Ένα μωσαϊκό από στοιχεία παλαιάς -chic αλλά και υποκοσμικής- κοινωνιολογίας μαζί με στοιχεία σύγχρονης fusional κουλτούρας. Ένας εκρηκτικός συνδυασμός δύο κόσμων, που δημιουργεί μία ξεχωριστή ανθρωπογεωγραφία.

Τη Ρηγαίνης κάποιοι απ' την ομάδα της AVANT GARDE έχουμε να την περπατήσουμε χρόνια. Απ' τα mid 90's συγκεκριμένα, όταν τα απογεύματα χασομερούσαμε στην παλιά πόλη πριν γίνει hip και τα βράδια χωνόμασταν οι νυχτόβιοι στα πολύ ντεκαντάνς ξενυχτάδικα της Λαϊκής Γειτονιάς και καταλήγαμε εκεί μεθυσμένοι για σάντουιτς απ' όλα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ Ο,ΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ AVANT GARDE

Με την πάροδο των χρόνων, η αλήθεια είναι πως τη σνομπάραμε τα μάλα. Η Ρηγαίνης δεν είχε τίποτα να επιδείξει απ' όλα εκείνα τα μοντέρνα και τα καλογυαλισμένα που ξεφύτρωναν στην πόλη. Αλλάξανε οι εποχές κι εμείς αλλάξαμε δρόμο. Ώσπου εν έτη 2017, και über βαρεμένοι απ' τα σούσια, τα μούσια, τα χειροποίητα βραχιολάκια, τα φρόζεν γιόγκουρτ, τα έπιπλα από παλέτες και τα καταστήματα βιολογικών, επιστρέψαμε.

Κατεβήκαμε νωρίς το απόγευμα και νυχτωθήκαμε. Ξυπνήσαμε αναμνήσεις, πήραμε μάτι απ' ότι καινούριο κυκλοφορεί, φάγαμε, ψωνίσαμε και κουβεντιάσαμε τους τόπακες, σε μία προσπάθεια να χαρτογραφήσουμε, εκ νέου, τη Ρηγαίνης όπως είναι σήμερα.

ΤΗΣ ΡΗΓΑΙΝΑΣ Δεν είναι Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, δεν είναι Σπύρου Κυπριανού, δεν είναι Τάσσου Παπαδόπουλου. Είναι της Ρήγαινας η οδός. Της μεσαιωνικής. Αυτής της σικάτης που μας ξέμεινε απ’ τους Φράγκους. Αυτής που δεν είχε όνομα κι ήτανε σκέτη ρήγαινα, βασίλισσα δηλαδή. Η Ρηγαίνης, παρέα με τη Λήδρας -την αρχαία πόλη Βασίλειο της Σι Γουάι μας- και την Ονασαγόρου -βασιλιάς ο κυριούλης- συνθέτουν ένα όμορφο σκαληνό τρίγωνο ιστορικού trivia μες την καρδιά της πόλης.

«Ρηγαίνης» λοιπόν, με άλφα-ιώτα για όλους εμάς, μέχρις ότου ειδοποιήσει κάποιος τους καλούς μας φίλους στο Google maps για να το διορθώσουν.

Ο,ΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ, ΓΥΡΙΖΕΙ

Δύσκολο να το αμφισβητήσεις πως η Ρηγαίνης αφορά σ' έναν δρόμο ζωντανό. Είναι γεγονός ότι αποτελεί μία τρανή απόδειξη πως δεν είναι μόνο το high end εμπόριο -το οποίο την έχει γραμμένη- αυτό που προσελκύει κόσμο και έχει να μοστράρει κινητικότητα όπου βασιλέψει.

Χαρακτηριστικές είναι οι μυρωδιές στην περιοχή, που αποτελούν ένα κράμα απ’ τις αναγνωρίσιμες οσφρητικές νότες, αυτές που παντρεύουν τη λαδίλα και τις κάπνες απ' τα φαστφουντάδικα, τις δυσωδίες των κομπρεσόρων απ' τα κλιματιστικά, τον μακελαρισμό της προηγούμενης νύχτας και τα μπυρόνια που σου τρυπάνε την μύτη απ' το πρωί-ξημέρωμα. Αυτά, μαζί με μια οσμή κλισούρας και σε συνδυασμό με μία μόνιμη εσάνς από φθηνό άρωμα, αυτού που αν είσαι σε απόσταση αναπνοής σε πνίγει συθέμελα ενώ αν είσαι σε απόσταση ασφαλείας σου δίνει τη δυνατότητα αποκάλυψης μίας σικ ρανζέ οριεντάλ κουλτούρας.

Κι άμα έχεις μπουχτίσει στη χλωρίνη του contemporary και του clean cut, αυτές τις μυρωδιές τις πεθυμάς.

Απ’ τη Ρηγαίνης θα περάσεις για τρόφιμα αν αγαπάς τη ξένη κουζίνα κι αν αγαπάς να τη μαγειρεύεις κιόλας. Ρουμάνικο, ρωσικό, ασιατικό, ό,τι τραβάει η ψυχή σου και το κουτάλι σου. Επιλογές υπάρχουν. Θα πας και για το έτοιμο, είτε αυτό είναι το θρυλικό σάντουιτς του Tasty, είτε το λαδερό σουβλάκι παρακάτω. Και για τα βραστά αβγά με το μπόλικο αλάτι, αυτά που θα τα πάρεις κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες απ' το οριτζινάλε street food της περιοχής, που ήταν street food πριν απ' το street food όπως μας το μοστράρουν σήμερα.

Απ' τη Ρηγαίνης επίσης θα πας να πάρεις απομιμισούλα αρωματάκι, απ' αυτά τα σχετικά νεόφερτα παρφουμερί, που όταν η πόρτα τους ανοίγει ξεχύνονται μυρωδιές από πατσουλί, σανδαλόξυλο και βανίλια ένα χιλιόμετρο μακρυά. Κι έπειτα θα πας στο σπίτι για να περιχύσεις το περιεχόμενο στο κεραμικό σου burner γιατί ουσιαστικά, εκεί κάνει τη δουλειά τη σωστή.

Θα χαζέψεις και τις βιτρίνες με τα passé ενδύματα, απολαμβάνοντας την κάθε παγιέτα, την κάθε ξέμπαργκη ραφή. Κι αν ανακατέψεις στο εσωτερικό, μία στις εκατό κάτι θα βρεις. Όλα τα κουστούμια της Daenerys Targaryen, with a touch of glitter, να ξέρεις πως εκτίθενται στη Ρηγαίνης.

Η Ρηγαίνης είναι μία οδός με κίνηση αλλά και σε κίνηση.

«Στη Ρηγαίνης πάντα κάτι θα κινείται», περηφανεύεται κάτοικος της περιοχής. «Δεν το ‘χει αυτό της Λήδρας, ρε παιδί μου, που στις έντεκα και μισή το βράδυ δεν βλέπεις ψυχή. Αυτό που αν πάθεις λιποθυμικό επεισόδιο δεν θα βρεθούν δυο χέρια να σε μαζέψουν. Η Ρηγαίνης έχει απ' το πρωί μέχρι το βράδυ ζωή».

ΡΥΜΟΤΟΜΙΑ & ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Βολτάροντας σ’ έναν απ' τους πιο αμιγώς μπίζι από πλευράς αυτοκινητικής κυκλοφορίας δρόμους της πόλης, hardcore θαμώνας στην περιοχή -που αγαπάει τους πολεοδομικούς χάρτες- δηλώνει:

«Το πιο σημαντικό είναι που εξυπηρετεί την αστική κίνηση της Λευκωσίας από πλευράς ρυμοτομίας. Δεν είναι τυχαίο που οι Ενετοί όταν έκτισαν τα τείχη οριοθέτησαν την περιοχή μ' ένα απ’ τα μπαστιόν τους. Η πύλη Πάφου υπήρξε μία απ’ τις τρεις εισόδους προς τη μεσαιωνική πόλη. Η Ρηγαίνης εξακολουθεί να λειτουργεί ως βασικός άξονας της περιοχής».

«Θα είναι το ίδιο όταν τελειώσει κι η πλατεία ; », ρωτάμε οι αφελείς, για να πάρουμε την απάντηση: «Χεστήκαμε για την πλατεία. Κάτσε να τελειώσει πρώτα».

Η αλήθεια είναι πως λόγω και του γεφυριού της Άρτας παραδίπλα, η Ρηγαίνης προσφέρει μία άλφα ['Αλφα κεφαλαίο τούτη τη στιγμή που μιλάμε] εξυπηρετικότητα στην περιοχή που σε άλλη περίπτωση οι τόπακες θα χρειαζόμασταν απ’ αυτά τα ιπτάμενα φουτούρ AeroMobil για να κινηθούμε στην παλιά πόλη.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΡΗΓΑΙΝΗΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΞΕ ΓΕΛΑΣΕ

Αν ψάχνεσαι για shopping τύπου Via Monte Napoleone ή ονειρεύεσαι πολυκαταστήματα τύπου Galeries Lafayette, η Ρηγαίνης δεν είναι αυτό που ψάχνεις. Εκεί, το κατά μήκος shopping, εξαργυρώνεται σε μία ιδιότυπη αγορά που ταιριάζει γάντι στο όλο σκηνικό. Κι αν ρίξεις μία δεύτερη, πιο προσεκτική μάτια, θα παρατηρήσεις και την über χαριτωμενιά της ιδιοτυπίας αυτής, που είναι κομματάκι underground και συνάμα διαθέτει κάτι από παλιομοδίτικο φαντεζί. Κι αυτό αφορά τόσο στα προϊόντα όσο και στις υπηρεσίες.

Στη Ρηγαίνης, για παράδειγμα, δέσποζε έως πρόσφατα το μοναδικό φιλοτελικό κατάστημα στην Λευκωσία. Για σένα, που αναγιώθηκες με το e-mail, μάθε πως αυτά πωλούσαν γραμματόσημα σαν τρελά στις εποχές μετά το περιστέρι και πριν απ' το Hotmail. Επειδή όμως η ζωή προχωρά και μαζί της κι η τεχνολογία, οι φιλοτελιστές μάς τελείωσαν. Σήμερα που το γράμμα το πάμε αλλιώς, έκλεισε κι αυτό. Στην θέση του άνοιξε το δεύτερο ρουμάνικο της περιοχής, απ’ την πλευρά που είναι οι ρολογάδες. Κι αφού δεν θα πας εκεί για γραμματόσημο, τράβα να πάρεις υλικά να φτιάξεις μία Ciorbă de Perisoare τώρα που σιμώνει χειμώνας.

Στον εμπορικό κόσμο του εξειδικευμένου που δεν φιλοξενείται σε mall, στη Ρηγαίνης θα βρεις και τον Αρμένιο με τα φωτογραφικά είδη. Πριν απ’ τις digital, τα λεγόμενα φιλμ προνοούσαν μία ιεροτελεστία. Τότε που δεν τα χώναμε όλα σε hard drives για να τα εκτυπώσουμε 'όταν έχουμε χρόνο'. Επίσης, σε τέτοιου είδους μαγαζιά που τείνουν να εκλείψουν, πήγαινες να φιξάρεις την μηχανή σου γιατί στην εποχή των δεινοσαύρων και πριν απ' την ζάρα, μάρα, κουκουμάρα, αν κάτι χαλούσε δεν το αντικαθιστούσες. Το έφτιαχνες. Ο κύριος εκεί στο φωτογραφείο λοιπόν, μπορεί να σου εμφανίσει το ρομαντικό 35άρι σου και να σου φτιάξει την μηχανή, σε περίπτωση που έχεις έξτρα συσκευή πέραν απ' το αηφόνι το 7 Plus.

Αν ρίξεις μία προσεκτική μάτια, θα παρατηρήσεις και την über χαριτωμενιά της ιδιότυπης αυτής αγοράς που είναι κομματάκι underground και συνάμα διαθέτει κάτι από παλιομοδίτικο φαντεζί.

Είναι και ο St. John, ή ό,τι έμεινε απ' την ενδυματολογική αυτή δυναστεία, που αν είσαι βέρος λευκωσιάτικης και ρωτήσεις πατέρα και παππού, όλο και κάποια ιστορία θα έχουν να σου πουν. Εκεί, αν ήσουν λεφτάς ραβόσουν όλο τον χρόνο. Κι αν ταξικά δεν σου επιτρεπόταν, έβαζες κομπόδεμα στην γωνιά και ραβόσουν Χριστούγεννα-Λαμπρή, για την εκκλησιά. Sur mesure, όχι αστεία.

Θα βρεις και παλιά βινύλια που αν τα ανακατέψεις θα μπεις με άλμα Τσουκαχάρα στο roller coaster ενός so far so close παρελθόντος.

Με τη Λευκωσία να έχει γιομίσει μπαρμπεράδικα και τους άντρες να την είδα όλοι Che Guevara, ένα απ’ τα πιο κουλ παλιομοδίτικα μπαρμπέρικα της πόλης, δεσπόζει στη Ρηγαίνης. Καρεκλίτσα του τότε, όχι καρεκλίτσα που θυμίζει το τότε, ξυράφι όπως πρέπει, εφημεριδούλα και ατόφιο αντρικό κουτσομπολιό, όπως τον παλιό καλό καιρό.

Είναι και τα 24ώρα σαντουιτσίδικα, γιατί πάντα είναι καλή ώρα για ένα ζεστό σάντουιτς με τριάρα και την λούντζα να δραπετεύει απ' τις γωνιές. Είναι κι ο Άραβας ο best seller παραδίπλα, ο ρολογάς που θα του εμπιστευτείς την κληρονομιά απ' την γιαγιά σου γιατί κατέχει να στο φτιάξει το επίχρυσο, είναι κι ο Μέσσιος με τα σουβλάκια του, που τσικνώνει την περιοχή και σου γαργαλάει το ρουθούνι. Στη Ρηγαίνης κάτω κάτω είναι και το δισκάδικο όπου εμείς οι 35plus ξημεροβραδιαζόμασταν κάποτε, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν οι ψηφιακοί δίσκοι και ψάχναμε το 'Nevermind'. Αυτός βέβαια τώρα το 'χει γυρίσει σε ένα mobile repair - money exchange πράμα, αλλά κουβάλησε και κάτι παλιά βινύλια που αν τα ανακατέψεις θα μπεις με άλμα Τσουκαχάρα στο roller coaster ενός so far so close παρελθόντος.

«Μπήκα εκεί μέσα μετά από είκοσι χρόνια και πήρα το 'Italia con Pier Angeli' για €25. Με έκλεψε, ε;», ρωτάει φίλο που κατέχει μία απ' τις δημοσιογράφους μας. «Ε, τι να σου πω τώρα; Μπορεί. Από εκεί εγώ αγόρασα Zeki Müren, που ήταν ο πρώτος γκει τούρκος τραγουδιστής και πρωταγωνιστής στον κινηματογράφο. Βρήκα το βινύλιο 'The sound of Instanbul', απ' τις ελληνικές εκδόσεις Delta Records, και όταν τον ρώτησα για τιμή μου είπε 'Εν παλιό, έχω το €25, διώ σου το €10'. Έψαξα μετά την έκδοση στο νετ και κάνει €200».

Τη στάση μας κάναμε και σε μία occhialeria της περιοχής, αφού το πήραμε ζεστά το θέμα να στηρίξουμε Ρηγαίνης all the way, και προσπαθήσαμε να πιάσουμε κουβέντα με την νεαρή υπάλληλο που μετράει οκτάωρο καθημερινά εκεί. «Ελπίζω να μην με ρωτάτε γιατί σνομπάρετε την περιοχή», ήταν η πρώτη της αντίδραση σε αυστηρούλι ύφος. Η αλήθεια είναι πως το δωδεκάποντο και το σινιέ μπλουζάκι δεν πείθει για να βγεις για ρεπορταζάκι στο εν λόγω μέρος. Στο μαγαζί περιηγηθήκαμε μέχρις ότου να εντοπίσουμε τον σωστό σκελετό για τα Pola μας. Και τον βρήκαμε.

«Τι έχει ο Γιάννης ο μαστούρης πάνω απ’ το δισκάδικο;», «*Έχει. Κάτι έχει. Έχει ωραία πράματα».

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι παράδρομοι της Ρηγαίνης, η Γερμανού Πατρών για παράδειγμα, όπου δεσπόζουν μπυραρίες όπως οι Flamingo και Βlack Horse. Για να μην το ξενυχτήσουμε ρωτήσαμε ένα κυριούλη, που γυρόφερνε στο συγκεκριμένο σημείο, τι παίζει εκεί. «Παίζει… Τι να παίζει; Όλο και κάτι παίζει», ήταν η διόλου κατατοπιστική του απάντηση για να φτάσει καπάκι κοντά μας η επόμενη πληροφορία. «Το καλό το πράμα παίζει πάνω απ’ το δισκάδικο, εκεί, στου Γιάννη του μαστούρη». «Τι έχει ο Γιάννης ο μαστούρης πάνω απ’ το δισκάδικο;», ήταν η επόμενή μας απορία και η παρόμοιου ύφους απάντηση δεν άργησε να 'ρθει: «Έχει. Κάτι έχει. Έχει ωραία πράματα. Ντάμες, κούπες... Μυρίζει και πολύ όμορφα». Άλλο ίνφο δεν εξασφαλίσαμε, το κρατάμε ως urban legend μέχρις ότου παρκάρει εκεί κάποιος δικός μας κι έχουμε την πληροφορία πρώτο χέρι.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΛΗΣ ΣΕ ΔΙΚΥΚΛΟ

Βολτάρωντας στην περιοχή, πετύχαμε τον γνωστό σου αστυνομικό της γειτονιάς. Αυτόν που μπορεί να φέρνει σε απομίμηση αστυνομικού αλλά απ’ ότι έπιασε το αυτί μας κάνει τη δουλίτσα του. Κάνει επίσης και στάσεις στους ελληνόφωνους της περιοχής, απ' ότι έπιασε το μάτι μας, για την απαραίτητη κουβεντούλα, απ' ότι έπιασε το αυτί μας. Τον ακολουθήσαμε ως Κλουζώ που είμαστε, για να κόψουμε κίνηση.

«Α, ναι, οι ‘μπυραρίες’. Οι κοπέλες έρχονται με τουριστική βίζα πλέον. Και να έρθει η αστυνομία, θα δείξουν την βίζα τους και θα πουν ότι πίνουν ποτό. Άντε να μπουν μέσα να γράψουν και κανένα παππούλη για τσιγάρο. Έχουμε πολλούς παππούληδες που κατεβαίνουν στην περιοχή μας για... τσιγάρο κατά τις βραδινές ώρες».

«Περνάει συχνά απ’ εδώ ο αστυνομικός;», «Γιατί, πόθεν είσαστε εσείς και ρωτάτε;», ήταν η πρώτη απάντηση που πήραμε από θηλυκό στόμα για να ακολουθήσουν ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις: «Ε, ναι, κυκλοφορούν και το βράδυ, μερικές φορές, αλλά σιγά. Πριν από λίγους μήνες είχαμε κινητικότητα, ήταν Μάιος νομίζω, όταν είχαν βρει μία απενεργοποιημένη χειροβομβίδα μέσα σε δέντρο». «Νομίζετε ότι πρόκειται για περιοχή που έχει ανάγκη γενικότερα την αστυνόμευση;», «Γιατί να έχει; Όσοι κάνουν τις λαδιές τους, τις κάνουν χρόνια τώρα, δεν τους ξέρουν; Και δεν μιλώ για τους αλλοδαπούς έτσι; Οι αλλοδαποί, άντε, να τσακωθεί κανένας μπαγκλαντές με κανένα Ινδό. Καμιά παρέα μεθυσμένων Ρουμάνων». «Στις μπυραρίες της περιοχής τι γίνεται;», «Α, ναι, οι ‘μπυραρίες’. Οι κοπέλες έρχονται με τουριστική βίζα πλέον. Και να έρθει η αστυνομία θα δείξουν την βίζα τους και θα πουν ότι πίνουν ποτό. Άντε να μπουν μέσα να γράψουν και κανένα παππούλη για τσιγάρο. Έχουμε πολλούς παππούληδες που κατεβαίνουν στην περιοχή μας για... τσιγάρο κατά τις βραδινές ώρες».

SEXY RIGAINIS

Κατηφορίζοντας τη Ρηγαίνης, το 'χαμε στην άκρη του στόματός μας να το πούμε πως θα αποτελούσε την ιδανική red light district της πόλης, κανονικά και με τον νόμο, αλλά είμαστε προχώ παιδιά και και δεν το είπαμε. Ρωτήσαμε όμως θαμώνες του εν λόγω district για την σεξουαλική κληρονομιά της περιοχής και ακούσαμε διάφορα:

«Δεν θα σου κατεβεί εδώ σαραντάρης ρε παιδί μου. Εδώ θα δεις τον κλασσικό σου εξηντάρη-εξηνταπεντάρη, με το μαλλί πιθανότατα βαμμένο και το πουκαμισάκι το καλοσιδερωμένο απ' την γυναίκα του, να κόβει βόλτες για να τσιμπήσει καμιά Κινέζα ή Βιετναμέζα που περιμένει στα σκαλιά».

Στη Ρηγαίνης, τα χρόνια τα 'καλά', δέσποζαν παραπάνω απ’ τα δυο καμπαρέ που είχαν μέχρι πρόσφατα επιβιώσει σε πείσμα των καιρών και εν τέλει κλείσανε κι αυτά. «Το Ambassadeur [σημ: γαμάτη η προφορά του αφηγητή μας] και το Miami που οι Κύπριοι το λέτε Μιάμι. Τον ιδιοκτήτη [σημ: του Μαϊάμι που το λέμε οι Κύπριοι Μιάμι] τον βλέπω συχνά να κόβει τις βόλτες του ακόμα στην παλιά Λευκωσία. Πολύ dead serious. Μια φορά τον άκουσα να λέει περήφανα, στο καφενεδάκι που βλέπεις εκεί, σ' έναν άλλο: ‘Κάποτε εγώ επουλούσα γενέτζιες'».

Πλατεία Ελευθερίας: Το μόνο που δεν κάναμε είναι η εξ ανθρωποθυσίας θεμελίωσή της, όπως στο γνωστό γεφύρι της Άρτας, αλλά πάει, μας πέθανε και η Hadid πριν το εγκαίνιο.

Η αλήθεια είναι πως η Ρηγαίνης ήταν για χρόνια ταυτισμένη με τα καμπαρέ της. Αυτά των δεκαετιών ‘30 και ‘40, με το αλλιώτικο στιλάκι, «Οικογενειακά, με φαγητό και μουσική, άντε και κανέναν πελάτη που είχε λεφτά και αγόραζε την αρτίστα», αυτά των 60’s που «Οι κοπέλες προέρχονταν κυρίως από χώρες της Μέσης Ανατολής, Ασιάτισες, Φιλιππινέζες και λοιπά», για να φτάσουμε στην δεκαετία του ‘90 , όταν η τράπουλα ανακατεύτηκε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και «Γεμίσανε sexual workers απ’ τις πρώην σοσιαλιστικές».

«Που παίζεται το παιχνίδι σήμερα;», «Όλοι ξέρουν πως το παιχνίδι παίζεται στις παρόδους. Έχει έξι χώρους στην περιοχη, αν τους μετράω σωστά. Τώρα με το νομοθετικό που έχει αλλάξει στην Ευρωπαϊκή Ένωση απ' το 2007, είναι οι κοινοτικές και από το ‘14 και μετά οι Ουκρανές με την τουριστική βίζα. Δεν υπάρχει όμως πορνείο με την έννοια του πορνείου. Άσε που οι μισές έχουν γκόμενο και δύσκολα ψωνίζονται. Τις έχουν εκεί για να παίρνουν κόσμο μέσα».

ΟΛΗΜΕΡΙΣ ΤΗΝ ΧΤΙΖΑΝΕ, ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΓΚΡΕΜΙΖΟΤΑΝ

Οι τελευταίες πληροφορίες θέλουν την Πλατεία Ελευθερίας να προχωρά. Προς τα πού, δεν γνωρίζει κανείς. Αν δεν την δούμε έτοιμη, εμείς δεν πιστεύουμε. Το μόνο που δεν κάναμε είναι η εξ ανθρωποθυσίας θεμελίωσή της, όπως στο γνωστό γεφύρι της Άρτας, αλλά πάει, μας πέθανε και η Hadid πριν το εγκαίνιο. Η Πλατεία που ενδέχεται με κάποιο τρόπο να επηρεάσει τη Ρηγαίνης, λέγεται πως τελειώνει. Αναρωτηθήκαμε πόσο game changing θα είναι αυτό για τη Ρηγαίνης. «Το σκηνικό στη Ρηγαίνης δεν αλλάζει εύκολα. Έχει DNA που δύσκολα διαφοροποιείται. Και, στην τελική, γιατί να αλλάξει, θα χαλάσει όλο το σκηνικό», μας λέει νεαρός κάτοικος στην περιοχή.

Προς το παρόν, στην αναμονή για την Ελευθερία της περιοχής, εμπορικά μαγαζιά όπως το Πιάτσα Γουρουνάκι φάνηκαν αρκετά ξύπνια για να εξασφαλίσουν χώρο που έχει φάτσα και στους δύο δρόμους -Ρηγαίνης και Κωστάκη Παντελίδη- προνοώντας για το κοντινό -με την βοήθεια των εργολάβων- μέλλον.

«Η Ρηγαίνης είναι ένας δρόμος με δύο όψεις. Αν η πλατεία γίνει αυτό που νομίζουμε ότι θα γίνει, θα μεταφέρει το κέντρο της πόλης στην περιοχή. Κι είναι πολλά τα μαγαζιά που έχουν προνομιακή πρόσβαση εκεί, όπως ο Alexandros Pub για παράδειγμα», «Ποιοι πάνε στον Alexandros Pub;», ρωτήσαμε τον νυχτόβιο που φως-φανάρι συχνάζει εκεί, «Εκεί πάνε και κοπανιούνται οι ΟΗΕδες και οι Αφρικανοί της Λευκωσίας. Είναι τέλειος χώρος για να βγεις. Ωραία, μεγάλη μπάρα και εξίσου ωραίοι θαμώνες. Αν πιεις τα ποτά σου ένα βράδυ και θες να το τερματίσεις, κόπιασε».

ΚΑΡΕ ΓΙΑ ΣΙΝΕΦΙΛ

Η Ρηγαίνης εκτός από φαγητό και μπύρα έχει να προσφέρει και θεάματα. Το Παλλάς που ξέρεις σήμερα, το ξέρανε και τότε. Επί της οδού Ρηγαίνης και Αρσινόης, στο Παλλάς, ήταν ο χώρος όπου τοποθετήθηκε ωρολογιακή βόμβα την δεκαετία του '50 για να φάνε -και δεν φάγανε- τον τότε Άγγλο κυβερνήτη Άρμιτεϊτζ. Το ίδιο Παλλάς, δεκαετίες εγκατάλειψης μετά, ανακαινίστηκε το 2008. «Αυτό μαζί με τον κινηματογράφο Regina, που βρίσκεται μες την καρδιά της Ρηγαίνης, ήταν οι χώροι των θεαμάτων. Και πέρασαν από διάφορες φάσεις. Απ' την διανομή σπουδαίων κινηματογραφικών έργων και ταινιών τύπου 'Μπεν Χουρ', σε σημείο που το Παλλάς συγκεκριμένα είχε γίνει τσοντοσινεμά. Πήγαινες και έβλεπες τρία έργα σεξ και ένα καράτε. Τώρα έγινε κουλτούρα», υποδεικνύει πρωτευουσιάνος σινεφίλ.

Το θρυλικό Regina, του οποίου η μαύρη σιδεριά με την καλλιγραφική επωνυμία έχει σκουριάσει, μαρτυρεί ένα très chic παρελθόν. «Πίσω από όλο αυτό το φάντασμα-πράμα, βρίσκεται μία πανέμορφη τεράστια αίθουσα, με δυνατότητες πολύ περισσότερες από οποιαδήποτε αίθουσα επιχειρήσαμε να κτίσουμε ή να ανακαινίσουμε τα τελευταία 20 χρόνια. Από πάνω ήταν το ξενοδοχείο. Εκεί να δεις πολυτέλεια. Δυστυχώς σήμερα βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Άθλια όμως», μας λέει φίλη αρχιτέκτονας. *Φώτο*: «Η Κύπρος του χθες» / *Kypros Hadjiloizou*

Η αρχιτέκτονας και λάτρης της παλιάς Λευκωσίας, συνεχίζει: «Στον όροφο λειτουργούσε ένα ξενοδοχείο-κούκλα με ένα επιβλητικό ball room. Κόκκινα βελούδα σε κουρτίνες και πολυθρόνες. Άσε, ρημαγμένα όλα. Το urban legend λέει πως η κόρη του ιδιοκτήτη έπεσε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου και πέθανε. Τώρα έτσι λεν, εμένα η γιαγιά μού το είπε. Δεν ξέρω». Φίλος της φίλης συμπληρώνει «Το Regina είναι μία ενδιαφέρουσα αναξιοποίητη περίπτωση και υπήρξε περίοδος που νεαροί καλλιτέχνες ζήτησαν άδεια για να χρησιμοποιήσουν τον χώρο για εικαστικούς σκοπούς αλλά ο ιδιοκτήτης δεν το παραχωρεί και είναι μάλιστα κάθετος. Θα ήταν υπέροχο αν κάποια στιγμή γινόταν κάτι με αυτό το στολίδι της περιοχής».

GENTRIFICATION ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ

Το λεγόμενο gentrification δεν είναι βεβαίως νέο φρούτο αλλά επανήλθε έντονα στον δημόσιο διάλογο και το θυμηθήκαμε πρόσφατα με τον χειρότερο τρόπο. Όταν στις ειδήσεις είδαμε να φλέγεται ο Grenfell Tower στο Λονδίνο, ο όρος ξανάγινε commercial, βγήκε απ' τις αρχιτεκτονικές αίθουσες και έκανε περίπατο στα ψαγμένα τραπεζάκια των café.

Η Ρηγαίνης μπορεί να μην είναι το κατάλληλο παράδειγμα για να μιλήσουμε για gentrification στο κέντρο παρόλα αυτά η πλουσιοπάραχη εξαγορά αριθμού διαμερισμάτων επί της οδού, η ανακαίνισή τους και τα ακριβούτσικα ενοίκια, κάποιο λιθαράκι έχουν βάλει -ή προσπαθούν να βάλουν- στο όλο πράμα.

Ποιοι μένουν όμως εκεί; Ρωτήσαμε παιδί που νοίκιαζε, €500 για μονάρι, στην περιοχή: «Εκεί θα δεις από διευθύντρια μεγάλης offshore εταιρίας μέχρι καρα-hipster τυπά και δεν συμμαζεύεται ή ένα παιδάκι απ’ την Λάρνακα που δούλευε mixologist στην Λευκωσία. Απ’ όλα θα δεις, φτάνει να έχουν το χρήμα για το νοίκι και να τους λέει κάτι η περιοχή. Είναι πανέμορφα τα διαμερίσματα εσωτερικά , τσας ακριβά αλλά πανέμορφα». «Εσύ γιατί έμενες εκεί;», ήταν η εύλογη απορία. «Το 'θελα να μένω στην Ρηγαίνης. Δεν έπεσα πάνω του. Έψαχνα για εκεί ακριβώς. Μ' αρέσει η περιοχή, την βρίσκω πολύ cutting edge που λέμε. Λυπάμαι που έπρεπε να μετακομίσω, μου λείπει ο αέρας της Ρηγαίνης».

Πυκνοκατοιμένη θα μπορούσε να πει κανείς, με μία εσάνς που παραπέμπει σε εικόνες που συναντάς πολύ συχνά σε κάπως πιο υποβαθμισμένες περιοχές μεγαλουπόλεων.

«Εκεί θα δεις απ’ τον Κύπριο παππού που ξέμεινε εκεί απ' τα νιάτα του και είναι απλωμένα τα ασπρόρουχά του στο μπαλκόνι ,στον Ρουμάνο που κατεβαίνει απ’ το διαμέρισμά του με το σώβρακο για να πάει να ψωνίσει γάλα και ψωμί απ’ τον ομογενή του στον κάτω όροφο έως και την Φιλιππινέζα με το μονίμο χαμόγελο στα χείλη που κάθεται και καπνίζει στο 50 επί 50 εκατοστά μπαλκονάκι της. Αυτό το busy dizzy δεν το συναντάς συχνά στη Λευκωσία».

Γενικότερα, περιοχές όπως τη Ρηγαίνης δεν έχουν μείνει πολλές στη Λευκωσία. Περιοχές -έστω δειγματικά- που να μην μοστράρουν πλαστικό γρασίδι στην αυλή, ηλεκτρικές περσίδες στα παράθυρα, φωτιζόμενες γλάστρες με μίνι-ελιά στο μπαλκόνι και καλοβαμμένη παστέλ γκριζίλα all over the place.

Η Ρηγαίνης είναι κούκλα. Μ' ένα δικό της, μοναδικό τρόπο, εξακολουθεί να είναι η βασίλισσα της περιοχής.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Mια μέρα σ’ ένα ράντζο νότια της Λευκωσίας