Γράφει η Αλέξανδρα Ματθαίου

«Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με τη ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός».*Ελευθέριος Βενιζέλος

Βέβαια, για να μεγαλουργήσουν με την πνοή του ενός οι λαοί, πρέπει εκτός από πολιτισμένοι, να είναι και σε θέση να βρουν κάποιον που να τους εμπνέει όπως ξέρει και μπορεί. Το λέω γιατί οι εκλογές της Κυριακής, μου προκαλούν το ίδιο αίσθημα βαρεμάρας που έχω όταν θυμηθώ πως πρέπει να βγάλω τα σκουπίδια έξω - Κυριακή κι αυτά. Αφού λοιπόν δεν υπάρχει ο πρόεδρος που θέλω, ας τον επινοήσω.

Μπορεί να είναι είτε άντρας είτε γυναίκα είτε non-binary, δεν έχει σημασία. Θα ήταν χαρά μου να ήταν γυναίκα για τον εξής απλό λόγο: ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει στην Κύπρο και ανοίγει την τηλεόραση του, θέλω να ξέρει ότι ‘κανονικότητα’ δεν είναι ένα τηλεοπτικό studio στο οποίο δέκα άντρες συζητάνε για το μέλλον της χώρας του. Θέλω βλέποντας την Πρόεδρο της Κύπρου, να ξέρει ότι αν το θελήσει, μπορεί να φτάσει κι εκείνη όσο ψηλά ονειρεύεται, και ότι σκοπός της ύπαρξης της δεν είναι μόνο το να καλοπαντρευτεί μετά τις σπουδές της.

Θέλω να έχει διαβάσει και να συνεχίζει να διαβάζει κλασσική λογοτεχνία. Γιατί έτσι.

Θέλω να ξέρει να μιλάει. Όχι απλά και λαϊκά γιατί «αυτό θέλει ο λαός» (Χριστόφια εσύ σούπερσταρ) αλλά εύγλωττα, με βάθος σκέψης, περιεχόμενο και ναι, με λόγο που εμπνέει και συγκινεί. Πήρε τις προάλλες το μάτι μου μια απάντηση του Νικόλα Παπαδόπουλου στο ερωτηματολόγιο του Προύστ. Στην ερώτηση «Ποια θεωρείτε την πιο υπερεκτιμημένη αρετή;», ο φέρελπις υποψήφιος απάντησε την «ευφράδεια». Πόσο βολικό να βαφτίζεις την ανεπάρκεια σου στη γλωσσική έκφραση ως υπερεκτιμημένο γνώρισμα;

Θέλω να έχει το θάρρος να παίρνει δύσκολες αποφάσεις κι ας μην είναι πάντα αυτές δημοφιλείς. Αρκεί εκείνος ή εκείνη να είναι βαθύτατα πεπεισμένος/η ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος για κάτι που πρέπει να γίνει.

Θέλω να πιστεύει στα κοινωνικά δικαιώματα και να διακατέχεται από αληθινά προοδευτική σκέψη που δεν εξαντλείται σε γενικολογίες και ασάφειες.

Θέλω να έχει περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες και να τις βάλει ψηλά στην ατζέντα του/της.

Θέλω να εκτιμά έμπρακτα την τέχνη και τον πολιτισμό. Όχι κάνοντας εγκαίνια και κενές περιεχομένου ομιλίες αλλά σπρώχνοντας τον κυβερνητικό μηχανισμό να στηρίξει την καλλιτεχνική δημιουργία. Το ίδιο θα ήθελα να κάνει και με τον αθλητισμό αλλά προς Θεού, όχι άλλες χάρες σε ποδοσφαιρικά σωματεία.

Θέλω να είναι μετριοπαθής αλλά όχι μέτριος/α, ταπεινός/η αλλά όχι δουλοπρεπής.

Θέλω να ξέρει γαλλικά. Γιατί έτσι. (Όχι, δεν είναι αυτός σοβαρός λόγος να ψηφίσεις Λιλλήκα).

Θέλω να έχει χιούμορ. Πνευματώδες με διάθεση αυτοσαρκασμού, χαρακτηριστικά γνωρίσματα ευφυίας και ευστροφίας.

Θέλω να με κάνει να μπορώ να συγχωρέσω τα όποια λάθη έκανε. Ακόμα και οι imaginary presidents έχουν δικαίωμα σ’ αυτά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΙΔΑΝΙΚΟΥΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ εδώ