Να μας ζήσει, να μας ζήσει

Να μας ζήσει, να μας ζήσει

Μία εργαζόμενη μάνα γράφει

Να μας ζήσει, να μας ζήσει
Σχολική αργία σήμερα για τα βλαστάρια μας.

Της Ελένης Μακρίδου

Κι οι σχολικές αργίες στη δημοτική εκπαίδευση, τελειωμό δεν έχουν. Εκτός απ’ τις κλασσικές σου εθνικές και θρησκευτικές εορτές -σουμάρωντας μεταξύ άλλων ένα μήνα για Χριστούγεννα και Πάσχα- σημείωσε και τις θερινές διακοπές, 21 Ιουνίου - 7 Σεπτεμβρίου για το ‘18. Σημείωσε και την γιορτή της ενορίας του σχολείου που φοιτά το παιδί σου, σημείωσε και την σημερινή -άνευ λόγου και αιτίας- αργία για την ονομαστική γιορτή του Αρχιεπισκόπου.

Ωραίο πρόγραμμα για τα παιδάκια που θέλουν να ξεκουραστούν, οι εργαζόμενοι γονείς που χώρανε σε όλο αυτό το λούνα πάρκ διακοπών όμως; Το γεγονός ότι δεν ζούμε στο 1980 κι οι μανάδες σήμερα εργάζονται, μαζί και οι πλείστες γιαγιάδες που άλλοτε ήταν η εύκολη και ανέξοδη λύση για την φύλαξη των παιδιών.

Αν είσαι δάσκαλος και διαβάζεις το κείμενο αυτό, σίγουρα το ανεβοκατεβάζεις το κεφάλι και σκέφτεσαι τις κλισεδούρες του τύπου “Δεν ξέρετε τι τραβάμε εμείς”, “Έτσι δουλεύει το σύστημα σε όλη την Ευρώπη”, “Είμαστε υποστελεχωμένοι και ο μισθός μας δεν ανταποκρίνεται στην δουλειά που βγάζουμε”, “Δεν είμαστε baby sitters των παιδιών σας, είμαστε εκπαιδευτικοί”.

Δεν επιθυμούμε να μπούμε στην συζήτηση αυτή, αφού όλα είναι χιλιοειπωμένα και άκρη δεν βρίσκουμε. Με το κράτος, όμως, επιτρέψετέ μας να τα βάζουμε αφού το success story της οικονομίας, ιδιαίτερα για όλους όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, δεν ανταποκρίνεται στα κρατικά πυροτεχνήματα.

Αύξηση δεν σου εγγυάται κανένας, προσαύξηση δεν ξέρουμε τι σημαίνει, μονιμότητα ούτε και, επιπλέον, αρκετοί από εμάς άρχισαν να το πιστεύουν πραγματικά πως ο δέκατος τρίτος μισθός αφορά σε urban legend περασμένων δεκαετιών. Όχι, το κράτος δεν είναι baby sitter των παιδιών μας ούτε το κράτος πρέπει να νοιάζεται που στο καλό θα αφήσει ο κάθε εργαζόμενος γονέας τα παιδιά του. Το success story εξάλλου, περιορίζεται σε μεγάλους και παχουλούς αριθμούς, όχι στο μηνιάτικο του κάθε νοικοκύρη-γονέα-εργαζόμενου.

Και το success story σίγουρα δεν φτάνει για να πληρώσει τους ιδιώτες στους οποίους αφήνουμε τα παιδιά μας για να πάμε να δουλέψουμε, όπως και δεν φτάνει για όλα εκείνα τα επιπλέον φροντιστήρια που πρέπει να λειτουργούν ως δεκανίκια της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Προς τι το παραλήρημα;

Μία υπεύθυνη, λογική, δομημένη απάντηση γιατί σήμερα, στο κοσμικό δημοκρατικό κράτος που μας έλαχε να ζούμε, ανήμερα της ονομαστικής γιορτής του Αρχιεπισκόπου, να είναι τα δημοτικά σχολεία κλειστά.

Μία μόνο.

Loader