Για τους περισσότερους εργαζόμενους, το κυριακάτικο ξύπνημα είναι κομμάτι δύσκολο, αφού αρχίζει προκαταρτικά η μελαγχολία για το ξεκίνημα της εβδομάδας και τα παραλήρηματα του «Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω».

Ακόμη πιο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση της κυριακάτικης μελαγχολίας, για όλους όσοι ξυπνούμε με hangover λόγω κραιπάλης από την προηγούμενη νύχτα. Οι αμαρτίες εδώ πληρώνονται. Το δικό μου αντίδοτο κατά της μιζέριας αυτής ήταν ανέκαθεν το καλό φαγητό. Όταν συνεπώς το στομάχι γουργουρίζει και σου στέλνουν μήνυμα οι γονείς για φαγητό τρέχεις ακόμα και στα Λύμπια. Μάλιστα στα Λύμπια. Ακριβολογώντας στο εστιατόριο «Πειραγμένα», το οποίο στεγάζεται σ’ ένα όμορφο πετρόκτιστο διατηρητέο με εσωτερική αυλή, κοντά στο κέντρο του χωριού.

Η γενική ατμόσφαιρα φιλόξενη και κατά τη διάρκεια των μεσημβρινών ωρών της Κυριακής απόλυτα οικογενειακή. Η διακόσμηση λιτή, με κάποιες μικρές ωστόσο παραφωνίες με λούτρινα ζωάκια που καλό θα ήταν να αφαιρεθούν. Τα τραπέζια έχουν ανοιχτόχρωμα τραπεζομάντιλα και λινά runners, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα όταν είμαι στο εξωτερικό (είναι συνήθως ένδειξη καλής γευματικής εμπειρίας) και ακόμη περισσότερο όταν το παρατηρώ σε κυπριακά εστιατόρια καθώς είναι σπάνιο φαινόμενο.

Η φράση «γκουρμέ εκδοχή παραδοσιακού φαγητού» ανέκαθεν μου γύριζε τα μυαλά

Πήγα με κακή διάθεση, προκατάληψη και ύφος που πολλοί θα περιέγραφαν ως μπλαζέ. Το στομάχι μου ήταν άδειο όπως ένα ψυγείο φοιτητή και η διάθεση μου αρνητική όπως η προεκλογική του The Donald. I was h(angry) ενώ η φράση «γκουρμέ εκδοχή παραδοσιακού φαγητού» ανέκαθεν μου γύριζε τα μυαλά. Ήθελα απεγνωσμένα να μου αρέσει το φαγητό κυρίως διότι είμαι δύσπιστη σε ό,τι αφορά σε «παραλλαγές» στην παραδοσιακή κυπριακή κουζίνα, πράγμα που γίνεται στα «Πειραγμένα».

Είχα δύο επιλογές: είτε να επιλέξω το φθινοπωρινό μενού ειδικά σχεδιασμένο από τον σέφ, με μεζέδες φτιαγμένους με εποχιακά υλικά είτε ένα από τα ζεστά πιάτα του καταλόγου σαν κανονική μερίδα. Επέλεξα βέβαια το πρώτο και κάπως έτσι ξεκίνησε η δεύτερη κραιπάλη του Σαββατοκύριακου.

Η αρχή έγινε με σπιτικό ψωμάκι, βουτήγματα και μια σαλάτα με νιφάδες από αναρή που, παρόλο που είχε πολύ καλό dressing, δεν με συγκίνησε. Μόλις δοκίμασα ωστόσο το πατέ από συκωτάκι κότας και πάπιας και κομπότ από μούρα ανυπομονούσα να προχωρήσω και δεν απογοητεύτηκα. Το ραβιόλι πάπιας με μαρμελάδα από δαμάσκηνα και ο κεφτές κουνελιού με chutney από κυδώνια και ζιζίμπρι έσβησαν το μπλαζέ υφάκι από το πρόσωπό μου και με εξέπληξαν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο. Τραγανιστοί μεζέδες με ισορροπία στις γεύσεις και στην υφή. Από τα ζεστά ορεκτικά σίγουρα ήταν το καλύτερο πιάτο.

Εκτίμησα αρκετά το πουργούρι με λάχανα στο φούρνο και κρέμα royal ενώ την καρδιά μου την κατέκτησε ο κεφτές και το ραβιόλι. Από τα ζεστά πιάτα θα κρατήσω το μπιφτέκι στη σχάρα με σπιτική μαγιονέζα τρούφας και σπόρους από κακάο και το αρνίσιο παϊδάκι με κρούστα φρέσκων αρωματικών, λαχανικά εποχής με σάλτσα από ψητές ντομάτες και δεντρολίβανο. Το μπιφτέκι μου θύμισε αυτό που έκανε η γιαγιά μου και παρόλο που η μαγιονέζα τρούφας επισκίαζε λίγο τη γεύση του μπιφτεκιού, οι σπόροι από κακάο την επανάφεραν στην επιφάνεια. Το αρνίσιο παϊδάκι είχε καλή εκτέλεση και η σάλτσα ντομάτας γεύση ουμάμι. Τα εποχιακά λαχανικά που το συνόδευαν ήταν τέλεια μαγειρεμένα ενώ και στα δύο πιάτα ήταν εμφανές ότι η ποιότητα των υλικών ήταν άριστη. Το επιδόρπιο ήταν μια ελαφριά και υπέροχη κρέμα με βάση από oreos με φρούτα που θύμιζαν γλυκά του κουταλιού. Ήταν ότι έπρεπε για να ολοκληρώσω το γεύμα και παρόλο που είχα «σπάσει» άνετα έτρωγα περισσότερα διότι είμαι λαίμαργη.

Συνοπτικά, στα «Πειραγμενα» τρως φαγητό εξαιρετικής ποιότητας με μοναδικές γεύσεις και πιάτα βασισμένα στη κυπριακή κουζίνα με ντόπια υλικά εποχής. Οι τιμές είναι αντιπροσωπευτικές και σίγουρα παίρνεις περισσότερα από τη μετριότητα των πλείστων αντίστοιχων εστιατορίων. Είναι εμφανές πως τόσο οι ιδιοκτήτες όσο και οι σεφ βάζουν τη ψυχή τους.

Οι τιμές είναι αντιπροσωπευτικές και σίγουρα παίρνεις περισσότερα από τη μετριότητα των πλείστων αντίστοιχων εστιατορίων