Του Νικόλα Ιωαννίδη 

Σήκωσα το τηλέφωνο μου και κάλεσα τον «μαγικό» -για μένα- αριθμό. Αυτόν τον αριθμό που με φέρνει πιο κοντά στο πρωινό ξύπνημα. Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου ήταν ο Νίκος.

-Καλημέρα, Νίκο μου.

-Έλα Νικόλα μου, καλημέρα. Να σου ετοιμάσω καφέ; 

-Εννοείται και το τοστ μου, σε παρακαλώ.

-Τέλεια, αλλά να σε ενημερώσω ότι θα αργήσει σήμερα.

-Οk,  έρχομαι να τα πάρω, απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο, βάζοντας το φουτεράκι της σεζόν. Φόρεσα το κράνος μου και έφυγα. 

Στη διαδρομή για να πάρω τον καφέ μου (freddo espresso σκέτο) παρακολουθούσα τον κόσμο στα αυτοκίνητα,  περιμένοντας το φανάρι να μου δώσει το πράσινο φως για να προχωρήσω. Ξαφνικά, με έπιασε ταχυκαρδία και άγχος. Άνθρωποι, που πήγαιναν προφανώς στη δουλειά τους, στο ένα χέρι κρατούσαν το τιμόνι και στο άλλο το κινητό τους. Το δάκτυλο έκανε τις συνηθισμένες πια κινήσεις, δηλαδή μηχανικό scroll down και ανά στιγμές,  σταματούσε για λίγο για να «τσεκάρει» πιο εμπεριστατωμένα. Από την άλλη πλευρά, η κυρία με τα σκούρα μακριά μαλλιά, χρησιμοποιούσε την κάμερα του κινητού της για να διορθώσει το κραγιόν της σε γήινες αποχρώσεις. 

Το πράσινο άναψε και ο μόνος που έφυγε στην ώρα του, ήμουν εγώ. Οι κόρνες ξεκίνησαν και μια «άγρια μελωδία του δρόμου» μάς πήρε τα αυτιά. Έφτασα, πάρκαρα, καλημέρισα από κοντά, πλήρωσα και έφυγα. Στη διαδρομή προς το σπίτι, είχα την περιέργεια να κοιτάξω ξανά.

Και ξαφνικά άρχισα να αναρωτιέμαι. Γιατί κρατάμε το κινητό στα χέρια μας όταν οδηγάμε, λες και δεν υπάρχει το ύστερα; Το αύριο; Φτάνοντας στο σπίτι, κάθισα στο μπαλκόνι μου να απολαύσω την πρώτη γουλιά καφέ. Από εκεί είμαι σε θέση να βλέπω την κίνηση. Τους εξαγριωμένους οδηγούς που τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο. 

Η καφεΐνη άρχισε να κάνει δουλίτσα και παρατήρησα έναν κύριο να αφήνει το τιμόνι, περιμένοντας το πράσινο να ανάψει. Στο ένα χέρι κρατούσε κάτι χαρτιά μέσα σε ένα διάφανο σελοφάν και στο άλλο, τσέκαρε το κινητό του. Το πράσινο άναψε, αλλά εννοείται πως δεν πήρε χαμπάρι. Έτσι, ξεκίνησε και πάλι η «άγρια μελωδία του δρόμου» από τις κόρνες. Λες και δεν υπήρχαν σπίτι γύρω. Άτομα που προσπαθούσαν να ξεκουραστούν. Άϋπνες μάνες με νεογγένητα που σπάραζαν από το κλάμα. Άρρωστοι που είχαν μια δύσκολη νύχτα και μόλις τους πήρε ο ύπνος….

Εν τέλει, ο κύριος άφησε τα χαρτιά του, το κινητό του και με νεύρα έβρισε τους άλλους οργισμένους οδηγούς και έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. 

Αλλά, δεν είναι μόνο αυτός. Πόσοι με το παράθυρο ανοικτό, τη Θεοδωρίδου να ακούγεται στη διαπασών να τραγουδά την «Κόκκινη γραμή» και με το ηλιοβασίλεμα στο φόντο, κάνουν στόρι; Ε, να μην μοιραστούν αυτές οι πονεμένες ψυχές το σκηνικό με τους followers τους;  Δεν γίνεται. Ή άλλοι, που αποφασίζουν πως ενώ είναι κολημμένοι στην κίνηση, είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστούν στο TikTok ένα αστείο. Λες και στο σπίτι απαγορεύονται τα ανέκδοτα και μόνο στο αμάξι του, δικαιούνται. 

Αυτό που με ξενίζει πραγματικά, με προβληματίζει και με κάνει να απορώ, είναι που όλοι αυτοί που δεν μπορούν να αποχωριστούν το κινητό στη διαδρομή, θεωρούν πως είναι αθάνατοι. Που δεν σκέφτονται ότι μπορούν να πάθουν κάτι. Μην ξεχνάτε, στο σπίτι κάποιος σας περιμενει. Κάποιος αγωνιά να σας αγκαλιάσει. Ζήστε λοιπόν τη στιγμή και χαρείτε τη διαδρομή. Κάντε τον απολογισμό της ημέρας και ζυγίστε τα καλά και τα κακά. Ακούστε τη Θεοδωρίδου με την ησυχία σας, χωρίς να πρέπει να το ξέρουν οι followers σας. Δυναμώστε την ένταση και τραγουδήστε μαζί της, όσο παράφωνοι και αν είστε. Δεν θα σας παρεξηγήσουμε.

Έχουμε πολλές μέρες μέσα στην ημέρα μας να έρθουμε σε επαφή με το τηλέφωνο μας. Δεν χρειάζεται την ώρα που οδηγούμε. Ένα ατύχημα/δυστύχημα, δεν ξεχωρίζει κανέναν μας. Είναι ένα scroll down μακριά…Για να μιλήσω και στη γλώσσα σας. 

Kεντρική φωτό: https://www.pexels.com/photo/silver-iphone-2068664/