Tραγούδι: IN THE DEATH CAR

Την κλανιά μου να έβαζα στο φέισμπουκ κύριε Φωτίου θα είχε περισσότερα λάικ και σέαρ από ότι η είδηση πως σκότωσα τον άντρα μου. Και σταμάτα επιτέλους να μου λες πως ήμουνα πρώτη είδηση στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες γιατί αυτό ποσώς δεν με παρηγορεί.

Εμένα αυτό που με νοιάζει είναι το φέισμπουκ και οι φίλοι μου στο φέισμπουκ και οι φίλοι των φίλων μου στο φέισμπουκ και είμαι έξω φρενών που στο φέισμπουκ η είδηση της δολοφονίας του Σωτήρη πέρασε στα ψιλά. Τί εννοείς κ. Φωτίου ότι αυτό είναι δευτερεύον θέμα μπροστά στην κατηγορία που αντιμετωπίζω; Κούνια που σε κούναγε καημένε μου και τώρα που το ξανασκέφτομαι έκανα λάθος, μέγα λάθος, που δέχτηκα να είσαι εσύ ο δικηγόρος μου.

Είναι ολοφάνερο πως για να μιλήσεις εσύ τη δική μου γλώσσα πρέπει να ζήσεις δυο τρείς ζωές ακόμα και λίγες σου λέω. Εγώ αγόρι μου είμαι η Στέλλα, η Στελλάρα, η μία και μοναδική Στέλλα που για χρόνια ολόκληρα λέγανε το όνομα μου στον Ταχτακαλά και στάζανε ολωνών τα σάλια. Το κορίτσι παγωτό, έτσι με αποκαλούσανε και όχι μόνο γιατί σέρβιρα παγωτά από τα 12 μου χρόνια στο κάθε καρυδιάς καρύδι, αλλά γιατί περπατούσα στη Λήδρας και στην Ονασαγόρου και σε όλους τους παράδρομους και κουνιότανε το πεζοδρόμιο από την τσαχπινιά μου.

Αλλά πού να καταλάβεις εσύ αγόρι μου τι λέω; Εσύ είσαι της γενιάς των φρόζεν και των ξεφρόζεν, απευθείας από την κατάψυξη σας βγάλανε όλους σας γι’ αυτό είστε όλοι μια κοψιά, κουστούμι, γραβάτα, γυαλί ρέιπαν και μερσεντές, μη χέσω. Και με γκομενάκια που κάνουνε γιόγκα και ποστάρουνε τις εξωτικές τους διακοπές.

Εγώ αγόρι μου είμαι γυναίκα της Εόκα και όχι της γιόγκα, μέσα στα φουστάνια μου έκρυβα όπλα και ραβασάκια όχι μεταξωτά βρακιά και ξυρισμένα βραζιλιάνικα μουνιά. Έτσι μιλάω εγώ κι’ αμα σ’ αρέσει και μην μου ξινίζεις τη μούρη σου γιατί στα λέω χύμα. Χύμα ήμουνα σε όλη μου τη ζωή βρε, αλλά με ιδανικά, όχι με δανεικά όπως του λόγου σας. Και μην έχεις αυτό το ύφος γιατί μπορεί γράμματα να μην έμαθα αλλά να ξέρεις πως τη γλώσσα του σώματος την έχω σπουδάσει χρόνια ολόκληρα στο παζάρι. Τρείς κινήσεις μου είναι αρκετές για να ξέρω όχι μόνο τί σκέφτεσαι αλλά και τί πρόκειται να σκεφτείς. Κι’ αν είσαι με την εντύπωση πως αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν καταλαβαίνω πως με σνομπάρεις ως μια γριά λαϊκιά και αμόρφωτη που της την έδωσε στα 70 της να σκοτώσει τον άντρα της στον ύπνο του, είσαι πολύ γελασμένος.

Δεν μιλάς έ; Τι; Έχουμε ξεφύγει από το θέμα μας; Και ποιο είναι το θέμα μας; Το δικαστήριο; Δεν με νοιάζει βρε εμένα η δικαιοσύνη των δικαστηρίων, πώς να στο εξηγήσω να το καταλάβεις; Για μένα ένα είναι το δικαστήριο, το φέισμπουκ. Άμα δικαιωθείς εκεί μέσα είσαι δικαιωμένος παντού. Γιατί γελάς; Πού βρίσκεις το αστείο; Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να γελάω βρε, που χαμπάρι δεν πήρες τα χάλια της γενιάς σου και νομίζεις πως είσαι και ικανός να με υπερασπιστείς κιόλας. Άκου αγόρι μου για να ξηγιόμαστε μια και καλή.

Το φέισμπουκ είναι το θέμα μας. Μόνο αυτό ξέρει αυτός ο λαός πλέον. Μόνο εκεί μέσα ξέρει να κάνει τις επαναστάσεις του, επαναστάτες του πληκτρολογίου, αυτό καταντήσαμε, εκεί μέσα μόνο ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις, εκεί μέσα προσκυνά θεούς και δαίμονες. Τί να τους κάνω λοιπόν τους νόμους σου αγόρι μου, σαμπώς και τους σεβάστηκε ποτέ κανείς σ’ αυτό το κωλοχανίο; Εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να γίνει η ιστορία μου βάιραλ, μπα σου κάνει εντύπωση βλέπω που ξέρω αυτή τη λέξη, έμ γι’αυτό σου λέω πως ιδέα δεν έχεις με ποιάν μιλάς. Άκου με λοιπόν προσεχτικά.

Αυτό που θέλω είναι να μάθουνε όλοι πως εγώ σκότωσα τον Σωτήρη για να τον σώσω και όχι για να τον σκοτώσω, αυτό να μάθουνε θέλω κι ας πεθάνω ρε πίσω από τα σίδερα, χέστηκα, σίδερα είναι και έξω αλλά πού να τα δείτε βρε κατεψυγμένα μυαλά, που να το καταλάβετε πως σας έχουνε όλους μαντρώσει για τα καλά και σωτηρία δεν έχετε. Αν μη τι άλλο εγώ θα τη βγάζω δωρεάν πλέον, ούτε σύνταξη ούτε τίποτα, να μου μαγειρεύουνε, να με ταΐζουνε και να ακούω και το μπουζούκι του αχαΐρευτου του πρώην Δήμαρχου να παίζει για να μου θυμίζει σε ποιο κωλότοπο γεννήθηκα, ώστε να μην στεναχωριέμαι που όπου να’ ναι θα με φάει και μένανε το χώμα.

Ναι βρε, έτσι είναι όπως στα λέω και μην ψάχνεις νόμους και παρανόμους. Τον Σωτήρη τον έσωσα που τον σκότωσα. Γιατί τον αγαπούσα και τον σεβόμουνα όσο δεν τον σεβάστηκε ποτέ κανένας σ’ αυτό το κωλοκράτος. Να φύγει με το κεφάλι ψηλά ήθελα βρε, γιατί εμείς έτσι μεγαλώσαμε, έτσι επιβιώσαμε και όχι βλέποντας Survivor. Εμείς είναι που ξέρουμε τί σημαίνει επιβίωση βρε και όχι αυτοί οι χλεχλέδες που επειδή φάγανε μια καρύδα παραπάνω στη ζωή τους, είδανε λέει το φως.

Ξέρεις ρε πόσα καρύδια των Εγγλέζων έπρεπε να χώσω μέσα στις χούφτες μου για να επιβιώσει αυτή η χώρα; Και που επιβίωσε τί κατάλαβα; Τίποτα. Ούτε γω ούτε και ο Σωτήρης που από τα 13 του δούλευε στα πελεκανιά και περπατούσε κάθε μέρα από τον Άγιο Κασσιανό μέχρι τον Άγιο Δομέτιο, εκεί πού’ χε νοικιασμένη μια τρύπα, γιατί δεν είχε βρε δύο σελίνια παραπάνω για το λεωφορείο. Τί έκανες εσύ στα 13 σου αγόρι μου; Τον έπαιζες, αυτό έκανες, ενώ εμείς μαθαίναμε τί πάει να πει ζωή και αγώνας.

Τη ζωή του χαράμισε γι’ αυτό τον τόπο ο Σωτήρης βρε και τελικά τί πέτυχε ο άμοιρος; Να του κουρέψουνε τις οικονομίες μιας ζωής και να του δίνουνε μια σύνταξη της πείνας μέχρι που από τη στεναχώρια του του’ ρθε το εγκεφαλικό και έμεινε στραβωμένη η μια του η πλευρά. Ούτε να μιλήσει δεν μπορούσε, μόνο μούγκριζε και γω από το πρωί μέχρι το βράδυ να σφουγγαρίζω το κάτουρό του και να καταριέμαι τη μοίρα μας. Κανείς δεν ερχότανε να τον δει, τον ξεχάσανε και φίλοι και εχθροί του και να’ σαι σίγουρος ότι τώρα στην κηδεία του θα βγαίνει ο ένας μετά τον άλλον να διαβάζει επικήδειους για το πόσο αγωνιστής ήτανε και πόσο κρίμα που έφυγε τόσο άδικα. Άει στο διάολο λέω εγώ.

Δεν μιλάς ε; Τί να πεις! Τίποτα δεν έχεις να πεις. Βγάλε αυτό το μαραφέτι το ipad από τη θήκη και ετοιμάσου να μου τραβήξεις ένα βίντεο. Αυτό μόνο θέλω από σένα και μετά γύρνα στην κατάψυξη σου μαζί με τους υπόλοιπους φρόζεν. Κι’ αυτό το βίντεο να το βάλεις στο φέισμπουκ και να φροντίσεις να γίνει βάιραλ. Αυτή είναι η μόνη δικαιοσύνη που μου απομένει.

Κατάλαβες βρε ή θες να στα κάνω ακόμα πιο λιανά;