Πριν λίγες μέρες είχα αναδημοσιεύσει το περιπτωσιακό κείμενο που είχε γραφτεί σαν εισαγωγή στο «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ» του Όσκαρ Ουάιλντ. Ένα κείμενο που έχει χαρακτηριστεί ως η επιτομή της φιλοσοφίας του μεγάλου Ιρλανδού μυθιστοριογράφου, ποιητή και κριτικού.

Σήμερα αναδημοσιεύω ακόμη ένα, μικρότερο και λίγο πιο προβοκατόρικο που μου έκανε εντύπωση (Εκδόσεις Μίνωας, Ιανουάριος 2014, σελίδα 69):

«Οι μόνοι καλλιτέχνες με λαμπερή προσωπικότητα που έχω γνωρίσει είναι κακοί καλλιτέχνες. Οι καλοί δίνουν τα πάντα στην τέχνη τους και συνεπώς δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον ως άνθρωποι. Ένας μεγάλος ποιητής, ένας πραγματικά μεγάλος ποιητής, είναι το πλέον αντιποιητικό πλάσμα στον κόσμο. Αλλά κατώτεροι ποιητές είναι άκρως γοητευτικοί.Όσο πιο κακές οι ρίμες τους, τόσο πιο ενδιαφέροντες είναι. Και μόνο το γεγονός ότι έχει εκδώσει ένα δευτεροκλασάτο βιβλίο με σονέτα κάνει έναν άνθρωπο ακαταμάχητο. Βιώνει την ποίηση που δεν μπορεί να γράψει. Οι άλλοι γράφουν την ποίηση που δεν τολμούν να ζήσουν στην πραγματικότητα».