Η εμβληματική κυπριακή λαϊκή ρήση “Ο πελλός που την πόρτα”, ανέκαθεν με γοήτευε. Ως εικόνα μου προκαλεί αβίαστα το γέλιο κάθε φορά που την εκστομίζει κάποιος.

Οι φήμες λένε πως ήταν κάποτε δύο αδέλφια και βγαίνοντας απ’ το σπίτι τους ο ‘έξυπνος’ είπε στον ‘πελλό’ «Φερ’ τζιαι την πόρταν μιτά σου, ρε πελλέ», εννοώντας να την κλείσει. Ο πελλός έβγαλε και πήρε -κυριολεκτικά- την πόρτα μαζί του, κίνηση που τον έχρισε ως τον ‘πελλό που την πόρτα’.

Στα ψηφοδέλτια έχουμε δει κατά καιρούς να φιγουράρουν ‘πελλοί’ και πέραν απ’ το χάζι, ίσως και την σιγουριά πως δεν θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα, εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι δημοκρατικά και με τον νόμο τους επιτρέπεται να φιλοξενούνται εκεί.

Εξάλλου, το δικαίωμα του εκλέγεσθαι αφορά σε κάθε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας που [1]. έχει συμπληρώσει το 35ο έτος της ηλικίας του, [2]. δεν έχει καταδικασθεί για αδίκημα ατιμωτικό, ή ηθικής αισχρότητας ή δεν έχει στερηθεί της εκλογιμότητας, κατόπιν απόφασης αρμόδιου Δικαστηρίου της Δημοκρατίας, ένεκα οιουδήποτε εκλογικού αδικήματος και [3]. δεν πάσχει από διανοητική νόσο που να τον καθιστά ανίκανο να ασκήσει τα καθήκοντα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ο πιο Fear and Loathing υποψήφιος Πρόεδρος που είχαμε ποτέ

Αν σταθμεύσουμε στο σημείο 3, όπως το αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, αποκλείουμε -με τον ορθά διατυπωμένο τρόπο- τον ‘πελλό που την πόρτα’. Τον ‘πελλό με τα χαρτιά του’ δηλαδή. Αυτόν που αξιολογήθηκε επίσημα ως ‘πελλός’.

Πέραν απ’ το χάζι που λέγαμε και παρακολουθώντας τα της προεκλογικής, παρατηρώ πως στον κάθε ένα που δεν διαθέτει αυτά τα χαρτιά δίδεται -δημοκρατικά πάντοτε- χρόνος και χώρος, αναλόγως μιντιακής ατζέντας, να πει τα δικά του. Κι αυτό επειδή, μεταξύ άλλων, βρέθηκαν κι άλλοι 100 εξίσου πελλοί να προτείνουν την υποψηφιότητά του. Κι επειδή ο νόμος το επιτρέπει. Δεν έχει τα χαρτιά που λέγαμε και σιγά μην κάτσει να τσεκάρει ο νόμος αν τα έχουν οι 100 που τον πρότειναν.

Κάποιος μπορεί να ρωτήσει, “Καλά, οι ‘ευρέως αποδεκτοί υποψήφιοι’ δεν κουβαλούν μία πελλάρα;”. Μπορεί. Αλλά και η πελλάρα έχει τα όριά της.

OFFSITE POLITICS

Φέτος, όπως και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις, το ψηφοδέλτιο έχω την εντύπωση πως φιλοξενεί και πάλι υποψήφιους που έχουν περάσει το όριο της λειτουργικής ή/και συγκαλυμμένης πελλάρας. Και έχουμε παγκόσμια παραδείγματα που, η πόρτα που ανοίχτηκε σε αυτού του τύπου πελλούς, τους χάρισε καρέκλες. Καρέκλες στις οποίες στρογγυλοκάθονται λαμβάνοντας αποφάσεις που επηρεάζουν εκτός απ' τους πολίτες της χώρας τους και όλους εμάς.

Ωραία τα χάζια με τις Terminator φωτογραφίες υποψηφίων και τις ολιγόλεπτες παρεμβάσεις τους στα μίντια αλλά, πραγματικά, το έχουμε ξεφτιλίσει. Ένα να έχεις να διαχειριστείς τις πελλάρες, τα ανέφικτα και τα μεγαλεπίβολα που υπόσχεται ο καθένας -αυτό έχει να κάνει με την διανόησή σου- και άλλο να το ξεφτιλίζουμε γενικώς. Πόσω μάλλον σε μία κοινωνία που πολιτικά νοσεί.

Δεν βάζω το χέρι στην φωτιά υποστηρίζοντας πως τόσο οι νεοεμφανιζόμενοι Terminators, όσο και οι παλιές καραβάνες, πάσχουν από διανοητική νόσο. Υπάρχουν ειδικοί για να καταλήξουν σε τέτοιες γνωματεύσεις και πορίσματα. Με άνεση όμως θα μπορούσα να πω πως το έχουμε ξεφτιλίσει. Σε επικίνδυνο και εμφανέστατο βαθμό. Μην γίνει όμως καμιά στραβή -συνέβη και στα καλύτερα σπίτια- κι ανοίξουμε, δημοκρατικά, την πόρτα στον... 'πελλό που την πόρτα'.

Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα γελάμε. Και δεν θα έχει χάζι.