Τον Νοέμβριο του 2015 η κυπριακή κοινωνία είχε (πάλι) συγκλονιστεί από τον άγριο φόνο μιας νεαρής γυναίκας στη Λάρνακα. Η 36χρονη Ντανιέλα Ρόσκα είχε βρεθεί νεκρή στο διαμέρισμά της, δεμένη και άγρια χτυπημένη από δύο καθίκια που όπως αποδείχτηκε αργότερα τα είχε στείλει ένα άλλο βαρβάτο αρσενικό με ρητές οδηγίες να τη ληστέψουν αφού πρώτα τη σακατέψουν. Η Ντανιέλα υπέφερε όλη νύχτα στα χέρια τους και ούρλιαζε, καθώς τα δύο κτήνη την είχαν μετατρέψει σε ανθρώπινο σάκο του μποξ. Οι απελπισμένες κραυγές της ακούστηκαν σε όλη την πολυκατοικία όμως κανείς από τους γείτονες -που αργότερα κατέθεσαν ότι την άκουσαν- δεν έσπευσε σε βοήθεια, ούτε καν κάλεσε την αστυνομία και είχαν μια πολύ “λογική” εξήγηση γι’ αυτό. Το θύμα για τη γειτονιά ήταν Μολδαβή, διήγαγε έκλυτο βίο, είχε προκλητικό ντύσιμο και συμπεριφορά, πολλαπλούς εραστές, βασικά ήταν “μια Ρωσίδα πουτάνα” που ότι έπαθε το έπαθε απ’ το κεφάλι της, οπότε πέσε πάλι για ύπνο και μην ασχολείσαι.

Η 9χρονη που σφαγιάστηκε από τον 13χρονο αδερφό της παραήταν μικρή για να της κολλήσουν την ταμπέλα της πουτάνας (γι’ αυτό θα έπρεπε να περιμένουν κάποια χρόνια, μη φανταστείτε και πολλά) όμως αιτία για τη ξαφνική κουφαμάρα των γειτόνων στις δικές της απεγνωσμένες κραυγές βοήθειας καθώς πνίγονταν στο ίδιο της το αίμα, στάθηκε μια άλλη γκαντεμιά: ήταν Ρομά. Τσιγγανάκι. Γυφτάκι. Από διαλυμένη, συνεπώς “δυσλειτουργική” οικογένεια. Που αυτό σύμφωνα με τη διαδεδομένη λαϊκή αντίληψη σημαίνει καυγάδες, φωνές, κλωτσομπουνίδια σε ημερήσια βάση, σωστά;

Ο 13χρονος είχε και ψυχολογικά, αποβλήθηκε κι απ’ το σχολείο, ‘ντάξει μωρέ έτσι είναι αυτά τα τσιγγανάκια, βρώμικα, καυγατζίδικα, φασαριόζικα, αλητάκια, “απ’ τη φύση τους”, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι πέρα απ’ το να πέσουμε απ’ τα σύννεφα και να επαναλάβουμε στις κάμερες το κλισέ “ήταν ήσυχο παιδί, δεν έδωσε ποτέ κάποιο δικαίωμα” που ακούγεται πολύ καλύτερο απ’ το “ναι ήταν μια προβληματική κατάσταση αλλά ξέρετε, τσιγγάνοι, ψιλοσταρχίδια μου”. Το ίδιο πάνω κάτω έπραξε και το κράτος. Σιγά τώρα μην ξοδέψουμε πολύτιμους πόρους και εργατοώρες για το γυφτάκι, για μια χαμένη υπόθεση αφού “έτσι είναι αυτά”, πέταξέ το στον σύγχρονο Καιάδα με την πιο fancy ονομασία “ειδική εκπαίδευση” και αν μετά σφάξει με 15 μαχαιριές τη μικρή αδελφή του πέφτεις απ’ τα σύννεφα με την ησυχία σου. Άσε που έχεις σύμμαχο και τα ΜΜΕ που θα δώσουν έμφαση στις λέξεις “ρομά”, “αθίγγανος” και “Ρουμανία” ώστε να ηρεμήσουν οι γηγενείς νοικοκυραίοι και μετά το αρχικό σοκ να σκεφτούν “α εντάξει μωρέ, έτσι είναι αυτοί, τούτα δεν τα κάνουν οι Κυπραίοι” πριν ανοίξουν τη δεύτερη μιξ της βραδιάς.

Λίγο παραπέρα, στο παραθαλάσσιο Ζύγι των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Δεν θέλουν προβληματικές καταστάσεις και παραβατικές συμπεριφορές από αλλοδαπούς και αλλόθρησκους ανήλικους που θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό τους και θα διαταράξουν τον τοπικό κοινωνικό ιστό, γι’ αυτό και φρόντισαν με μπροστάρισσα την κοινοτάρχη αλλά και την πολύτιμη συμβολή του ΕΛΑΜ, να εμποδίσουν τις εργασίες για την εγκατάσταση Κέντρου Υποδοχής Ασυνόδευτων Ανηλίκων Προσφύγων στην περιοχή. Και το κάνουν όχι καλέ γιατί είναι ρατσιστές αλλά γιατί ”δεν είναι καλό για τα παιδιά να γκετοποιηθούν σε ένα τόσο μικρό μέρος” που ακούγεται πολύ καλύτερο και πιο χριστιανικό “να πάνε να γκετοποιηθούν όπου αλλού στ’ ανάθεμα θέλουν αλλά όχι εδώ να βλέπει τα βρωμισμένα μούλικα ο posh τουρίστας μας και να του κάθεται το λυθρίνι στο λαιμό”. Γι’ αυτό αντιδρούν και εκπονούν μελέτες επιπτώσεων(!) στην τοπική κοινωνία λες και δεν πρόκειται να εγκατασταθούν ασυνόδευτα παιδιά αλλά κάποιο γαμημένο βυρσοδεψείο.

Και για να μην παίζουμε με τις λέξεις ή πιο σωστα να μην κρυβόμαστε πίσω από αυτές, ένας πολύ εύκολος τρόπος να διαπιστώσεις ότι τα κίνητρα των αντιδράσεων των (προσφύγων στην πλειοψηφία τους) κατοίκων του Ζυγίου είναι καθαρά ρατσιστικά (ή στην καλύτερη απόρροια μακροχρόνιων προκαταλήψεων που έχουν περάσει πλέον στο DNA) είναι να αντικαταστήσεις τους αλλόθρησκους ανήλικους πρόσφυγες με μια πιο Cypriot-friendly κατηγορία.

Ας πούμε πως το κράτος εξέφραζε ενδιαφέρον να στήσει ένα κέντρο υποδοχής και φιλοξενίας για ελληνόπουλα που έμειναν ορφανά από τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Αττική. Από την πρώτη μέρα κιόλας μέρα θα ήταν όλο το χωριό στο χώρο του στρατοπέδου για να βοηθήσουν: Οι ΕΛΑΜίτες θα έχτιζαν με τα στιβαρά τους μπράτσα τις εγκαταστάσεις, οι κάτοικοι θα μετέφεραν οι ίδιοι κρεβάτια, στρώματα, σκεπάσματα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης και έναν σκασμό τρόφιμα για να ταΐσεις τάγμα. Η μουχτάρενα θα έβγαινε όλη μέρα στα κανάλια για να περιγράψει με τα πιο ζωντανά χρώματα το πόσο γρήγορα ανταποκρίθηκε η τοπική κοινωνία στο κάλεσμα της μαμάς πατρίδας και πόσο υπερήφανοι νιώθουν που φιλοξενούν στα άγια αυτά χώματα τα περήφανα παιδιά της, ενώ δίπλα της Σιζόπουλος και Χρίστου θα παίζουν αγκωνιές για το ποιος θα πρωτομπεί στο πλάνο.

Στο σχολείο του χωριού θα είχε στηθεί μια μικρή γιορτή για την υποδοχή των χτυπημένων από τη μοίρα ελληνόπουλων ώστε τα ντόπια παιδιά να τους δείξουν εμπράκτως ότι είναι δίπλα τους, ότι θα τα βοηθήσουν να σταθούν στα πόδια τους, να ενταχθούν στην τοπική κοινωνία και να νιώσουν σαν στο σπίτι τους για όσο χρειαστεί - ακόμα και για πάντα. “Εμείς οι Έλληνες αποδείξαμε διαχρονικά ότι στις δύσκολες στιγμές προσέχουμε ο ένας τον άλλο” θα είναι η φράση-κλειδί που θα ακούγεται από επίσημα χείλη και θα αναγράφεται ad nauseam σε δακρύβρεχτα ποστ.

Έτσι θα είχαν τα πράγματα εάν τα ασυνόδευτα παιδιά είχαν τη σωστή καταγωγή και το ορθόδοξο θρήσκευμα γιατί είναι στη φύση μας να προσέχουμε τους δικούς μας και να κοιτάζουμε με καχυποψία τον ξένο, τον αλλόθρησκο, τον διαφορετικό. Του “δικού μας” βλέπετε του αξίζει να σωθεί ενώ η “Ρωσίδα πουτάνα”, το “γυφτάκι”, η “άτυχη Βουλγάρα”, ο “βρωμοαλλοδαπός”, ο “αράπης”, ο “σιυλλότουρκος”, το “τσουλάκι πρεζόνι που τολμά να κατηγορεί τον ευηπόληπτο ιερέα για βιασμό”, θέλουν και τα παθαίνουν γιατί “έτσι εν τούτοι μάνα μου κκιλίντζιροι, έχουν το στο γαίμα τους”.

Τώρα κλασικά κλαίμε πάλι πάνω από ένα πτώμα παραβλέποντας βολικά πως πριν η Ντανιέλα, η Έλενα Φραντζή και η 9χρονη ξεψυχήσουν αβοήθητες τις είχε ήδη σκοτώσει η προκατάληψη μιας κοινωνίας που αρνείται πεισματικά να ξορκίσει τους δαίμονές της.

Στη φωτογραφία σκηνή από τον εμβληματικό "Καιρό των Τσιγγάνων" του Emir Kusturica όπου ακούγεται και το ανατριχιαστικό Ederlezi, παραδοσιακό τραγούδι των Ρομά σε διασκευή του Goran Bregović https://youtu.be/EZf00ad3G6o