Το ακούω αβέρτα-κουβέρτα αυτές τις ημέρες πως “η αποχή είναι άποψη” κι ο καθένας δικαιούται να έχει άποψη. Και το κλισέ-εναλλακτικό “Οι απόψεις είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Ο καθένας διαθέτει κι από μία” είναι δύσκολο να το προσπεράσουμε.

Του Κωνσταντίνου Δημητρίου

Παρόλα αυτά, και με όλο τον σεβασμό στις απόψεις, αδυνατώ να καταλάβω πως σε μία εκλογική διαδικασία, όπως αυτήν που έπεται, μπορεί κάποιος να εκφράσει άποψη επιλέγοντας τον Κανένα. Τι είδους απόψεις μπορεί να έχει ο Κανένας να προτείνει για την ζωή ολονών μας.

Να υπενθυμίσουμε -κι αυτό δεν είναι άποψη, είναι γεγονός- πως όλοι αυτοί που θα υποστηρίξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον Κανένα την Κυριακή που μας έρχεται… ψηφίζουν κάποιον.

Ψηφίζουν έναν απ’ τους δύο υποψήφιους, μόνο που δεν ξέρουν ποιον.

Αποχή, άκυρο και λευκό [επίσης άκυρη ψήφος η τελευταία], τα οποία αθροίστηκαν σε 164.265 ψήφους συνολικά την περασμένη Κυριακή, άφησαν όποιον πήγε Τρόοδος, έγραψε “Μάριε σ’ αγαπώ” στο ψηφοδέλτιο ή πήγε εκεί για να το διπλώσει και να φύγει, να ενισχύσει τα ποσοστά των δύο υποψηφίων που μας ξέμειναν. Χωρίς να το πράξουν συνειδητά, ψήφισαν.

Εξάλλου, από την πιο πάνω τριάδα, επωφελήθηκαν ήδη οι υποψήφιοι με την μεγαλύτερη εκλογική συσπείρωση.

Την Κυριακή που μας έρχεται για παράδειγμα, όταν και θα έχουμε να ντιλάρουμε με δύο υποψηφίους, η αποχή θα ευνοήσει αυτόν με την μεγαλύτερη συσπείρωση.

Οπότε, απέχεις αλλά στην ουσία… ψηφίζεις. Μόνο που δεν ξέρεις ποιον. Ο Κανένας κι η μικρή σου σύντομη επανάσταση, τέλος της ημέρας θα αποκτήσει όνομα.

Αντιληπτή η αγανάκτηση, η απάθεια, η αποστροφή για το κατεστημένο και τα λοιπά, αλλά η προεδρία της δημοκρατίας είναι μία βρώμικη δουλειά. Και θες δεν θες, κάποιος θα την κάνει.