Το project σου με την ονομασία «This is your Cyprus» ξεκίνησε το 2012 και συνεχίζεται. Πόσες φωτογραφίες χρειάστηκαν μέχρι στιγμής για να αποτυπώσεις τη δική σου Κύπρο; Το πόσες φωτογραφίες συγκαταλέγονται στο έργο «This is your Cyprus» είναι ένα πράγμα και άλλο πόσες φωτογραφίες χρειάστηκαν να ληφθούν, ώστε να καταλήξω σε αυτές τις 25-30. Άλλωστε, όταν βρίσκεσαι έξω στη φύση κι είσαι εκτεθειμένος στα στοιχεία της, το τι φωτογραφίζεις είναι μια παρόρμηση της στιγμής. Κάθε εικόνα από αυτό το έργο έχει επιλεχθεί για να δείξει πτυχές της Κύπρου. Δεν απεικονίζουν απλώς ένα νησί της Μεσογείου, αλλά κάτι πιο μεγάλο και απροσδόκητο. Ως εκ τούτου, νομίζω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να προσθέτω υλικό σε αυτό το αρχείο.

Αν σου ζητούσα να περιγράψεις με λόγια πώς βλέπεις την Κύπρο μέσα από τα δικά σου μάτια, τι θα μου έλεγες; Η αυθόρμητη απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ότι είμαι ερωτευμένος με αυτόν τον τόπο, με τη φυσική και πολιτιστική του κληρονομιά. Σε σχέση όμως με το έργο, το πώς βλέπω την Κύπρο, κρύβεται στον υπότιτλο: «The small-scale beauty of the vast and unexpected». Δηλαδή, «η ομορφιά της μικρής κλίμακας του απέραντου και του απροσδόκητου». Παρόλο που οι φωτογραφίες είναι δικές μου, ονόμασα το έργο «This is your Cyprus», καθώς θεωρώ ότι αυτό δεν αφορά το πώς εγώ βλέπω το νησί, αλλά το πώς αυτό θα έπρεπε να αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους του και να γιορτάζεται για τις μοναδικότητες του.

Ποια ανάγκη σε οδήγησε να κάνεις αυτό το project; Το έργο προέκυψε ως αντίδραση σε μια φράση που ακούμε σχεδόν καθημερινά: «Εν έσσιει τίποτε να δεις στην Κύπρο». Θεωρώ το έργο αυτό ως έναν τρόπο να μοιραστώ με τον κόσμο ένα θέμα που με απασχολεί ως Κύπριο και ως φωτογράφο: Ότι τα φυσικά όρια που έχουμε ως ένα μικρό νησί -τα οποία συχνά εκλαμβάνονται ως ελλείψεις- στην πραγματικότητα κρύβουν τους δικούς μας περιορισμούς. Η Κύπρος, η ομορφιά και η μοναδικότητά της, συχνά παρακάμπτονται και παραμελούνται από τους ανθρώπους της, ενώ συγκρίνονται -άδικα κατ’ εμένα- με μεγαλύτερα μέρη του κόσμου. Το νησί έχει παραλλαγές και μια ομορφιά που απαιτεί μια προσεκτική ματιά για να εκτιμηθεί. Μέσω αυτού του έργου προσπαθώ να επικοινωνήσω τη σημασία του να εξερευνά κανείς πτυχές του γύρω μας κόσμου, τις οποίες τόσο εύκολα αγνοεί ή ξεχνά στην καθημερινότητά του.

Πώς αποφάσισες να δηλώσεις συμμετοχή στον διαγωνισμό «Perspectives 2017»; Ο διαγωνισμός Perspectives ανήκει στo PDN (Photo District News), ένα βραβευμένο μηνιαίο περιοδικό για επαγγελματίες φωτογράφους. Παράλληλα, το PDN διοργανώνει μεγάλης εμβέλειας φωτογραφικές εκθέσεις, όπως το Photoplus Expo. Γενικότερα, παρακολουθώ τα νέα του PDN κι έτσι όταν ανακοινώθηκε ο διαγωνισμός, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Σημαντικό ρόλο για να συμμετάσχω στον διαγωνισμό διαδραμάτισε η θεματολογία, που αφορούσε τις προοπτικές. Διαβάζοντας την επεξήγηση, υποψιάστηκα ότι ενδεχομένως να ήταν στα μέτρα του έργου «This is your Cyprus». Έτσι, αποφάσισα να το επιχειρήσω.

Όταν βρίσκεσαι έξω στη φύση κι είσαι εκτεθειμένος στα στοιχεία της, το τι φωτογραφίζεις είναι μια παρόρμηση της στιγμής. Κάθε εικόνα από αυτό το έργο έχει επιλεχθεί για να δείξει πτυχές της Κύπρου. Δεν απεικονίζουν απλώς ένα νησί της Μεσογείου, αλλά κάτι πιο μεγάλο και απροσδόκητο

Πώς ένιωσες όταν ανακοινώθηκε ότι το έργο σου συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 4 καλύτερα σε αυτόν τον παγκοσμίου φήμης διαγωνισμό; Νιώθω ότι για μακροχρόνια έργα, όπως αυτό, η οποιαδήποτε διάκριση προσφέρει την ώθηση που χρειάζεται ο κάθε δημιουργός, ώστε να συνεχίσει την προσπάθειά του.

Βέβαια, αυτή δεν ήταν η μοναδική διάκριση της δουλειάς σου. Όλες αυτές οι βραβεύσεις, τι σημαίνουν στην τελική για σένα; Για να είμαι ειλικρινής, σε αυτή τη φάση προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά κερδίζει κανείς από οποιανδήποτε βράβευση. Το να απονέμεται σε κάποιον ένα βραβείο είναι μια εξωτερική υπόθεση. Είναι σαν μια σπίθα… «Λάμπει» για μόνο μια στιγμή. Αυτό που απομένει είναι το τι κάνει κάποιος με αυτή, μέσα του. Προσωπικά, το βλέπω ως μια πολύ καλή ευκαιρία για να «σπρώξω» τον εαυτό μου.

Γιατί επέλεξες οι φωτογραφίες του «This is your Cyprus» να είναι μαυροάσπρες; Επέλεξα να παρουσιάσω το νησί μέσω μαυρόασπρων φωτογραφιών από αδιευκρίνιστες τοποθεσίες, αφαιρώντας έτσι την πραγματικότητα και αφήνοντας μια πιο συμβολική ερμηνεία της Κύπρου, σε μια προσπάθεια να τονίσω τη σημασία της εξερεύνησης του τόπου που μας περιβάλλει.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την τέχνη της φωτογραφίας; Από μικρό παιδί ήταν κάτι που σε ιντρίγκαρε και σε συνάρπαζε; Θα ήταν ωραία αν είχα μια ενδιαφέρoυσα ιστορία να αφηγηθώ σχετικά με το τι με ώθησε να ασχοληθώ μαζί της. Η αλήθεια είναι ότι η φωτογραφία μπήκε στη ζωή μου κατά αυτό τον τρόπο μέσω των σπουδών μου. Ωστόσο, τη λεπτομερή παρατήρηση του γύρω χώρου, ξεκίνησα να την «καλλιεργώ» από μικρή ηλικία, λόγω του ότι βοηθούσα τον πατέρα μου -τοπογράφο στο επάγγελμα- στη δουλειά του. Αυτή ήταν και η πρώτη μου γνωριμία με την κυπριακή ύπαιθρο.

Συνήθως, τι σε κάνει να «εγκλωβίσεις» κάτι στον φακό σου; Γιατί, τις περισσότερες φορές, οι φωτογράφοι βλέπουν πράγματα που δεν μπορούν οι άλλοι. Η φωτογραφία, παρόλο που αντιπροσωπεύει μέχρι έναν βαθμό την προοπτική και την άποψη του φωτογράφου, απεικονίζει τον κόσμο όπως προσφέρεται μπροστά μας. Μέσω αυτού του έργου δεν επιχειρώ αναγκαστικά να δω πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να δουν, ούτε αναζητώ κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, προσπαθώ να δω την Κύπρο μέσω ενός φακού που όλοι μας μπορούμε να δούμε. Προχωρώντας ένα βήμα πέρα από τις καθημερινές μας συνήθειες και ανησυχίες, μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτά τα όρια και οι περιορισμοί που νομίζουμε πως μας περικλείουν, δεν έχουν στα αλήθεια να κάνουν με τον τόπο που ζούμε, αλλά πιο συχνά με τις επιλογές που κάνουμε και το πώς επιλέγουμε να το αντιληφθούμε. Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες μου έχουν τη δύναμη να παροτρύνουν τον κόσμο να αναλογιστεί τη φύση την οποία κληρονομήσαμε, αλλά αν μπορέσει η δουλειά μου να επηρεάσει τον τρόπο -έστω και ορισμένων ατόμων- με τον οποίο αντιλαμβάνονται το περιβάλλον γύρω τους, θα με έκανε πανευτυχή.

Παρόλο που οι φωτογραφίες είναι δικές μου, ονόμασα το έργο «This is your Cyprus», καθώς θεωρώ ότι αυτό δεν αφορά το πώς εγώ βλέπω το νησί, αλλά το πώς αυτό θα έπρεπε να αναγνωρίζεται από τους ανθρώπους του και να γιορτάζεται για τις μοναδικότητες του

Εσύ έχεις μεγαλώσει στην Κύπρο, αλλά η καταγωγή σου είναι από την Ιταλία; Αν η καταγωγή μου ήταν κάτι τόσο απλό να επεξηγηθεί, θα έκανε τη ζωή μου πιο εύκολη. Έχω μεγαλώσει στην Κύπρο, αλλά οι ρίζες μου είναι από την Ιταλία -τόπο καταγωγής της προγιαγιάς μου- τη Γαλλία -χώρα του προπάππου μου- την Αγγλία -από όπου προερχόταν η γιαγιά μου- και την Τανζανία -όπου μεγάλωσε ο πατέρας μου. Από το κράμα αυτό, μου έμεινε το ιταλικό επίθετο και η υπηκοότητα, καθώς και ένα πολύ «συγκεχυμένο» DNA.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις ανάμεσα σε τόσες κουλτούρες; Όταν μαζεύονται άνθρωποι από τόσες πολλές κουλτούρες γύρω από ένα Κυριακάτικο τραπέζι, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό σήμαινε την έναρξη συζητήσεων σε περισσότερες γλώσσες από όσες μπορούσα να καταλάβω… Από Αραβικά σε Σουαχίλι, καθώς και τη μύησή μου στη διεθνή κουζίνα, αλλά και την καλλιέργεια για την ομορφιά της πολυπολιτισμικότητας.

Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια; Πέραν των καλών που θυμόμαστε όλοι της γενιάς που μεγάλωσε στην Κύπρο τη δεκαετία του 90’, πιο έντονα θυμάμαι της ιστορίες του πατέρα μου από την Αφρική. Ίσως γιατί η άγρια φύση που έβλεπα στα ντοκιμαντέρ, αποκτούσε προσωπική νότα στις ιστορίες του ή ίσως πάλι γιατί τις άκουσα υπερβολικά πολλές φορές.

Να υποθέσω ότι ο μοναδικός τρόπος για επιστρέφεις σ΄εκείνη την εποχή της αθωότητας είναι μέσω των φωτογραφιών, εξ ου και αγαπάς τόσο να υπηρετείς τη συγκεκριμένη τέχνη; Παρόλο που οι φωτογραφίες που περιλαμβάνονται στο έργο αυτό, τραβήχτηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, εντούτοις αισθάνομαι ότι απεικονίζουν κάτι το νοσταλγικό. Όσον αφορά την αθωότητα στην οποία αναφέρεσαι, αυτή τη βρίσκω και μέσα απ’ τα αντικείμενα που πραγματεύονται αυτές οι φωτογραφίες. Μια εποχή πιο απλή, πιο συνδεμένη με τον τόπο, η οποία όμως δεν έχει περάσει. Και αυτό γιατί όλα τα στοιχεία της βρίσκονται ακόμη εκεί, το ίδιο ζωντανά!

Περισσότερα για τον Silvio Rusmigo