Επικεντρωθήκαμε στο μπεκετικό σύμπαν του έργου, μιλήσαμε για τον ρόλο που υποδύεται και όλα εκείνα που κάνουν το συγκεκριμένο θεατρικό να ξεπερνά την εποχή του και να αποκτά ένα οικουμενικό χαρακτήρα, μιλώντας με ευγλωττία για το μέλλον της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα καθαρά υπαρξιακό έργο που καταπιάνεται με την ανθρώπινη ψυχή και πως στέκεται απέναντι στον επερχόμενο θάνατο και το οριστικό τέλος. Ένα έργο αλληγορικό μα συνάμα τόσο επίκαιρο και ανθρώπινο. 

Ένα έργο που όπως αναφέρει κι ο Στέλιος έρχεται να μας μας συστήσει την προσοχή και να μας θυμίσει να μην ξεχνάμε να ερωτευόμαστε και ν’ αγαπιόμαστε. Να προσέξουμε να μην συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος που λέγεται φόβος του θανάτου ή το να ζούμε πεθαίνοντας με μαύρες μνήμες που καταγράφονται ερμητικά κλειστές και γίνονται νοσταλγίες. 

Τι σε ενδιαφέρει περισσότερο σε μια παράσταση; Ο ρόλος ή το έργο;

Ταυτοχρόνως και τα δυο. Πιστεύω ότι από την ίδια την ερώτηση, πηγάζει και το ίδιο ενδιαφέρον εξίσου του να ζούμε δηλαδή, αλλά και για την ίδια την ζωή. Κάτι που είναι και υποχρέωση και ευθύνη μαζί. Ένας δημιουργός ποτέ δεν παύει να αγαπά και να ψάχνει τόσο τη δημιουργία όσο και το δημιούργημα . Έτσι κι ο ρόλος και η παράσταση είναι ευλογία να έχουν μια κοινή βαρύτητα και σημασία τόσο ψυχικά όσο και συναισθηματικά.

Θεωρείς ότι ρισκάρεις όταν κάνεις μια επιλογή, όταν παίζεις έναν ρόλο;

Αλίμονο αν δεν ρισκάραμε και μέναμε μόνο στις ασφάλειες ή στις ανασφάλειές μας. 

Σε αυτή την περίπτωση τι είναι αυτό που σε εξιτάρει στον συγκεκριμένο ρόλο που υποδύεσαι στο έργο του Μπέκετ;

Με εξιτάρει και ταυτόχρονα με συγκινεί το ότι βλέπω πόσο πολύ ήμασταν, είμαστε ή θα είμαστε κάποια στιγμή στη ζωή όλοι μας ο Κράπ. Ακόμη κι αν δεν ζήσουμε τα ίδια γεγονότα, εντούτοις θα κληθούμε από την ίδια την ζωή σ’ αυτόν τον ατέρμονο αγώνα της ύπαρξης, που προτείνει εξόχως, με αμίμητο και ασύγκριτο τρόπο στο συγκεκριμένο έργο ο Μπέκετ. Εκείνο τον τρόπο του βαθυτερου είναι μας που παλεύει πάντα μεταξύ έρωτα και θανάτου να βρει το φως. Κάποιες φορές μας βρίσκει νεότερους και κάποιες άλλες ηλικιωμένους αλλά σίγουρα κάπου θα μας πετύχει αυτή η μάχη με το μέσα μας. 

Τι χαρακτηριστικά έχει ο ήρωας αυτός;

Είναι κύριος αλλά και κλόουν. Σοβαρός αλλά και ασόβαρος. Τρώει μπανάνες, φοράει ασπρόμαυρα ρούχα, διαβάζει , ηχογραφεί, πίνει, ακούει παλιές ηχογραφήσεις, βήχει, δεν βλέπει πολύ καλά, κλαίει, γελά, κ.λπ. 

Πώς θα το χαρακτήριζες αυτό το έργο και γιατί;

Ίσως, ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα του 20ου αιώνα. Παρόλο που είναι ένα σύντομο και φαινομενικά λιτό έργο,  γραμμένο από τον Σάμουελ Μπέκετ το 1958, παραμένει τρομακτικά σημερινό, για να μην πω μελλοντικό. Το έργο συμβαίνει σ’ ένα βράδυ στο μέλλον, έτσι ξεκινά. Αυτό γράφει και προτείνει ο Μπέκετ, θέλοντας ίσως να μας συστήσει την προσοχή και να μας θυμίσει να μην ξεχνάμε να ερωτευόμαστε και ν’ αγαπιόμαστε. Να προσέξουμε να μην συνηθίσουμε το πρόσωπο του τέρατος που λέγεται φόβος του θανάτου ή το να ζούμε πεθαίνοντας με μαύρες μνήμες που καταγράφονται ερμητικά κλειστές και γίνονται νοσταλγίες. Το γιατί δεν είναι μόνο δική μου απάντηση αλλά και τόσων θεατών ακροατών-αναγνωστών όπου γης έχουν δει ν’ ανεβαίνει αυτό το έργο και να συνεχίζει ν’ αγγίζει καρδιές, να ταρακουνά ψυχές και να ανυψώνει το πνεύμα του ανθρώπου πάνω από την πεζή καπιταλιστική τεχνολογική καθημερινότητα που του απαγορεύει δυστυχώς, πολλές φορές, πλέον να ερωτευτεί ή να πεθάνει ελεύθερος. 

Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σε ρωτούσε γιατί να έρθει να δει αυτή την παράσταση;

Πραγματικά το λέω με το χέρι στην καρδιά. Να έρθουν να δουν οι συνάνθρωποί μας αυτή την παράσταση για τους εξής λόγους: Ο Πάρις Ερωτόκριτου-επέτρεψε μου να του πω εδώ ένα μεγάλο ευχαριστώ, ένα μεγάλο μπράβο και να πω ότι πιστεύω πως είναι ένας μεγάλος σκηνοθέτης και δασκαλος του θεάτρου της γενιάς μας. Για χρόνια λέγαμε να συνεργαστούμε και επιτέλους τα καταφέραμε. Ο Πάρις συλλαμβάνει, συνθέτει με μαεστρία και κάνει μία προσωπική κατάθεση ψυχής, τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά. Προσφέρει μια γεμάτη αλήθεια, μία προσωπική εμπειρία στον θεατή, είτε έχει διαβάσει Μπέκετ είτε όχι, ανεξαρτήτως κάστας ή πνευματικότητας ή μορφώσεως, θα συγκινηθεί, θα θυμηθεί και θα υποσχεθεί να παραμείνει άνθρωπος. Αισθάνομαι ευλογία και ευγνωμοσύνη που συμμετέχω και συνεργάζομαι με τον Πάρι και τον μεγάλο Νίκο Χαραλαμπους που η συμμετοχή του στην παράσταση μας ανεβάζει τον πήχη για μας κάθε βράδυ και οργανικά μας μπάζει στον κόσμο του Μπέκετ και του θεάτρου με τροπο απλό και ερωτικό όπως όταν τελείται μια λειτουργία ή όταν πρόκειται να γεννηθεί ένας άνθρωπος ή να πεθάνει. Τόσο σοβαρά και τόσο ασόβαρα. Τόσο κυριολεκτικά και τόσο κλοουνίστικα, με μετρημένες ποσότητες στοιχηματίζοντας πρωτίστως με τις προσωπικές μας ανησυχίες. Δεν παίζουμε απλώς μια παράσταση αλλά μοιραζόμαστε με το κοινό μια κοινή προαιώνια και ταυτόχρονα μελλοντική εμπειρία, σ’ ένα σπίτι κυπριακό αλλά και μπεκετικό γεμάτο μνήμες που ήταν νεκρό κι αναστήθηκε.  

* Ο Στέλιος Ανδρονίκου μου ζήτησε να κλείσω αυτή την συνέντευξη με το πιο κάτω ποίημα διότι  πιστεύει πως ταιριάζει στην περίσταση, στο όλο πνεύμα της παράστασης και στις μέρες που βιώνουμε σήμερα. 

Θα περάσουν από πάνω μας όλοι οι τροχοί

στο τελος

τα ίδια τα όνειρα μας θα μας σώσουν. Αγάπη μείνε στην καρδιά -

αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου. Με την αγάπη θα σηκώσουμε την απελπισία μας

απ´ το αμπάρια του κορμιού. Δεν είναι φορτίο για την χώρα των αγγέλων

η απελπισία. Και προπαντός

ας μην αφήσουμε την αγάπη

να συνωστίζονται με τόσα αισθήματα...

Νίκος Καρούζος, Τα Πουλιά Δέλεαρ Του Θεού, 1961 / Τα Ποιήματα τ. Ά/ εκδ. Ίκαρος

Παραστάσεις: 29, 30 Νοεμβρίου & 1, 6, 7, 8, 13,14, 15, 21, 22, 27, 28, 29 Δεκεμβρίου, ΣΠΟΥΤΝΙΚ in Orbit  (Άρεως 26, 1015, Παλιά Λευκωσία), 20:30. Διάρκεια: 75 λεπτα. Τηλέφωνο: 99846645. Εισιτήρια: ΕΔΩ