Οι αγγλοσάξωνες το ξεσήκωσαν αυτό το “sunday driver”, που ουσιαστικά περιγράφει εκείνον τον τύπα που θα τον δεις χαλαρό και ωραίο να οδηγεί το κάρο του, Κυριακή ημέρα, στα 20 χλμ. την ώρα, ωσάν να έχουμε μία αιωνιότητα μπροστά μας, απλά και μόνο επειδή η χαλαρουίτα της ημέρας το επιβάλλει.

Απ’ αυτούς έχουμε κάμποσους και στην Κύπρο. Θα τους εντοπίσεις στις κύριες λεωφόρους, στους μονόδρομους και στα αλτ να οδηγούν με το πάσο τους οδεύοντας σε οικογενειακά τραπέζια, κάνοντας άσκοπα crusing μες την πόλη, απολαμβάνοντας το ταξίδι και όχι τον προορισμό.

Κι επειδή αυτοί οι Sunday drivers δεν μας είναι αρκετοί, ποτέ και τίποτα δεν είναι αρκετό για την μεγαλόνησο, σ’ αυτούς προστίθενται και οι rain drivers [δική μας η ορολογία, κάντε παιγνίδι ανάλογα].

Καταρχήν είμαστε αυτή η μοναδική περίπτωση που όταν ανακοινώσει τον λεγόμενο “κίτρινο συναγερμό” η Μετεωρολογική γίνεται θέμα στις ειδήσεις. Βγαίνει κι ένας καημένος μετεωρολόγος τηλεφωνικά στα παράθυρα και εξηγεί -μέσες άκρες- πως δεν είναι για να το κάνουμε και θέμα, απλά να είμαστε προσεκτικοί, άγχος δεν παίζει κανένα.

Ακόμα και πριν το άκουσμα της λέξης “συναγερμός”, που χτυπάει από μόνη της καμπανάκια άγχους, με την πρώτη σταγόνα της βροχής ο κυπραίος αποσυντονίζεται πλήρως. Είναι η κυπριακότατη κουβέντα “Μα που να πάμε; Βρέχει”. Και μιλάμε για μία σταγόνα έτσι, Ιρλανδέ μου, έτσι;

Κι εκεί που ο κυπραίος μας έχει μάθει στην επιθετική οδήγηση, ηλιθιωδώς πετάγεται από το αλτ με 100 χλμ. και στην ευθεία ελαττώνει στα 20 χλμ. σπάζοντάς σου τα νεύρα, ξάφνου με την πρώτη βροχή ενορχηστρωνόμαστε όλοι οι κυπραίοι στους δρόμους και σαν σε μυστική συμφωνία οδηγάμε στα 10 χλμ. την ώρα στο τσακίρ κέφι. Εξίσου επικίνδυνο και ανόητο.

Προτείνουμε ηρεμία και προσοχή στους δρόμους. Κι αυτό σημαίνει να μην κοιμόμαστε στο τιμόνι επειδή έξω συμβαίνει αυτό το τόσο συνηθισμένο, φυσικό, φαινόμενο της βροχής.

Καλές βροχές.