Τα γιουχαΐσματα που δέχθηκε ο Πρίγκιπας Νικόλας και άλλος ένας υποψήφιος Πρόεδρος κατά τη διάρκεια του φετινού Πράιντ έχουν κυριαρχήσει ως ηθικολογικό θέμα συζήτησης στη δημόσια σφαίρα -τουλάχιστον στη δική μας- των ημερών.

Πόσο λογικό ήταν σε ένα φεστιβάλ με μότο «Speak Love» που προωθεί την αποδοχή της όποιας διαφορετικότητας, συμμετέχοντες να «μιλήσουν» με γιούχα;

Αφού τοποθετήθηκαν όλοι, ας τοποθετηθούμε και εμείς. Διαβάστε μας κι αν θέλετε γιουχάρετέ μας και εμάς. #εν_έσιει_λάθος

Hashtag #αγάπη δεν το λες Σχολιάζει ο Πάρις Δημητριάδης

I beg your pardon, Πρίγκιπα

Στη μετά-την-αλήθεια εποχή, το παράδοξο άνθρωποι ορκισμένοι αντιρατσιστές να συμπεριφέρονται ρατσιστικά, συχνά παρατηρείται. Θαρρώ πως το πρώτο συνθετικό «αντί» ίσως και να την εξηγεί την παραδοξότητα αυτή.

Σ’ ένα φεστιβάλ που πήγες να μιλήσεις με hashtag την #αγάπη, τo γιουχαΐσμα και το βρισίδι hashtag #acceptance δεν το λες. Hashtag #αντίφαση το λες.

Ας διαλογιστεί όμως ο Πρίγκιπας, ας διαλογιστεί ο κάθε Πρίγκιπας. Όταν κτίζεις πολιτική καριέρα και επιχειρήματα γύρω από μια σχολή σκέψης που ως βάση της τον ρατσισμό είναι που έχει –ναι, σαφέστατα αυτόν είναι που έχει- να μην εκπλήσσεσαι, ούτε να κακοφανίζεσαι να τον εισπράττεις πίσω. Hashtag #basic δεν είναι άλλωστε πως ό,τι πράττεις είναι που εισπράττεις;

I beg your pardon, Πρίγκιπα, οι απόψεις που χρόνια προωθείς και εναντίον των Τουρκοκυπριών καλλιεργείς, δεν είναι απλώς «διαφορετικές», όπως μας είπες. Είναι φυλετικά ρατσιστικές. Ρατσισμός είναι ο ρατσισμός, όπως κι αν εμφανίζεται, φυλετικός, ομοφοβικός ή ακόμη και οπαδικός, όπως αυτός που ναι εκδηλώθηκε, από αυτούς που σε γιουχάισαν.

Ας το εμπεδώσει κι αυτό ο Πρίγκιπας, ας το εμπεδώσει ο κάθε Πρίγκιπας.

«Όσο υποστηρίζεις πρόοδο α λα καρτ, να περιμένεις γιούχα» Σχολιάζει η Βασιλεία Κατράκη

Πολλή η συζήτηση για το γιατί να γίνονται οι πορείες περηφάνειας. Πολλοί από τους υποστηρικτές του Νικόλα Παπαδόπουλου έχουν τέτοιου είδους απορίες. Πολλοί από τους υποστηρικτές του διαφώνησαν με την παρουσία του στο Pride το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο κύριος Παπαδόπουλος δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει σε αυτούς. Θίχτηκε για τον κόσμο που τον γιουχάισε στο Pride. Το οποίο μόνος του ερμήνευσε ως διαφωνία με το Κυπριακό. Αποκλείεται να είναι επειδή η παράταξη της οποίας ηγείται ο κύριος Παπαδόπουλος δεν δηλώνει μαζικά και δυναμικά υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ ατόμων.

Ο κύριος Παπαδόπουλος έπρεπε να μας πει για το Κυπριακό και την... θυματοποίησή του για τις απόψεις του. Κι αποφάσισε να το κάνει αυτό με αφορμή την παρουσία του σε μια εκδήλωση ατόμων που έχουν θυματοποιηθεί πολλάκις και διαχρονικά από τους ανθρώπους που τον υποστηρίζουν, που τον ψηφίζουν, που είναι στο ίδιο κόμμα και στις ίδιες κομματικές επιτροπές με τον ίδιο.

Υποστηρίζουμε τους ΛΟΑΤΙ αλλά έχουμε και ψήφους να μαζέψουμε

Διότι υποστηρίζουμε τους ΛΟΑΤΙ, αλλά. Αλλά έχουμε και ψήφους να μαζέψουμε, παιδιά. Αν ο κύριος Παπαδόπουλος είχε απολογηθεί στην ΛΟΑΤΙ κοινότητα για τους βουλευτές του κόμματος του που τήρησαν αποχή και ψήφισαν εναντίον του συμφώνου συμβίωσης, αν ο κύριος Παπαδόπουλος ήταν αυστηρός και κάθετος ενάντια σε κάθε ομοφοβική και παρόμοιας φύσης δήλωση, αν ο κύριος Παπαδόπουλος ήταν πραγματικός σύμμαχος της κοινότητας των ΛΟΑΤΙ, by all means να το παίξει θιγμένος. Αλλά όσο υποστηρίζεις πρόοδο α λα καρτ, να περιμένεις και γιούχα και διαφωνίες και κόσμο που δεν θα σου πει μπράβο επειδή έκανες το αυτονόητο.

Το ερώτημα δεν είναι η γιούχα Σχολιάζει ο Τζον Πίκπας

Οι αποδοκιμασίες στον πρόεδρο του ΔΗΚΟ και υποψήφιο για την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας στις εκλογές του 2018, κ. Νικόλα Παπαδόπουλο στη διάρκεια της εκδήλωσης του Pride στην Λευκωσία την περασμένη Κυριακή, δίχασαν την κοινή γνώμη. Ο κ. Παπαδόπουλος ανέβηκε στο βήμα, αποδοκιμάστηκε και στον αντίλογό του αναφέρθηκε στο… Κυπριακό.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν έχει στηρίξει την ΛΟΑΤΙ κοινότητα και τις εκδηλώσεις του Pride. Ο Νικόλας είναι νέος, μορφωμένος, αστός, ευγενικός και από μια πολύ καλή οικογένεια. Δεν είναι ομοφοβικός. Ωστόσο είναι πολιτικός. Και ως πολιτικός όσο κι αν προσπαθεί να το παίξει νέος και εναλλακτικός σε ορισμένες του εκφάνσεις παραμένει βαθύτατα συντηρητικός. Ακόμη και αν στο Κυπριακό, που είναι απολύτως σεβαστό, έχει διαφορετική άποψη αυτό είναι κάτι στο οποίο κρίνεται και θα κριθεί –γιατί αποτελεί εθνικό θέμα.

Το ερώτημα είναι αν ο κ. Παπαδόπουλος, που έχει στηρίξει πολλάκις το Pride, δικαιολογείται να γίνεται ο αποδέκτης αυτής της γιούχας

Όταν ωστόσο –κι επί τούτου- υπάρχουν άπειρα παραδείγματα (συμπόρευση με το ΕΛΑΜ) η προσωπική σφραγίδα του κ. Παπαδόπουλου στον κεντρώο χώρο –μια ιδεολογική δεξαμενή ψηφοφόρων που εμπεριέχει ιστορικά στην Κύπρο την μακαριακή Δεξιά και μέρος των Αντιστασιακών, το μετριοπαθές κέντρο, το πελατειακό σύστημα των κυβερνήσεων Κυπριανού, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς- ρέπει προς την πολιτική συντήρηση κομμάτι της οποίας είναι και οι εκφάνσεις ομοφοβίας, τότε υπάρχει πρόβλημα. Όταν εν ενεργεία βουλευτές του ΔΗΚΟ εκφράζονται κατά των ΛΟΑΤΙ (βλέπε Κουλίας) ή όταν η ηγεσία της Εκκλησίας στην Κύπρο στοχοποιεί την εν λόγω ομάδα, και ο κ. Παπαδόπουλος δεν προβαίνει σε ξεκάθαρες, σε επίπεδο κόμματος και σε επίπεδο statesmanship, δηλώσεις καταδίκης ή απομάκρυνσης στελεχών τότε υπάρχει επίσης πρόβλημα.

Επί τούτου, το ερώτημα δεν είναι αν η δημόσια αποδοκιμασία, η «γιούχα» όπως την συνηθίσαμε από την Ελλάδα, είναι αποδεκτή ως τρόπος αντίδρασης. Αλλά αν ο κ. Παπαδόπουλος, που έχει στηρίξει πολλάκις το Pride, δικαιολογείται να γίνεται ο αποδέκτης αυτής της γιούχας. Η απάντηση είναι πως ναι. Γιατί κάπου η συνέχεια και η συνέπεια απόψεων και πολιτικών πρακτικών παρέκκλινε επί της ουσίας.

«Όλοι έπρεπε να γιουχαϊστούν»

Σχολιάζει η Πέγκυ Σπινέλη

Πήγα στο parade που λες, γιατί πιστεύω στον σκοπό του. Πιστεύω πως υπάρχει ουσία και νόημα. Ως άνθρωπος, ως γυναίκα, ως μητέρα και πολίτης που ενδιαφέρεται, θεώρησα πως θα έπρεπε να είμαι εκεί. Το όφειλα στο μέλλον που θέλω να ζήσω.

Δεν πήγα για να ακούσω ανοησίες. Ούτε να γίνω αποδέκτης ομιλιών από ανθρώπους που δεν με ενδιαφέρουν. Αν κάποιοι γιουχαΐστηκαν, θεωρώ πως ήταν άδικο, καθώς είμαι τις άποψης πως ΟΛΟΙ έπρεπε να γιουχαϊστούν. Θα έπρεπε η σκηνή να δοθεί σε ανθρώπους που είχαν κάτι να πουν για δέκα λεπτά συνολικά και να αρχίσει η παρέλαση.

Δεν πήγα για να ακούσω ανοησίες από ανθρώπους που δεν με ενδιαφέρουν

Ανήκω στη μειοψηφία των ανθρώπων που πιστεύουν πως οι comme il faut συμπεριφορές αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη, στην εξέλιξη και την πρόοδο. Τόσο απλά. Ναι, αναμφίβολα ήταν μια εκδήλωση για την αγάπη και σε μια τέτοια εκδήλωση δεν υπάρχει χόρος για οτιδήποτε αρνητικό, για μίσος και διχόνοια. Μόνο που δεν μίσησε κανείς κανέναν. Κάποιοι όμως εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους στην εισβολή των συμφερόντων στη γιορτή της αγάπης. Είναι γελοίο να θεωρείς πως θα εισβάλεις, θα εκμεταλλευτείς και δεν θα υπάρξει αντίδραση. Είναι ανόητο να πιστεύεις πως θα πρέπει να σε σεβαστεί αυτός τον οποίο αντιμετωπίζεις με ασέβεια. Πώς απαιτείς να αποδεχτώ το δικαίωμά σου να εκφραστείς όταν εσύ απορρίπτεις το δικό μου;

Θυμάσαι τη δημοκρατία; Την αφιλτράριστη έκφραση και την ελεύθερη επικοινωνία; Γι’ αυτό το λόγο πραγματοποιήθηκε η παρέλαση. Έτσι θα έπρεπε να μπορούμε να εκφραζόμαστε όλοι εδώ και χρόνια. Δεν μπορούσαμε γιατί οι καθωσπρεπισμοί μας κράτησαν πίσω. Δεν πρέπει να μας κρατούν πια. #kalo_klima

Η Πέγκυ έγραψε κι άλλα, διάβασέ τα εδώ

«Frankly, my dear, I don't give a damn» Σχολιάζει η Ιωάννα Χριστοδούλου

Το πρόσφατο θεματάκι που έχει προκύψει με την υπόθεση «Pride 2017-γιουχαΐσματα- Παπαδόπουλος» το έχω προσεγγίσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχα προσεγγίσει το άλλο πρόσφατο, «Πάφος 2017-πίνακας Νουρτάνε Καραγκίλ / Μακάριος και γυμνές γυναίκες-αντιδράσεις».

Όσον αφορά στον πίνακα της Καραγκίλ [ο οποίος, σημείωσε, ούτε αισθητικά ούτε με κάποιον άλλο τρόπο μου μίλησε, που λέμε] η πρώτη μου αντίδραση ακούγοντας τα διάφορα περί ηθικής και λοιπά και λοιπά, ήταν να ταχθώ με το μέρος της ζωγράφου. Κι αυτό, όχι επειδή ξαφνικά είδα στον πίνακά της ζωγράφου τον «Κόσμο της Κύπρου» ή την «Γκερνίκα» [που μου μιλάνε, που λέμε] αλλά γιατί θεωρώ δικαίωμα του κάθε καλλιτέχνη να εκφράζεται όπως του κάνει κέφι για να επικοινωνήσει την σκέψη/ιδέα του.

Πίσω στην υπόθεση «Pride 2017-γιουχάισμα- Παπαδόπουλος» ίσως να πρέπει πρώτα να δηλώσω πως τα γιουχαΐσματα δεν είναι του στιλ μου. Μεταξύ άλλων, δεν το πετυχαίνω κιόλας ποτέ το σφύριγμα με τα δάχτυλα, όσες φορές και να προσπάθησα. Παρόλα αυτά, αν βρισκόμουν εκεί, μάλλον θα σκεφτόμουν περισσότερο πώς στο διάολο το κάνουν αυτό το σφύριγμα και κάποιος να μου δείξει τελοσπάντων. Όπως και να ‘χει, μετά το ποστάκι του κυρίου Παπαδόπουλου στα σόσιαλ μύδια, στο οποίο καταθέτει δημόσια την προσωπική του άποψη, πως «δεν πρέπει να γιουχαΐζεις εκείνους με τους οποίους διαφωνείς στο Κυπριακό» και συνεχίζει πως «Κάτι τέτοιο δείχνει απουσία σεβασμού προς την αντίθετη άποψη και απέχθεια στο δημοκρατικό διάλογο. Αυτές είναι πράξεις μίσους και προκατάληψης και δεν έχουν χώρο σε δημόσιες εκδηλώσεις», θα διαφωνήσω.

Αν βρισκόμουν εκεί, μάλλον θα σκεφτόμουν περισσότερο πώς στο διάολο το κάνουν αυτό το σφύριγμα και κάποιος να μου δείξει τελοσπάντων

Ο κύριος Παπαδόπουλος είναι δημόσιο πρόσωπο και ως πολιτικός που είναι έχει τις απόψεις του ανοιχτά-χαρτιά πάνω στο τραπέζι [βέβαια όχι πολύ ανοικτά γιατί ακόμα να καταλάβω τι αντιπροτείνει όσον αφορά στο Κυπριακό αλλά αυτό είναι από άλλο παραμύθι βγαλμένο]. Σε μία δημόσια εκδήλωση, η οποία μαζεύει περισσότερο κόσμο απ’ ότι θα μπορούσε ποτέ να μαζέψει πολιτικός σε προεκλογική συγκέντρωση, είναι κομματάκι δύσκολο να καθοριστούν κανόνες savoir-faire. Δεν ξέρω αν το γιουχάισμα θεωρείται «απέχθεια στο δημοκρατικό διάλογο» ή αν αποτελεί έναν τρόπο να ανοιχτεί ένας διάλογος [ουγκ-ουγκ διάλογος, δεν λέω, παρόλα αυτά, διάλογος].

Τα γιουχαΐσματα είτε το θέλουμε είτε όχι, θα τα εντοπίσει κανείς να ακούγονται και στα ‘καλύτερα’ σπίτια, βλέπε Βρετανικό Κοινοβούλιο. Αν ο κύριος Παπαδόπουλος, που επιθυμεί αυτή την στιγμή να εκλεγεί Πρόεδρος αυτής της Δημοκρατίας δεν μπορεί να δεχτεί την αντίθετη άποψη [γιατί, ακόμα και ως ουγκ-ουγκ πράξη, στέλνει μήνυμα αντίθετης άποψης] ίσως να μην κάνει για την δουλειά που προορίζει τον εαυτό του. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, οι «απλοί πολίτες» [excusez-moi για το κλισέ], οι οποίοι δεν έχουν ολημερίς να μπαινοβγαίνουν σε αίθουσες συσκέψεων, συνέδρια και να υποδέχονται «επίσημους» [excusez-moi και πάλιν], να μην έχουν πρώτο στην λίστα τους τον καθωσπρέπει, πολιτικά ορθό, τρόπο για να εκφράσουν την δυσαρέσκειά ή την αντίθεσή τους σε μία -στην προκειμένη- πολιτική γραμμή.

Όντως, αν αυτοί που γιουχάισαν τον κύριο Παπαδόπουλο έβγαιναν και έλεγαν –ωσάν να ήταν σε τηλεοπτικό debate- «Λυπούμαστε αλλά θα διαφωνήσουμε μαζί σας, αγαπητέ, γιατί εμείς οφείλουμε να διατηρήσουμε και να στηρίξουμε με κάθε τρόπο την πάγιά μας θέση μπλα μπλα» θα ήταν αποδεκτό και δεν θα εθεωρείτο «πράξη μίσους και προκατάληψης».

Όχι, δεν έβαλα ξαφνικά το γιουχάισμα στον τρόπο που θα επέλεγα προσωπικά να εκφράσω την αντίθεσή μου σε κάτι, όπως επίσης εξακολουθεί να μην μ’ αρέσει από καλλιτεχνικής άποψης το έργο της Καραγκίλ. Παρόλα αυτά, στηρίζω το δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται όπως θέλει.

Επιπλέον, εάν και εφόσον τα περίφημα γιουχαΐσματα -που έπρεπε να μας απασχολούν τόσο όσο και οι χειραψίες του Τραμπ- δεν συνοδεύονται από ύβρεις ή άλλου τύπου επίθεση, ο κύριος Παπαδόπουλος ίσως να πρέπει απλά να τα εκλάβει ως ένα ηχητικό ξέσπασμα μίας μερίδας του κόσμου που βρισκόταν εκεί. Όπως ηχητικό είναι και το χειροκρότημα, εξάλλου, που συνήθισε να ακούει. Αυτά περί γιουχαϊσμάτων από μένα, ωραίο θεματάκι και πολύ ασχοληθήκαμε, αλλά στην τελική «Frankly, my dear, I don't give a damn». *

**Απ’ το εξαιρετικό φίλμ του 1939 «Gone with the Wind» με τους Clark Gable και Vivien Leigh. Να το δεις αν έχεις 3 ώρες και 58 λεπτά στην διάθεσή σου. * **Relax and take a chill pill! **

Σχολιάζει η Lucy Tsouzi

Μου θυμίζει το ρητό της μύγας που ήθελε να γίνει καμήλα

Αγάπες μου μικρές και ανόητες, μην παίρνετε τόσο σοβαρά ένα τόσο δα γιουχάισμα, που πρέπει να κάνουμε ολόκληρες διατριβές και αναλύσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Μου θυμίζει το ρητό της μύγας που ήθελε να γίνει καμήλα. Το γιουχάισμα είναι μορφή έκφρασης και εκτόνωσης (ακίνδυνης μάλιστα!). Δεν είναι βρισίδι, δεν είναι βία, δεν είναι καν γιαούρτομα, είναι απλά ήχοι (αυτούς που βγάζουν τα πουλιά στη ζούγκλα). Όταν γιουχαΐζεις κάποιον απλά του εκδηλώνεις την αντιπάθεια ή τη διαφωνία που κουβαλάς προς το άτομο του(η καρδούλα σου το ξέρει). So relax and take a chill pill.

Δεν χρειάζεται να μας αναλύετε τους λόγους και τι κρύβεται πίσω από ένα γιουχάισμα. Τίποτα δεν κρύβεται εκτός από μια έκδηλη, straightforward δυσαρέσκεια. Και για να τελειώνουμε με το θέμα, το γιουχάισμα δεν φανερώνει μίσος, φανερώνει μια μορφή εκτόνωσης διαφωνίας.

Τώρα please darlings, ασχοληθείτε λίγο και με τους λουτροκαμπινέδες στη βουλή και το στοματικό διάλυμα των αρχηγών κομμάτων. Εδώ μάλιστα, χρειαζόμαστε σοβαρές αναλύσεις!