Αν από τη μια «η καθημερινή διαβίωση, οι οικογενειακές σχέσεις, ιδιαίτερα αυτές ανάμεσα σε γονείς και τα παιδιά τους, που πέρασαν περίοδο δεινών εξαιτίας της πανδημίας, παρουσιάζονται σε πολλές από τις ταινίες της φετινής επιλογής, όπως ανάφερε ο Αλμπέρτο Μπαρμπέρα, διευθυντής της 79ης Μόστρας του Κινηματογράφου, που έκανε έναρξη την Τετάρτη, άλλο τόσο, όπως συμπλήρωσε, «παρόντα είναι και τα πολιτικά φιλμ που τονίζουν καταστάσεις έντασης σε ορισμένες χώρες και γεωγραφικές περιοχές». Η πολιτική ακριβώς ατμόσφαιρα τονίστηκε στην τελετή έναρξης, όταν αμέσως μετά την απονομή στη Γαλλίδα ηθοποιό Κατρίν Ντενέβ, του Ειδικού Χρυσού Λιονταριού για το σύνολο του έργου της, ακολούθησε βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Ουκρανού Προέδρου, Βολοντίμιρ Ζελένσκι, που ζήτησε από τους ανθρώπους του κινηματογράφου να μην παραμένουν σιωπηλοί, ενώ, σχολιάζοντας την εισοβολή στη χώρα του από τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν, ανάφερε πως «ο πόλεμος είναι μια τραγωδία χωρίς τη μουσική του Ένιο Μορικόνε, μια κατάσταση φρίκης που δεν διαρκεί 120 λεπτά αλλά 189 μέρες, στις οποίες συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία».

Στη συνέχεια έγινε παρουσίαση της Διεθνούς Κριτικής, με επικεφαλής την πρόεδρό της, Τζουλιάν Μουρ, και η τελετή έληξε με την προβολή της αποκαλυπτικής κωμωδίας «Λευκός θόρυβος» του Νόα Μπόμπαχ, εμπνευσμένης από το βιβλίο του ΝτεΛίλο, με πρωταγωνιστές τους Άνταμ Ντράιβερ, Γκρέτα Γκέργουικ και Ντον Τσιντλ.

Διαφορετικό αναμένεται να είναι το κλίμα της αποψινής βραδιάς, με την εμφάνιση της Αμερικανίδας Φέιμ, γνωστού μοντέλου και «ντραγκ κουίν», που εμφανίζεται στη μικρού μήκους ταινία «Ζωγραφισμένη σ' ένα φόρεμα», της Εβδομάδας της Κριτικής. Την εν λόγω εμφάνιση συμπληρώνει και η παρουσία του γνωστού τραβεστί Ρομέν Εκ, πρωταγωνιστή της ταινίας «Τρεις βραδιές τη βδομάδα», που επίσης προβάλλεται στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του φεστιβάλ.  

Στο μεταξύ από τη Νότιο Κορέα, κινηματογραφικοί οργανισμοί έχουν ξεσπαθώσει ενάντια στο φεστιβάλ της Βενετίας, επειδή το φεστιβάλ αποφάσισε να προβάλει, σε παγκόσμια πρεμιέρα την τελευταία ταινία του Κιμ Κι-Ντουκ, μετά τον πρόσφατο θάνατο του σκηνοθέτη της, ο οποίος πριν από τον θάνατό του αντιμετώπιζε κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση.

Από τα «21 γραμμάρια» και τη «Βαβέλ» μέχρι το βραβευμένο με δύο Όσκαρ «Birdman» (καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας) και την «Επιστροφή», ο Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου δεν έπαψε να μας εκπλήσσει. Και τώρα, με τις πολιτικές αλλαγές και την άνοδο στην εξουσία του αριστερού προέδρου Λόπες Ομπραδόρ, ο Ιναρίτου βρήκε την ευκαιρία με την ταινία του «Μπάρντο», να φτιάξει μια με καυστική κριτική ματιά και διανθισμένη με σουρεαλιστικές σκηνές, τολμηρή πολιτική αλληγορία.

Η αλληγορία δίνεται μέσα από την υπαρξιακή κρίση που περνάει ένας διάσημος Μεξικανός δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας κινηματογραφιστής, ο οποίος επιστρέφει από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην πατρίδα του. Στην επιστροφή του, αντιμετωπίζει προβλήματα ταυτότητας και οικογενειακών σχέσεων, συχνά μέσα από μνήμες, που τον αναγκάζουν να κάνει και την αυτοκριτική του. Η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα τονίζεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα με την επιμήκη σκιά ενός αγχωμένου άντρα να τρέχει μέσα από έρημες πεδιάδες και που την ακολουθεί η παράξενη γέννα της γυναίκας του, όπου οι γιατροί, όταν ανακαλύπτουν πως το έμβρυο δεν θέλει να ζήσει σε ένα τέτοιο κόσμο, αποφασίζουν να το ξανατοποθετήσουν στη μήτρα του.

Το πολιτικό στίγμα δίνεται με την απόφαση της μεξικανικής κυβέρνησης, που ακούμε από το ραδιόφωνο, να πουλήσει μέρος της χώρας στις ΗΠΑ («ήδη μας έχουν πάρει με πόλεμο το ένα τμήμα», αναφέρει, κάποια στιγμή, με σατιρική διάθεση ο ήρωας), με τον βραβευμένο από την Ένωση Αμερικανών Δημοσιογράφων διάσημο Μεξικανό δημοσιογράφο να ζητά από τον Αμερικανό πρέσβη να του κανονίσει συνέντευξη με τον Αμερικανό Πρόεδρο – ευκαιρία για τον Ιναρίτου να φτιάξει πολεμικές σκηνές από παρελθόν, με εικόνες που θυμίζουν την εισβολή των Μπολσεβίκων στα τσαρικά ανάκτορα, στον «Οκτώβρη» του Αϊζενστάιν.

Οι αναφορές στον κινηματογράφο γενικότερα δεν σταματούν εδώ. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης αντλεί και από σημαντικές αμερικανικές ταινίες για να φτιάξει (με μια κάμερα που κινείται συνεχώς, τονίζοντας την ασταθή ψυχολογική κατάσταση του ήρωά του) μιαν από τις πιο εντυπωσικές σκηνές του, προς το φινάλε της ταινίας, σκηνές που θυμίζουν τα καλύτερα μπλοκμπάστερ (και που δείχνουν πως ένας σκηνοθέτης με έμπνευση και πλήρη ελευθερία μπορεί να δώσει μιαν άλλη διάσταση στο είδος), με τον πρωταγωνιστή του να περνάει από έρημους δρόμους του Μεξικού σε άλλους, γεμάτους με ανθρώπους, που αρχίζουν σταδιακά να πέφτουν στο έδαφος νεκροί σαν από σφαίρες, και να οδηγείται τελικά σε μια τεράστια πυραμίδα από νεκρά, γυμνά κορμιά (φέρνοντας στον νου πίνακες του Ιερώνυμου Μπος).

Σίγουρα πρόκειται για μια σημαντική ταινία, που, αν και είναι νωρίς για προβλέψεις, δεν θα αφήσει αδιάφορη την κριτική επιτροπή στην τελική της κρίση.      

Πηγή: ΚΥΠΕ