Περιστατικά όπως ο ξυλοδαρμός του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη από “εξαγριωμένους Πόντιους” (διάβαζε “ημιπρωτόγονα φασιστόμουτρα” κανονικά δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν. Δυστυχώς όμως συμβαίνουν και τελευταία όλο και συχνότερα σε μια κοινωνία που έχει πλέον απογυμνωθεί από τις πανανθρώπινες αξίες (που κάποτε συνέβαλε στην παγκόσμια εγκαθίδρυσή τους και πλέον καταπίνει placebos όπως ο εθνικισμός, η θρησκοληψία και η (πλασματική φυλετική ανωτερότητα. Βάζω και την Κύπρο μέσα γιατί πάνω κάτω τα ίδια σκατά είμαστε, άλλωστε το φρούτο “να τους παίζουμε μες τα καφενεία” για εκείνους που θεωρούνται από την (όποια πλειοψηφία προδότες, μειοδότες, ανθέλληνες, τουρκοπροσκυνημένοι ή έστω “όχι αρκετά πατριώτες” ευδοκιμεί στο χρυσοπράσινο φύλλο εδώ και δεκαετίες.

Ο μόνος λόγος που δεν μας παίζουν όντως στα καφενεία όλους εμάς που δεν πληρούμε τα κριτήρια ανδρισμού, πίστης και πατριωτισμού που όρισαν από μόνοι τους οι φασίστες (φανεροί και κρυφοί) είναι γιατί αγαπούν υπερβολικά τη βολεμένη ζωούλα τους και φοβούνται τη φυλακή. Αν όμως δράσουν στο πλαίσιο μιας βίας που επικροτείται ή δικαιολογείται έστω και σιωπηρά από το σύνολο επειδή το θύμα προκάλεσε ή προσέβαλε, τότε αλλάζει το πράγμα καιι βγαίνει ο αληθινός μελανοχίτωνας στην επιφάνεια. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσετε να εξωραϊσετε, να συμψηφίσετε και να συγκρίνετε, αυτός που τραμπουκίζει, εκφοβίζει, δέρνει ή/και σκοτώνει επειδή θίχτηκαν τα (όποια) πιστεύω του δεν είναι άνθρωπος. Είναι ένα ανθρωπόμορφο τέρας, ένας κοινωνιοπαθής που απλά εκτονώνει τα ταπεινότερα ένστικτά του.

Όλοι μας είμαστε ικανοί ακόμα και για τη χειρότερη μορφή βίας, ειδικά όταν πρόκειται για επιβίωση ή προστασία των αγαπημένων μας προσώπων (ποιος από εσάς δεν σκέφτηκε να ξεριζώσει το κεφάλι ενός παιδεραστή με τα ίδια του τα χέρια;). Όμως αυτό απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από το να ξυλοφορτώσω κάποιον επειδή δεν μου αρέσουν αυτά που λέει. Υγιείς αντιδράσεις σ’ αυτό είναι ο αντίλογος, η αγνόηση, το μπλοκάρισμα, ο χλευασμός, το τρολάρισμα ή στην περίπτωση του Μπουτάρη να μην προσκληθεί στην εκδήλωση, να κηρυχτεί ανεπιθύμητος και στην τελική δεν τον ξαναψηφίζεις για τιμωρία. Όμως αυτές είναι λύσεις για έναν υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο, όχι για έναν τραμπούκο με υποβόσκουσα φασίζουσα συμπεριφορά που απλά περιμένει να ενεργοποιηθεί σαν τρομοκρατικό sleeper cell μόλις του δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Κι αυτή συνήθως είναι κάποια μεγάλη, αόριστη, ιδέα όπως η πατρίδα, η θρησκεία, η ομάδα, ο ανδρισμός, η τιμή - όλα φυσικά τυχαία, ανέξοδα και εξαιρετικά δημοφιλή σε συγκεκριμένους κύκλους που θα σπεύσουν να δικαιολογήσουν την πράξη σου.

Ο φανερός μελανοχίτωνας με το καδρόνι στο χέρι και την τσαμπουκαλεμένη διάθεση είναι αναμφίβολα η πληγή: σιχαμερή, γεμάτη πύον και κακάδια, πονάει του θανατά αλλά ξέρεις ότι είναι εκεί -έχεις τον γαμημένο τον πόνο να σου τη θυμίζει- και ξέρεις πως να την αντιμετωπίσεις. Ο άλλος όμως, ο κρυφός φασίστας, ο “αγανακτισμένος νοικοκυραίος”, ο ακραίος συντηρητικός με την προβιά του φιλελεύθερου και δήθεν προοδευτικού που σιγοντάρει τον πρώτο με τα “ναι μεν αλλά...” του και τους ανόητους και αστήριχτους συμψηφισμούς, είναι το ύπουλο καρκίνωμα που σε τρώει από μέσα και μέχρι να το πάρεις χαμπάρι είναι ήδη πολύ αργά. Τον κρυφό δεν τον ενδιαφέρουν οι ακραίες αντιδράσεις γιατί παραείναι νομοταγής και τυπικός ώστε να προβεί σε αξιόποινες πράξεις. Δεν θα συμμετάσχει στον ξυλοδαρμό, ας πούμε του Μπουτάρη, αυτά είναι για τους άξεστους και πρωτόγονους χρυσαυγίτες που τους έχει για εμπροσθοφυλακή. Θα δικαιολογήσει όμως την πράξη τους ρίχνοντας την ευθύνη στο θύμα. “Τα ήθελε ο κώλος του” θα πουν για τον Μπουτάρη διοχετεύοντας ταυτόχρονα fake news δήθεν για να τεκμηριώσουν την αξιόποινη πράξη.

Σε αντίθεση με τον φανερό φασίστα στόχος του κρυφού δεν είναι ούτε η εξύμνηση του ναζισμού ούτε η εγκαθίδρυση ενός δικτατορικού καθεστώτος (παραείναι βολεψάκηδες και καλοπερασάκηδες για να μπουν σε τέτοιες φασαρίες) αλλά η διατήρηση του συντηρητικού στάτους όπου κυριαρχεί ο Λευκός Ελληνορθόδοξος Ετερόφυλος Άντρας σε βάρος όλων των υπολοίπων. Μόνο στο συγκεκριμένο σύμπαν έχουν κάποια αξία καθώς αν τους αφαιρεθούν τα παραπάνω -εντελώς τυχαία- χαρακτηριστικά, εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για ασήμαντα θλιβερά ανθρωπάκια, που δεν έχουν τίποτα το αξιόλογο να παρουσιάσουν πέρα από περικεφαλαίες, σταυρούς και παραφουσκωμένο ανδρισμό. Είναι αυτή η διατήρηση της πλασματικής ανωτερότητας που έστειλε τους Εβραίους στο Άουσβιτς, τα σοβιετικά τανκ στην Πράγα, τα φονικά αστυνομικά γκλομπ στη Σέλμα της Αλαμπάμα, τον Κοτζαμπάση με το τρίκυκλο πάνω στον Λαμπράκη, τους Τούρκους αντιφρονούντες στα μπουντρούμια του Ερντογάν, τους επικριτές του Πούτιν στον άλλον κόσμο, τα χημικά του (φίλου και σύμμαχου) Άσαντ πάνω σε αντικαθεστωτικούς και γυναικόπαιδα.

Ταινίες όπως το Das Experiment (2001) και Die Welle (2008) απεικονίζουν πολύ εύστοχα τον φασισμό που κρύβουμε ΟΛΟΙ μέσα μας και μπορεί να βγει στην επιφάνεια εάν με κάποιο τρόπο νομιμοποιηθεί (στο πρώτο είναι η εξουσία που παρέχεται σε δεσμοφύλακες πάνω σε κρατούμενους, στο δεύτερο οι μαθητές υιοθετούν απολυταρχική συμπεριφορά με τις ευλογίες του δασκάλου). Ζούμε υποτίθεται σε μια δημοκρατική κοινωνία όμως τόλμησε αν μπορείς να αγγίξεις ιερές αγελάδες όπως ο Μακάριος, ο Γρίβας, η ΕΟΚΑ, το ‘63, το ‘74, κάποια ποδοσφαιρική ομάδα, τη γαλανόλευκη, τον Χριστό ή την Εκκλησία, στην καλύτερη να τη γλιτώσεις με κανένα χυδαίο υβρεολόγιο ή εκχυμώσεις - στη χειρότερη ξέρετε πολύ καλά τι μπορεί να σου συμβεί. Και το να διστάζεις να μιλήσεις για οτιδήποτε που μπορεί να μην αρέσει στη μάζα υπό τον φόβο της απειλής ή του ξυλοδαρμού (και του κάθε μαλάκα κρυψεναπερασουμάκια που θα σου πει ότι τα ήθελε ο κώλος σου) συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι καν υγιές.

Συνεπώς διαφωνώ με τη φράση "ραγδαία άνοδος του φασισμού" που πιπιλίζεται πολύ τελευταία, γιατί απλούστατα δεν υπήρξε ποτέ πτώση. Ήταν πάντα εκεί. Μπροστά μας, πίσω μας, δίπλα μας. Μέσα μας.