Με λένε Πέγκυ, αλλά με βάφτισαν Παγώνα. Ναι, Παγώνα. Τραγικό το ξέρω!

Και αν κάποιοι από εσάς σκεφτούν “μάνα μου, μπορεί το όνομά της να θυμίζει ένα άσχημο στραβοκάνικο πουλί, αλλά τουλάχιστον έχει όμορφη ουρά”, να σας διευκρινίσω πως το αρσενικό είναι αυτό με τη φαντασμαγορική ουρά. Το θηλυκό είναι αυτό με τα στραβά, ξερακιανά πόδια που μοιάζει με τσουρομαδημένη γαλοπούλα.

Αυτό το πουλί όπως μπορείτε να φανταστείτε με καθόρισε σαν άνθρωπο. Όχι το όνομα, αλλά η αγένεια με την οποία οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν αυτό το όνομα. Κάποιοι μπορεί να πουν ήταν μπούλινκγ. Μπορεί. Εγώ πιστεύω πως ήταν απλή αγένεια. Τότε όταν ήμουν ένα χαριτωμένο, ψηλόλιγνο και ευαίσθητο κοριτσάκι. Όταν έπαψα να είμαι χαριτωμένη, ψηλόλιγνη και ευαίσθητη και έγινα ιδιόρρυθμη, ψηλή σκέτο και κυνική, έγινα δηλαδή δημοσιογράφος, η αγένεια έπαψε να με επηρεάζει γιατί από πολύ μικρή εξαιτίας αυτού του ονόματος συνειδητοποίησα πως οι λέξεις έχουν τη λύση για τα πάντα, καθώς οι σωστές λέξεις μπορούν να λύσουν τα πάντα…. αρκεί οι λέξεις να ειπωθούν με ευγένεια.

Παρόλο που πίστευα πως έχω αφήσει πίσω μου τους αγενείς ανθρώπους και πλέον τους αντιμετωπίζω με κάποια συμπάθεια… γιατί είναι κρίμα. Τους τελευταίους 18 μήνες άρχισαν και πάλι να με επηρεάζουν. Τι έγινε τους τελευταίους 18 μήνες; Πέρασα 9 μήνες εγκυμονούσα και ακόμη 9 ως θηλάζουσα μάνα που προσπαθεί να παραμείνει ο άνθρωπος που ήταν πάντα και να γίνει ακόμη καλύτερος.

Κάποιοι από εσάς ενδεχομένως να σκεφτούν really Πέγκυ μου; Ήρθες στο TEDx να μας πεις πως έκανες κοπελούι; ΝΑΙ! Ήρθα στο TEDx να σου πω πως μια ανεξάρτητη, δυναμική, δημιουργική, εργασιομανής, τελειομανής, γυναίκα, που έζησε τη ζωή της με ένταση, που ταξίδεψε, ερωτεύτηκε σφόδρα, έκανε μαλακίες που δεν λέγονται και θα φροντίσει με τον πιο παιδαγωγικά ορθό τρόπο να γαλουχήσει την κόρη της για να μην τις επαναλάβει… αυτή η γυναίκα νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει και να “εκτεθεί” δημοσίως στο TEDx, για κάτι που την παθιάζει, για κάτι που μπορεί αναφέροντάς το να κάνει τον κόσμο καλύτερο και όχι δεν θα μιλήσω για τις μαγικές ιδιότητες του κόκκινου κρασιού!

Θα μιλήσω για τις μαγικές ιδιότητες που έχει η ευγένεια σε μια γυναίκα που εκτός όλων των άλλων πραγμάτων που έχει να κάνει, μεγαλώνει ένα υπέροχο παιδί που αξίζει τα πάντα! Κατάλαβες πόσο σημαντικό είναι; Όσες έχουν παιδιά, ξέρουν. Όσες δεν έχουν καλό θα είναι να κρατούν σημειώσεις γιατί δεν πρόκειται να τα ξανακούσουν και ενδεχομένως να αρνηθώ πως αναφέρθηκα ποτέ σε αυτά.

Στην Κύπρο αν έχεις επαγγελματικές φιλοδοξίες, αν δεν έχει πούγκα γεμάτη ή μανούλα που μπορεί, θέλει και επιθυμεί να μεγαλώσει το παιδί σου, καλό θα ήταν να μην κάνεις παιδί. Και ξέρεις γιατί; Γιατί αν δεν έχεις μια γιαγιά να κρατάει το μωρό για να πας σούπερ μάρκετ, θα είσαι η τρελή που κυκλοφορεί με το μάρσιπο να μην ξεχάσει τίποτα την ώρα που οι μισοί την κοιτάζουν και λένε “άχου τι χαριτωμένο” και οι άλλοι μισοί “άχου, αέ το χτηνό που ταλαιπωρεί το μωρό”. Αν δεν έχεις πούγκα γεμάτη για να μπορείς να πληρώνεις μια γυναίκα να προσέχει το μωρό σου, που είναι η δουλειά της και δεν το κάνει για να γεμίσεις τις ώρες της, μια γυναίκα που εμπιστεύεσαι πως θα προσέχει, φροντίσει, παίζει, μιλάει, ταϊσει, αλλάξει το μωρό σου, θα πρέπει να κάνεις συμβιβασμούς που δεν θέλεις. Αν έχεις επαγγελματικές φιλοδοξίες και όχι απλά επιθυμείς να δουλεύεις, αλλά να δουλεύεις σωστά, δημιουργικά, καινοτόμα, να κάνεις πράγματα όμορφα και να έχεις τον ΠΛΗΡΗ έλεγχο, τότε φιλενάδα άλλαξε χώρα. Τορόντο, Μόντρεαλ ή Βανκούβερ;

Λυπάμαι αλλά στην Κύπρο δεν υπάρχουν οι υποδομές, οι νομοθέτες, οι θεσμοί και αν θέλεις η διάθεση να αλλάξει κάτι. Ενδεχομένως γιατί οι γυναίκες με παιδιά που δεν έχουμε γιαγιά στο σπίτι, μπάρμπα με ριάλια στην Κορώνη και επαγγελματικές φιλοδοξίες, είμαστε λίγες. Είμαστε ή δεν ακουγόμαστε γιατί ντρεπόμαστε να πούμε πως είναι κουραστικό, μας αγχώνει, πως το να είσαι μάνα είναι όμορφο αλλά είναι δύσκολο, σε κάνει να μην κοιμάσαι τα βράδια, σε αγχώνει, σε κάνει να μην προλαβαίνεις, να ξεχνάς, σε κάνει πιο απότομη, άσχημη, χοντρή, με λιγότερη αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, σιγουριά, δύναμη και μοιραία σε κάνει να χάσεις τη φωνή σου; Φοβόμαστε να το πούμε γιατί η κοινωνία μας έμαθε πως είναι υποχρέωσή μας να είμαστε μανάδες και φυσικά είναι υποχρέωσή μας να μην παραπονούμαστε για αυτό. Αν πούμε την αλήθεια μπαίνουμε στην κατηγορία των κακών μανάδων και στο στόχαστρο της κατηγορίας “ενθουσιασμένη μανούλα photoshop, straight out of Hollywood”. Ξέρετε για ποιες μιλάω!

Μου πήρε πολλές μέρες να αποφασίσω για πιο πράγμα θα μιλήσω, το πήγαινα από εδώ το πήγαινα από εκεί, προσπαθούσα να το ντύσω με λέξεις όπως bullying, women in leadership, women in workforce να χρησιμοποιήσω πιο κοινωνικά αποδεκτούς όρους που έχουν πάρει το go ahead από ψυχολόγους και είναι politically correct, αλλά δεν μου έβγαινε γιατί δεν έβγαινε από μέσα μου. Δεν μου έβγαινε γιατί εγώ δεν μπορώ να λέω ψέμματα, δεν μου έβγαινε γιατί θα ήταν αγένεια και ασέβεια προς όλες αυτές τις μητέρες που κάνουν περισσότερα πράγματα από μένα, πιο δύσκολα και που τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα. Δεν είναι δίκαιο γιατί αυτές οι γυναίκες θα μπορούσαν να τα κάνουν όλα αυτά και να έχουν -όχι βοήθεια, γιατί έχουν αποδείξει πως δεν τη χρειάζονται- θα μπορούσαν να απολαμβάνουν κάποια πλεονεκτήματα που θα έκαναν τη δουλειά τους καλύτερη, τον βαθμό στο μεταπτυχιακό τους πιο ψηλό, τη ζωή τους πιο εύκολη και το μεγάλωμα των παιδιών τους πιο παραγωγικό και ενδεχομένως θα είχαν λίγο χρόνο για τον εαυτό τους….

Πριν μείνω έγκυος άνοιξα το δικό μου . Όταν έμεινα έγκυος, το γραφείο μου μεταφέρθηκε σπίτι. Συνέχισα να δουλεύω καθόλη τη διάρκεια της πολύ εύκολης εγκυμοσύνης μου. Επέστρεψα σπίτι με ένα μωράκι τριών ημερών και συνέχισα να δουλεύω ακατάπαυστα γιατί εγώ το είχα ανάγκη, γιατί η Μαλβίνα μου το επέτρεπε και γιατί κάποιοι πελάτες μου το ζητούσαν. Θα σας πως μόνο ένα περιστατικό παρόλο που υπάρχουν πολλά: την επομένη του τοκετού έλαβα από έναν πελάτη μου ανθοδέσμη και λίγη ώρα μετά ένα email όπου με briefαρε για ένα κείμενο που ήθελε να του γράψω και να του παραδώσω τρεις μέρες μετά. Όταν του το έστειλα εμπρόθεσμα η απάντηση ήταν “μα καλά λεχώνα γυναίκα, δουλεύεις;” Αυτός ήταν αγενής και απαίδευτος, υπήρξανόμως και άλλοι που συνέχισαν να πιστεύουν σε εμένα γιατί ξέρουν πως η δημιουργικότητά μου και το ταλέντο μου δεν εξαφανίστηκαν επειδή έκανα παιδί.

Υπήρξαν κάποιοι που είδαν το πείσμα, το κίνητρο και την θέληση σε εμένα και όχι μόνο έμειναν μαζί μου, αλλά δεν έχουν πρόβλημα να φέρω την Μαλβίνα στα meetings, θα μου δώσουν το χώρο και το χρόνο με διακριτικότητα και ευγένεια να τη θηλάσω πριν συνεχίσουμε να χτίζουμε τη στρατηγική μας. Αυτοί οι εργοδότες μου εμπιστεύτηκαν την αρχισυνταξία ενός site που ονομάζεται impossible.works και παρουσιάζει μικρομεσαίες εταιρείες και startups. Τυχαίο όνομα; δεν νομίζω;

Η απουσία θεσμών που θα επιτρέψουν σε αυτή την κατηγορία γυναικών να ανθίσουν μπορεί να τις κλείσει στο σπίτι αλλά ελπίζουμε πως όσο βρίσκονται εκεί θα ακολουθήσουν το παράδειγμα γυναικών entrepreneurs σε όλο τον κόσμο που δημιουργούν μικρά startups που απευθύνονται σε αυτές τις γυναίκες προσφέροντάς τους υπηρεσίες που θα κάνουν τη ζωή τους ευκολότερη, το μεγάλωμα των παιδιών τους πιο παραγωγικό και το εισόδημά τους πιο σημαντικό. Η τεχνολογία μας το επιτρέπει. Στην περίπτωσή μου το ίντερνετ και ένας υπέροχος άνθρωπος με απίστευτη υπομονή με βοήθησαν να συνεχίσω να είμαι η Πέγκυ και σιγά σιγά να επανακτήσω δυνάμεις και να γίνω πιο δυνατή, μου δίνουν το κίνητρο να μιλήσω πάνω σε αυτή τη σκηνή, να απευθυνθώ σε εσάς και να σας ζητήσω αν δεν μπορείτε να είστε κομμάτι της λύσης να σταματήσετε να είστε κομμάτι του προβλήματος.

Είτε λοιπόν θα προσπαθήσουμε όλοι να περάσουν οι νόμοι και να δημιουργηθούν οι θεσμοί που θα διευκολύνουν αυτές τις μητέρες στις οποίες στηρίζεται μια εταιρεία, ένα γραφείο, μια οικογένεια, είτε θα αφήσουμε αυτές τις γυναίκες στο σπίτι τους και θα τις “αναγκάσουμε” να γίνουν πολυμήχανες επιχειρηματίες, χειραφετημένες γυναίκες και μητέρες πρότυπα.

Λοιπόν, τι προτιμάτε;

Το TEDx Nicosia 2016 πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου 2016, με στρατηγικό συνεργάτη για 4η συνεχόμενη χρονιά τη Cytamobile-Vodafone. Ποια είναι για σένα τα «Ίχνη» του παρόντος, του παρελθόντος και του μέλλοντος;