Ενημερώθηκα πως για ακόμη μια φορά, το πρόγραμμα «The SΤΕΑΜers» του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου, λειτουργεί με επιτυχία τα θεματικά του εργαστήρια, διαφορετικού επιπέδου και το ενδιαφέρον μου ξεκίνησε να «ατμίζει». Επειδή όμως οι ηλικίες εισδοχής στα μαθήματα, αφορούν σε άτομα από 6 έως 35 ετών και προσωπικά, ξεφεύγω ελαφρώς από την κατηγορία αυτή, αποφάσισα να τα παρακολουθήσω ως επισκέπτρια.

Κάπως έτσι, βρέθηκα ένα απόγευμα προς βράδυ Τρίτης, να διεισδύω ξανά στον κόσμο της μάθησης και…εκμάθησης. Να έρχομαι σε επαφή με παιδιά και ενήλικες, όσο το δυνατό πιο «αθόρυβα» και «αόρατα». Σκοπός εξάλλου, ήταν να ακούσω, να δω και όχι να πω αλλά να μεταφέρω την εμπειρία μου γραπτώς…αυτό δηλαδή που κάνω τώρα.

Καθισμένη πίσω από οθόνη υπολογιστή, παρακολουθώντας την Ματίνα (καθηγήτρια), να διδάσκει Προγραμματισμό, σε αγόρια εφηβικής ηλικίας, πήρα μια γεύση από τον σχεδιασμό των ψηφιακών παιχνιδιών, όπως το πολυπαιγμένο από τους περισσότερους, Pac-man.

Ένα τμήμα βασισμένο, στην ιδεοθύελλα (brainstorming), τη δημιουργία σεναρίων, την αλληλοεπίδρασή των μαθητών, την ανάπτυξη κριτικής σκέψης και τον σεβασμό απέναντι στη μοναδικότητα του καθενός αλλά και στην ομαδικότητα. Ο καθένας δουλεύει μόνος του το ψηφιακό παιχνίδι που ο ίδιος δημιούργησε και έπειτα όλοι μαζί, παρέα με την καθηγήτριά τους, συζητούν και βρίσκουν λύσεις, επιβραβεύουν, με αποτέλεσμα όλοι να μαθαίνουν και εξελίσσονται.

Στο μάθημα, δεν είδα καθόλου κορίτσια, αφού μάλλον, ακόμη δεν εμπεδώθηκε ότι τόσο ο Προγραμματισμός, όσο και η Ρομποτική, είναι κλάδοι στους οποίους οι γυναίκες όχι μόνον έχουν θέση αλλά μπορούν και να διαπρέψουν, αν ασχοληθούν με αυτούς και το θελήσουν. «Τα αγόρια είναι πιο πρακτικά, τα κορίτσια όμως είναι εστιασμένα και μπορούν να βρουν λύσεις» μου λέει η Ματίνα, ερωτώμενη.

«Η Ρομποτική είναι όντως ανδροκρατούμενο μάθημα. Δεν ξέρω γιατί. Και εγώ, ως φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, είχα μόνο άλλες δύο συμφοιτήτριες στο τμήμα μου», σχολιάζει η Βαλάντω, που διδάσκει το εν λόγω εργαστήρι, το οποίο είδα να παρακολουθούν μόνο δύο κορίτσια έναντι 6 αγοριών.

 Η «μειονότητα» ωστόσο, πρόσεξα πως ολοκλήρωσε την κατασκευή της λίγα λεπτά πιο γρήγορα και την έθεσε σε δοκιμασία. Το «όχημα» φτιαγμένο από συναρμολογήσιμα πλαστικά τουβλάκια, με εντολές και αισθητήρες που πρόσθεσαν τα ίδια τα παιδιά ηλικίας περίπου 9-10 χρονών, δούλεψε επιτυχώς. Κινήθηκε, έβγαλε ήχο, αύξησε ταχύτητα. Το ίδιο και τα άλλα δύο οχήματα, των ισάριθμων ομάδων. Έκδηλος ο ενθουσιασμός με τις ανάλογες, χαρούμενες φωνούλες να κάνουν ακόμη πιο ευχάριστη την ατμόσφαιρα.

«Είναι ωραίο να φτιάχνεις κατασκευές» λέει το ένα παιδάκι, για να συμπληρώσει ένα άλλο «Το μάθημα έχει ενδιαφέρον γιατί έχει σχέση με προγραμματισμό, τεχνολογία και υπολογιστές. Γι’ αυτό έρχομαι».

Έρχονται, γιατί βλέποντας τα χειροπιαστά αποτελέσματα των δικών τους προσπαθειών, αναπτύσσουν την αυτοεκτίμησή τους, εντός ενός οικείου και διόλου «αποστειρωμένου» περιβάλλοντος, σκέφτομαι. Εξάλλου, η αυστηρότητα στην προκειμένη, θα παρεμπόδιζε την έκφρασή της δημιουργικότητας, που είναι και το ζητούμενο.

Τα παιδιά άλλωστε σήμερα, είναι τόσο φορτωμένα με μαθήματα και φροντιστήρια, που δεν χρειάζονται επιπλέον πίεση. Μπορούν να μάθουν «παίζοντας» και κατ΄ επέκταση  δημιουργώντας, σε κάποιο από τα εργαστήρια του προγράμματος «The SΤΕΑΜers», τα αρχικά του οποίου παρεμπίπτοντως, σημαίνουν Science, Technology, Engineering, Arts, Mathematics.

Από το τμήμα ζωγραφικής, έκανα μια στάση στα πεταχτά, πέντε λεπτά μόνο -όπου είδα ενήλικες απόλυτα συγκεντρωμένους και αφημένους στην έμπνευση της στιγμής, να φτιάχνουν όμορφα τοπία στον καμβά και προσωπογραφίες-, πριν ακολουθήσω την καρδιά μου και την γλυκιά παιδική φωνή στο μάθημα της φωνητικής. 

Το κοριτσάκι με τα κουδουνάκια στα χέρια, που τραγουδούσε ένα αγαπημένο, παιδικό κομμάτι, κόμπιασε λίγο στην αρχή στη θέα της απρόσμενης επισκέπτριας, συνέχισε όμως, βάζοντας με λίγο στο πνεύμα των εορτών και ανακαλώντας μνήμες δικές μου παιδικές, σε σχολικές χορωδίες. Μήπως τελικά δεν είναι αργά για να παρακολουθήσω μερικά μαθήματα ορθοφωνίας, μπας και το τετράχρονο παιδί μου σταματήσει να κλείνει τα αυτιά του κάθε φορά που τραγουδώ, υποστηρίζοντας ότι τον πονάνε; 

Αργότερα, στο μάθημα πιάνου, αντιλήφθηκα πως τα παιδιά συνήθως συμμετέχουν σε περισσότερα από ένα τμήμα. Από το βιολί στο πιάνο και από εκεί φωνητική και… ούτω καθεξής. Για να συμβαίνει αυτό, προφανώς και περνάνε καλά, πέραν από τις γνώσεις που λαμβάνουν, αντιλαμβάνομαι. Διαφορετικά, δεν θα επέστρεφαν και δεύτερη, καθώς και τρίτη χρονιά, ώστε να εξελίξουν περισσότερο τις ικανότητές τους.

Ανάμεσα σε μελωδίες, με μικρά λαθάκια που διορθώνονται με τη βοήθεια της στοργικής καθηγήτριας, βλέπω παιδικά ακροδάχτυλα να αγγίζουν τα πλήκτρα και να βγάζουν ήχους αξιοπρεπείς. Jingle Bells λοιπόν και το δικό μου «κουδούνι» χτυπά για έξοδο.

Ο Πέτρος, ένας από τους υπεύθυνους του χώρου, με ενημερώνει πως το πρόγραμμα, είναι βασισμένο στα πρότυπα των S.T.E.A.M Centers του εξωτερικού. Πέραν από εργαστήρια Ρομποτικής, Προγραμματισμού, Μουσικής και Τέχνης που παρακολούθησα, περιλαμβάνουν ακόμη, Φωτογραφία, Graphic Design, Δημιουργική Γραφή και Θέατρο.

Στόχος, είναι η υγιής απασχόληση, η ψυχαγωγία και εκμάθηση, η καλλιέργεια της εκφραστικότητας και της δημιουργικότητας, καθώς επίσης η ψυχοσυναισθηματική ενδυνάμωση και η προσωπική ανάπτυξη των συμμετεχόντων, υπό καθοδήγηση και επίβλεψη από επαγγελματίες εκπαιδευτές.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι τα εργαστήρια πραγματοποιούνται στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου σε Λευκωσία, Λεμεσό και Πάφο κάθε απόγευμα από Δευτέρα μέχρι Σάββατο και στοιχίζουν 60 ευρώ συνολικά ανά συμμετοχή για ολόκληρο το έτος, τιμή, κάθε άλλο παρά απαγορευτική.

Το τελευταίο αυτό στοιχείο, ήταν εκείνο που χρειαζόταν ώστε να ολοκληρωθεί η ωραία αίσθηση που παίρνω μαζί μου καθώς κλείνω τη γυάλινη πόρτα του ΟΝΕΚ. Σε μια εποχή που πολλοί γονείς δυσκολεύονται οικονομικά να στείλουν τα παιδιά τους σε μια εποικοδομητική, εξωσχολική δραστηριότητα, υπάρχει εν τέλει μια λύση και μάλιστα αξιόλογη. Αυτό βεβαίως, αφορά και σε ενήλικες μέχρι 35 ετών όπως προανάφερα, αφού μπορούν να ασχοληθούν με ένα χόμπι που τους ενδιαφέρει, χωρίς να δουλεύουν υπερωρίες για να καλύψουν το κόστος.

Τι λέτε λοιπόν; Πίσω στα «θρανία», μέσω του «The SΤΕΑΜers»;