διαμαρτύρονται στο Ευρωβαρόμετρο ότι τους ενοχλούν τα fake news - εννοώντας φυσικά τις κανονικές ειδήσεις που θεωρούν προπαγάνδα των Σιωνιστών) αλλά και για να ευχηθούν ψόφους, καρκίνους, AIDS και άλλους αργούς, βασανιστικούς τρόπους εξόντωσης για το παραμικρό. Και το κάνουν επώνυμα, θορυβωδώς και με έπαρση, όπως τον κλασικό μαλάκα στην ταβέρνα ή την ουρά στην τράπεζα που μιλάει δυνατά ώστε να σιγουρευτεί ότι όλοι γύρω του άκουσαν τη βαθυστόχαστη μαλακία που πέταξε και μετά σκανάρει τον χώρο για επιβεβαίωση μ’ εκείνη την ηλίθια έκφραση κάποιου που νομίζει ότι είναι ο διάδοχος του Ντεριντά.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που λέμε γενικώς και αορίστως (και πολλές φορές τυπικά) “καλό άνθρωπο”, ούτε συγκαταλέγομαι ανάμεσα σε εκείνους με την καρδιά-αγκινάρα που αγαπούν όλον τον κόσμο (δημόσια τουλάχιστον) και έχουν την ψευδαίσθηση ότι κι εκείνος τους αγαπά πίσω - αυτοί είναι σίγουρα ή μούφες ή ψυχοπαθείς. Είμαι απλά άνθρωπος με όλα τα πάθη και τα λάθη της φύσης μου και το αφήνουμε εκεί γιατί πιθανότατα χεστήκατε για μένα, θέλετε απλά να φτάσετε στο σημείο όπου τα χώνω χοντρά σε κάποιους μαλακοπίτουρες, σωστά; Γατάκια...

Ναι μεν ο Ουμπέρτο Έκο είχε δίκιο για τις στρατιές των ηλιθίων που κάποτε μιλούσαν μόνο στα μπαρ και δεν ενοχλούσαν κανέναν και σήμερα έχουν στο ίντερνετ το ίδιο δικαίωμα στο λόγο με έναν νομπελίστα, αλλά κατάντησε κι αυτός να quotάρουν αυτή τη φράση ακριβώς αυτοί οι ηλίθιοι εννοώντας πάντα τους άλλους, για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ κανένας ηλίθιος δεν παραδέχεται ότι είναι ηλίθιος ακόμα κι όταν όλα τα σημάδια αναβοσβήνουν μπροστά του με νέον.

Προσπαθώ όσο είναι εφικτό να αποφεύγω αυτή την κάστα. Δεν υπάρχει ούτε για δείγμα στον οικογενειακό και φιλικό κύκλο μου ενώ είμαι αρκετά σίγουρος πως και η λίστα των διαδικτυακών φίλων μου είναι douchbag-free. Όπως όμως βλέπεις ένα λουλούδι να φυτρώνει ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου και σκέφτεσαι ότι η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο της, έτσι κι αυτοί βρίσκουν πάντα τον τρόπο να τρυπώσουν στον τοίχο μου - κάποιος θα σχολιάσει, θα κάνει like ή θα με ταγκάρει και θα βρεθώ αντιμέτωπος με την απροκάλυπτη ηλιθιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Πλέον είναι αδύνατο να διαβάσεις οπουδήποτε μια είδηση χωρίς να φας στη μάπα και τον κλασικό ψεκασμένο από κάτω που θα γράψει τη μαλακία του. Όμως ακόμα κι η μαλακία έχει τη διαβάθμισή της. Υπάρχει η ανοησία, η καφρίλα, η αμπελοφιλοσοφία, ο “εδώ υπάρχει κόσμος που πεινάει”, ο “καλημεράκιας” και δεκάδες άλλες -ανώδυνες συνήθως- κατηγορίες που σου προκαλούν στη χειρότερη περίπτωση θυμηδία.

Και υπάρχει αυτός (ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου) που...

...στην είδηση για τη σεξουαλική κακοποίηση ενός μικρού αγοριού θα γράψει “θάνατος ή ευνουχισμός στον δράστη” αλλά αν το θύμα είναι κορίτσι 11-16 ετών θα αποφανθεί ότι “τα ήθελε το κωλαράκι της”

...στο άκουσμα ότι 70χρονος πλήρωνε 13χρονη για σεξ ο καημός του είναι ότι η μικρή “ήξερε πολύ καλά τι έκανε” κι ότι “δεν είναι σωστό να τρέχουν στα δικαστήρια γέρο άνθρωπο για το πουτανάκι”

...θα αντιμετωπίσει κάθε υπόθεση βιασμού ή σεξουαλικής παρενόχλησης με καχυποψία και κατηγορώντας εμμέσως το θύμα που “ήπιε”, “κυκλοφορούσε μόνη της”, “έχει πολλούς φίλους”, “ήταν ντυμένη προκλητικά”, “προκαλούσε με τη συμπεριφορά της”, “είναι ελευθέρων ηθών” ή “θα έπρεπε να πει κι ευχαριστώ που βρέθηκε κάποιος να τη γαμήσει”

...εκφράζει τα φιλοζωϊκά του αισθήματα ευχόμενος σε ανθρώπους από ψόφο και καρκίνους μέχρι ευφάνταστους τρόπους μαρτυρικού θανάτου που θα έκαναν υπερήφανο τον Jigsaw

...δεν θα διστάσει να πει “μπάσταρδο” ή ακόμα να ευχηθεί και ψόφο σε ένα βρέφος αν πχ η μάνα του είναι Ε/κ και ο πατέρας του Τούρκος έποικος, γιατί προφανώς ανάγεσαι σε grande πατριώτη εάν εξουδετερώσεις έναν ύπουλο εχθρό της πατρίδας ηλικίας μόλις λίγων μηνών

...θα κράξει “καλά να πάθει τα παλιοπουσταριό” κάτω από κάθε είδηση που αφορά επίθεση σε ομοφυλόφιλο ακόμα και δολοφονία του

...μας προτρέπει να πετάξουμε στη θάλασσα τους πρόσφυγες (κυρίως μάνες με παιδιά) γιατί “υπάρχουν Κυπριόπουλα που πεινάνε κι εμείς νοιαζόμαστε για τους τρομοκράτες μουσουλμάνους”

...θα καταδικάσει με περισσή ευκολία την “ύαινα που έφαγε τον άντρα της”, τη “σκρόφα που πήγαινε γυρεύοντας”, την “καριόλα που έριξε το παιδί της”, την “πέτρα του σκανδάλου που έφταιγε για το έγκλημα” ενώ την ίδια στιγμή θα βρει χίλιες δικαιολογίες για τον δράστη “που τυφλώθηκε από το πάθος”, “ήταν η κακιά στιγμή”, “δεν άντεξε την πίεση” ή “προσέβαλαν την τιμή ή τον ανδρισμό του”

Όλα αυτά έχουν γραφτεί και γράφονται ακόμα στο κωλάντερο του Facebook, σίγουρα κι αυτήν ακριβώς τη στιγμή που διαβάζετε αυτό. Τα περισσότερα φροντίζω να τα αγνοώ, κάποιες φορές υπερνικά η περιέργεια, θέλω να δω ποιος είναι αυτός ή αυτή που γράφει επώνυμα κι ανερυθρίαστα αυτούς τους εμετούς. Και χτυπώ πάνω στο προφίλ και βλέπω άντρες και γυναίκες, με ζωές, δουλειές, φίλους οικογένειες. Ανθρώπους που κάποιοι άλλοι άνθρωποι αγαπούν, φιλούν, δοξάζουν, επευφημούν, θαυμάζουν, αποθεώνουν, γελάνε με τα αστεία τους κι επικροτούν πότε σιωπηλά και πότε φανερά με likes και σχόλια τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, το μίσος, την κουλτούρα του βιασμού. Το πιο θλιβερό: πίσω από κάθε ηλίθιο ψευτονταή που υποστηρίζει ότι “τα ήθελε το πουτανάκι” θα βρίσκεται μια ακόμα πιο ηλίθια γυναίκα-θύμα που τον σιγοντάρει, θεωρώντας φυσικά τον εαυτό της ανώτερο από το θύμα και ζώντας με την ψευδαίσθηση ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σ’ αυτήν γιατί σε αντίθεση με τις άλλες τις τσούλες, εκείνη είναι ενάρετη, σεμνή και υπάκουη.

Κι εκεί συνειδητοποιείς ότι τελικά εσύ ζεις ανάμεσά τους κι όχι τ’ αντίθετο. Ό,τι έτσι και ξεμυτήσεις λίγο από τον προστατευμένο κύκλο σου θα δεις, θ΄ακούσεις, και θα διαβάσεις πράγματα που θα σου προκαλέσουν πόνο, θλίψη, οργή κι ανατριχίλα.

Και φτάνουμε στο εύλογο ερώτημα: Είναι επιβλαβείς για την κοινωνία αυτές οι "λεγεώνες ηλιθίων" όπως τους χαρακτηρίζει ο Εκο; Για μένα καλώς υπάρχουν και εκφράζονται όπως εκφράζονται γιατί έτσι τουλάχιστον ξέρουμε ποιοι είναι και μπορούμε να τους μπλοκάρουμε τόσο από την on line όσο και την πραγματική μας ζωή. Άσε που κρατούν τους υπόλοιπους διαρκώς on alert και λειτουργούν ως wake up call για όσους τρέφουν ακόμα ψευδαισθήσεις για το είδος της κοινωνίας όπου ζουν.

Δεν αφαιρούμε από κανέναν το δικαίωμα να εκφραστεί όπως θέλει (ακόμα κι όταν ξερνάει μίσος προς συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, κάτι που σημειωτέον διώκεται ποινικά) όμως διατηρούμε κι εμείς το αντίστοιχο αναφαίρετο του να τους ευχηθούμε, όχι ψόφο φυσικά αλλά να πάνε να γαμηθούν μ’ έναν κάκτο.

Και σε στάση reverse cowgirl για μεγαλύτερη διείσδυση.

Loader