Λίγο από σπόντα, λίγο κατά λάθος και πολύ απρογραμμάτιστα, πέρασα μια βδομάδα στο αρχοντικό νησί της Κέρκυρας και μιας κι όλα θέματα είναι σε τούτη τη ζωή, φαντασία να υπάρχει, ας το κάνουμε κι αυτό, Αυγουστιάτικες κιόλας μέρες που' ναι.

Ήδη απ’ τη στιγμή που προσγειώνεται το αεροπλάνο, το ξακουστό νησί των Φαιάκων, εδώ όπου ο Οδυσσέας είχε συναντήσει γυμνός στο ποτάμι τη χαριτωμένη πριγκιποπούλα Ναυσικά, σε προϊδεάζει, κάπου διαφορετικά έχεις έρθει. Καταρχάς, είναι μια στενόμακρη λωρίδα γης τίγκα στο πράσινο, καμία σχέση με το βραχονησιδέ σκηνικό που έχει συνηθίσει το μάτι να βλέπει στην Κύπρο μα και στα περισσότερα υπόλοιπα αιγιοπελαγίτικα ελληνικά νησιά. Έπειτα το υγρό στοιχείο δεν αφορά μόνο στο απέραντο πέλαγος, είναι και κάτι τσαχπίνικες λίμνες που απ’ το οβάλ παραθυράκι του αεροπλάνου διακρίνονται γεμάτες με νερό. Πολύ Ευρώπη, η φύση.

Με το που μπεις βεβαίως μέσα στον τέρμα νάιντις «κρατικό αερολιμένα Ιωάννης Καποδίστριας» ξεχνάς την Ευρώπη, αφού όπως κι αρκετά άλλα πράγματα στο νησί αυτό και σ’ ολόκληρη τη χώρα Ελλάδα, η αίθουσα μέσα είναι πολύ 1993. Το σημερινό αεροδρόμιο στην Κέρκυρα είναι εντελώς αεροδρόμιο Λάρνακας, 1993.

Αρπάζουμε έναν χάρτη, μπαίνουμε σ’ ένα ταξί και off we gο. Παίρνουμε αμέσως (ο αεροδιάδρομος είναι σαν μια λεωφόρος της πόλης) μια πρώτη εικόνα απ’ τα ωραία ως παρακμιακά έρμπαν στενά της πόλης, καταφθάνουμε στο μέρος όπου θα διανυκτερεύσουμε και εμπεδώνουμε τελεσίδικα πως Ελλαδάρα είναι που ήρθαμε, όταν αντιλαμβανόμαστε πως το κατιτίς παραπάνω μας το χρέωσαν οι αθάνατοι ως καλαμαράδες ταξιτζήδες, ταξιτζήδες. Κύπριοι λεφτάδες είμαστε άλλωστε, ας μην ξεχνιόμαστε.

Η πόλη της Κέρκυρας είναι όμως η ομορφότερη ίσως πόλη στην Ελλάδα ολάκερη, μια απ’ τις ωραιότερες πόλεις που έχω πάει στη ζωή μου. Τα καρτποσταλικά της στενοσόκκακα, με τα επιβλητικά και πολυώροφα αρχοντικά αιώνων περασμένων σε συνδυασμό με μια αδιάκοπη ονειρεμένη μελωδία από πουλάκια που όπως μας είπαν τόπακες, κελαηδόνια είναι που λέγονται, συνθέτουν ένα σκηνικό πού να στα λέω σε ρομάντζο.

Γεμάτα συνεχώς τα μεσαιωνικά αυτά δρομάκια με πεζούς, ζωντάνια, μουσική και μελωδίες (απ' τις τσίζι τοπικές φιλαρμονικές αλλά φευ, μελωδίες είναι και ευχάριστες) μου επιβεβαίωσαν για ακόμη μια φορά πόσο ανόητο είναι να υπάρχουν πόλεις που θέλουν να λέγονται πολιτισμένες, ονόματα υπονοοούμε και υπολήψεις θέλουμε να θίξουμε, που επιτρέπουν ακόμη εντός του ιστορικού τους πυρήνα πρόσβαση σε αυτοκίνητα.

Είναι (;) άλλωστε γνωστό τοις πάσι πως η απουσία της Οθωμανικής περιόδου ως μπούλεντ πόιντ από τη νεότερη Ιστορία των Ιονίων νησιών, είναι καταλύτης για να κατανοήσει κανείς το chicness του νησιού ετούτου. Για τέσσερις αιώνες που η Κύπρος και η υπόλοιπη Ελλάδα ήταν οθωμανικές επαρχίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με την πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική τους ανάπτυξη, η Κέρκυρα και τα υπόλοιπα Ιόνια νησιά «απολάμβαναν» αναγεννησιακούς καρπούς, έχοντας ως κατακτητές Ενετούς, Γάλλους και Άγγλους. Μέχρι την ένωσή τους με την Ελλάδα στα μέσα του 19ου αιώνα.

Αν το' χεις στο μεταξύ κι εσύ όπως κι εγώ απορία, μάθε πως το Κορφού (Corfu) όνομα με το οποίο είναι διεθνώς γνωστή η Κέρκυρα είναι ουσιαστικά παραφθορά του βυζαντινού της ονόματος «Κορυφώ», το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από τις δύο κορυφές που φαίνονται καθώς πλησιάζει ο επισκέπτης στο νησί.

Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις, αυτό το βγάζει σε μεγάλο βαθμό η Κέρκυρα, ένα νησί που αν και σήμερα βιώνει αναπόφευκτα την ντέκα κατάσταση που ολόκληρη η χώρα στην οποία ανήκει περνά, στο παρελθόν πέρασε ένδοξες στιγμές κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται. Φαίνεται στα κτιστά της μνημεία, στα αρχοντικά της, στα μουσεία της, φαίνεται κι απ’ τους ανθρώπους της.

«Μια υπεροψία κι ένα καβάλημα του καλαμιού μέχρι πρότινος χαρακτήριζε σε μεγάλο βαθμό τους Κερκυραίους, ειδικότερα τους παλιούς,» μου εξομολογείται ο τόπακας και καινούριος μου φίλος Μάκης, ο οποίος μετά από αρκετά χρόνια στην Ιταλία επέστρεψε πρόσφατα στη γενέτειρά του Κέρκυρα. «Σήμερα βέβαια είναι γνωστό κι ως το νησί των τρελών, το ψυχιατρείο μας είναι γεμάτο, αλήθεια σου λέω, επικρατεί αυτή η φήμη για τους Κερκυραίους» συνεχίζει με νόημα ο Μάκης και σκέφτομαι ένα μεγάλο χμ, μέχρι την επόμενη μέρα που τυχαία πέφτω σε μια ... γιορτή του ψυχιατρείου μες την πόλη και όπα ρε, σκέφτομαι ξανά, τι έχουμε εδώ, τι έχουμε εδώ;

«Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να αντέξει δυο πόλους πνευματικού και οικονομικού πλούτου, στη μάχη της με την Αθήνα η Κέρκυρα έχασε, έχασε το πανεπιστήμιο της, την αίγλη της, την πνευματική της πρωτοπορία και μέσα σε σαράντα χρόνια μετατράπηκε σε μια συνηθισμένη ελληνική επαρχιακή πόλη. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος όμως έμειναν και αυτές είναι που κάνουν την Κέρκυρα ξεχωριστή» αναφέρεται ανάμεσα σ’ άλλα συναρπαστικά στην ενότητα Ιστορία σε ταξιδιωτικό οδηγό του νησιού.

Τολμώ να πω πως η πολιτισμική αυτονομία της Κέρκυρας, πράγμα καθόλου άσχετο με τη γεωγραφική της θέση, με τις πολύ έντονες επιρροές κυρίως από Ιταλία, μου θύμισε λίγο την Κύπρο και ένιωσα έναν τρόπον τινά παραλληλισμό μεταξύ των δύο νησιών που αποτελούν τα δύο γεωγραφικά άκρα στα οποία το ελληνικό στοιχείο διατηρείται κυρίαρχο. Όπως εμείς ως νησί, πέρα απ' το ελληνικό στοιχείο έχουμε δεχθεί κι ένα σωρό άλλα πολιτισμικά ερεθίσματα, τα οποία σαφώς με τη γεωγραφία μας είναι που σχετίζονται, έτσι κι η Κέρκυρα: αν και το ελληνικό στοιχείο έχει επικρατήσει, έντονες είναι οι επιρροές που κι αυτό το νησί έχει δεχθεί από άλλους πολιτισμούς με τους οποίους για αιώνες είχε νταλαβέρια. (το νταλαβέρι ειρήσθω εν παρόδω είναι λέξη που προέρχεται από το ιταλικό dare-avere, που σημαίνει δούναι και λαβείν).

Αρκετά ενδιαφερόντως, αν χαζέψει κανείς το σχήμα της Κέρκυρας στον χάρτη θα διαπιστώσει πως μοιάζει αρκετά μ' αυτό της Ιταλίας, είναι σαν μια μικρογραφία της περίφημης ιταλικής μπότας.

«Η περίοδος της Ενετοκρατίας άφησε πολλά θετικά στοιχεία στην κουλτούρα και τον πολιτισμό αλλά σημαδεύτηκε και από πολλά αρνητικά γεγονότα, κατά καιρούς υπήρξαν πολλές λαϊκές εξεγέρσεις, στα χωριά κυρίως λόγω της αυταρχικής διακυβέρνησης των Ενετών και των αυθαιρεσιών και ασυδοσίας της άρχουσας τάξης των ντόπιων ευγενών. Η Κέρκυρα πάντως ήταν τόσο σημαντική για τη Βενετία που παρέμεινε αναπόσπαστο έδαφος του κράτους της μέχρι και την κατάρρευση του κράτους αυτού» προστίθεται σε άλλο σημείο στο Corfu Tourist Guide.

Οι παραλίες της Κέρκυρας, δεν είναι, λένε, ο πρώτιστος και βασικός λόγος για να την επισκεφθείς, υπάρχουν όμως αρκετές που «κόβουν την ανάσα». Να, μια απ’ αυτές, που μου θύμισε πολύ την περίφημη χρυσή αμμουδιά στην Καρπασία, είναι αυτή εδώ στην απομακρυσμένη περιοχή Ίσσος που πήγαμε με τη βοήθεια του φίλου Μάκη. Ολόχρυση αμμουδιά κι εδώ, καθαρά, διάφανα νερά, καυτοί και επιβλητικοί αμμόλοφοι μέχρι εκεί που (δεν) φτάνει το μάτι, χαρά, γαλήνη, ευτυχία.

Μια νεκρή, αποσυντιθέμενη και ξεβρασμένη στην ακτή χελώνα μας θύμισε πως όσο καθαρές, υγιείς και ζωντανές κι αν είναι οι θάλασσες, θάνατος παντού υπάρχει κι ας συνεχίσουμε τη ζωή μας γιν και γιάνγκ.

Πραγματικότητα είναι βέβαια, και να τα λέμε κι αυτά, πως αν αναζητείς ένα πολύ ήσυχο νησί για ζαμανφού καλοκαιρινή χαλάρωση και άραγμα, χωρίς πολλές, πολλές μετακινήσεις η κοσμοπολίτικη Κέρκυρα ίσως και να μην είναι αυτό. Είναι κάπως μεγάλη σε μέγεθος, οι αποστάσεις απαιτούν είτε συγκοινωνία είτε ενοικιαζόμενο αμάξι και η συνολική ατμόσφαιρα και αίσθηση προσφέρεται μάλλον για περισσότερο εξερευνητικό και ταξιδιωτικό μουντ παρά για διακοπές.

Παραμένει όμως ένα αδιανόητα όμορφο και γοητευτικό ελληνικό νησί, που συνδυάζει με πολύ ξεχωριστό τρόπο τις διαχρονικές αξίες των ωραίων θαλασσών και του θεσπέσιου φαγητού μαζί με αυτό το ιταλοενετικό κλίμα, που παίρνει την όλη φάση αλλού.

Φαγητό, μιας και μιλήσαμε για φαγητό, παραδοσιακά κερκυραίικα είναι

Ακολουθούν ακόμη μερικές πόλα σέλα φωτογραφίες απ' την ευχάριστη αυτή εξόρμηση, καλή νέα σχολική σεζόν να ευχηθούμε σε όλους.

<img src='/sites/default/files/imported_photos_inline/1568037451_48_img_5147.jpg' alt='Καθώς τριγυρίζεις στα στενοσόκκακα της παλιάς πόλης αποκτώντας όλο και περισσότερο τη ψευδαίσθηση πως είσαι κάπου στην Κεντρική Ευρώπη, με τα ιταλικά να είναι η γλώσσα που στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου ακούγονται περισσότερο ακόμη και απ' τα ελληνικά, τσουπ, να ακόμα μια ένδειξη πως Ελλάδα είναι που βρίσκεσαι' class='img-responsive'/>