Κείμενο/φωτογραφίες: Νικόλας Ιωαννίδης  

Κούμπωσα το τελευταίο κουμπί στο πουκάμισό μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Ξεχάσαμε πως είναι να ντύνεσαι smart casual και τι ωραία διαδικασία είναι να βγαίνεις έξω για φαγητό. Το δέρμα μου φιλοξένησε το άρωμα της Χρύσας μας από το Floricienta Ιuvenalis. Με μια κίνηση άρπαξα τα κλειδιά μου, το κράνος μου έδωσα στον εαυτό μου με outfit μου, την καλύτερη μου ενέργεια και ανέβηκα στην βέσπα μου με προορισμό την Μαγιοπούλα για να συναντήσω τον κολλητό μου.

Ο λόγος ήταν πολύ σημαντικός. Να γευτούμε το νέο μενού που δημιούργησε ο consultant chef του εστιατορίου, ο ταλαντούχος Ανδρέας Aνδρέου και εκτελεί ο επίσης εξαιρετικός σεφ Κυριάκος Αργυρίδης. 

Πάρκαρα την πορτοκαλί μου βέσπα και το χαμόγελο του προσωπικού με υποδέχτηκε σαν δικό τους άνθρωπο. Αγαπώ τους χώρους που σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα. Χώρους όπου κάθεσαι και πριν προλάβεις να βάλεις τα κλειδιά σου στο τραπέζι το αγαπημένο σου ποτό είναι ήδη σερβιρισμένο. Η βραδιά λοιπόν ξεκίνησε με μια... «τσακρίν» και καθώς περίμενα τον Μιχάλη ξεκίνησα να εξερευνώ το νέο μενού. 

Το μάτι μου έψαχνε την σαλάτα σήμα κατατεθέν της Μαγιοπούλας που δεν είναι άλλη από την Burrata salad με ντοματίνια. Χωρίς δεύτερη σκέψη την παράγγειλα. Ο Μιχάλης κατέφθασε και ένα ποτήρι λευκό κρασί τον υποδέχτηκε ενώ ο μάνατζερ του μαγαζιού Ανδρέας Χωραίτης μου ανέλυε τη φιλοσοφία και το σκεπτικό του νέου μενού. 

Σαν σωστός καρκίνος στο ζώδιο του ζήτησα απλά να μας ό,τι καινούργιο υπάρχει. Και έτσι έγινε. Η Burrata προσγειώθηκε στο τραπέζι μας και οι φωτογραφίες ξεκίνησαν αμέσως. Δίπλα της έφτασε ένα συγκλονιστικό Beef Carpaccio με τουρσί αγκινάρες που έμοιαζε με έργο τέχνης και η απαλή, ανάλαφρη γεύση άφηνε το καλύτερο γευστικό αποτύπωμα στον ουρανίσκο μας. Ακολούθησε ένα ντελικάτο tuna tartar που σε συνδυασμό με την μελιτζάνα σου ξυπνούσε γεύσεις που δεν φανταζόσουν ότι υπήρχαν. Για κυρίως πιάτο πήραμε το Grill USDA beef rib το οποίο ψηνόταν 38 ώρες (!) παρακαλώ πολύ, πριν φτάσει στο πιάτο μας. 

Δεν υπάρχουν λόγια να σου περιγράψω πόσο συγκλονιστικό ήταν. Μια επίσκεψη θα σε πείσει. Και μετά από το φαντασμαγορικό κυρίως πιάτο άκουσα την αγαπημένη μου ερώτηση. «Έχετε χώρο για να προχωρήσουμε στο γλυκό;». «Εγυάλισε το μάτι μου» που λέμε και στην κυπριακή διάλεκτο. Μόνο και μόνο στο άκουσμα της περιγραφής ένα σαλάκι έτρεξε μπορώ να πω. Pistachio cream Baklava το όνομα του... μωρού, ουπς σόρρυ του επιδόρπιου. Με την πρώτη μπουκιά είπα οκ υπάρχει παράδεισος γλυκών. Ελαφρύ, γευστικότατο και όπως έλεγε η γιαγιά μου αν το ήθελες τόσο πολύ δεν θα βάλεις ούτε μισή θερμίδα. 

Δεν ξέρω για τις θερμίδες αλλά σίγουρα ξέρω πως μου έλειψαν τέτοια υπέροχα δείπνα στη Λευκωσία και νομίζω θα τα καθιερώσω.