6χρονο τρώει ξύλο από συμμαθητές και το μόνο ρουθούνι που άνοιξε είναι το δικό του

6χρονο τρώει ξύλο από συμμαθητές και το μόνο ρουθούνι που άνοιξε είναι το δικό του

Σωστά μαντέψατε, το παιδάκι είναι αλλοδαπό

Ένα 6χρονο παιδί πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από συμμαθητές του σε σχολείο της Πάφου, η διευθύντρια δηλώνει πως δεν έπεσε κάτι τέτοιο στην αντίληψή της και άτομα του σχολικού περιβάλλοντος συμβουλεύουν τη μητέρα να μην δημοσιοποιήσει το γεγονός γιατί θα έχει πρόβλημα. Ένα περιστατικό που πληροί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να γίνει viral: κακοποίηση παιδιού, προσπάθεια συγκάλυψης, πλημμελής εκτέλεση καθήκοντος εκπαιδευτικού, σχολική βία, μιλάμε για υλικό ικανό να στείλει χιλιάδες νοικοκυραίους στα χαρακώματα των comments κραδαίνοντας πυρσούς και τσουγκράνες ζητώντας να τους παραδοθούν οι υπεύθυνοι “για να τους σάσουν καλά”¨. Εννοώ, αυτό υποτίθεται πως έπρεπε να συμβεί από τη στιγμή που το συμβάν περιλαμβάνει παιδιά, το δεύτερο συχνότερο triggering διαδικτυακών ψόφων μετά τα κακοποιημένα κουτάβια. Να γίνει χαμός με τα shares, τα “ντροπή” με 20 θαυμαστικά (τα μισά γραμμένα “1” απ’ την ταραχή), τα “αυτοί είμαστε”, “που’ ναι το κράτος” και “εμ βέβαια η διευθύντρια ξέρει να κάθεται τρεις μήνες το καλοκαίρι”. Να ζητηθούν ευθύνες, παραιτήσεις, απολύσεις, μεταθέσεις, κεφάλια επί πίνακι ή ακόμα καλύτερα καρφωμένα σε πασσάλους σαν ντεκόρ ιταλικής ταινίας με κανίβαλους απ’ τα 70s.

Λογικά θα έγινε ένας τέτοιος χαμός κι εγώ τον έχασα, σωστά; 

ΟΚ, το περιστατικό δεν είχε βίντεο όπως εκείνο της Λάρνακας για να μας σοκάρει η ωμότητα, ούτε το θύμα ήταν κάποια έφηβη μαθήτρια που τρώει χαστούκι από οξύθυμο καθηγητή ή μαλλοτραβιέται με συμμαθήτρια ώστε να βγάλει ο νοικοκυραίος στα σχόλια τα σεξουαλικά του απωθημένα με την κάλυψη της ανησυχίας “για τα τσουλάκια που έχουν ξεφύγει”. Α και μια λεπτομέρεια που επίτηδες δεν ανέφερα μέχρι τώρα: Το θύμα είναι 6χρονος Σύρος. Και τη μητέρα τη “συμβούλευσαν” να μην το καταγγείλει τον ξυλοδαρμό του γιου της ώστε να μην έχει πρόβλημα με immigration, αίτηση ασύλου κλπ, το πιάνετε έτσι δεν είναι;

Η είδηση εννοείται ότι πέρασε στα ψιλά, ασχολήθηκε κυρίως ο Ονούφριος Σωκράτους στη μεσημβρινή του εκπομπή στο Omega και οι βασικότερες ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά ας μην γελιόμαστε, ο όρος downplay εφευρέθηκε γι’ αυτό ακριβώς το είδος κάλυψης μιας είδησης: την αναφέρουμε μεν για να μην λένε ότι την πνίξαμε αλλά δεν θα το φωνάζουμε και με τον τηλεβόα για να της δώσουμε μεγαλύτερη αξία από την επιτρεπτή (για πολλούς και διάφορους λόγους). Όχι μόνο δεν γίνεται κάτι τέτοιο αλλά η είδηση καταγράφεται όσο πιο προσεκτικά, ήπια, σχεδόν συγκαταβατικά δεν μας έχουν ποτέ συνηθίσει τα κλικοθηρικά media - μέχρι που μας καθησυχάζουν ότι δεν πρόκειται για ρατσιστική επίθεση αλλά για ένα συνηθισμένο καυγά πιτσιρικάδων (με αιμάτωμα στο μάτι no less) διαβάσαμε πριν μάλιστα διερευνήσει την υπόθεση η αστυνομία. Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με ένα συμβάν όταν ΜΜΕ που κάτω από νορμάλ συνθήκες θα έσκιζαν ρούχα, καλσόν και μαγιό ξαφνικά σου λένε “προχώρα, δεν υπάρχει τίποτα να δεις εδώ”. 

Μπορείτε όμως να φανταστείτε το μέγεθος και τον τρόπο της κάλυψης σε περίπτωση που το θύμα ήταν Κυπριόπουλο ή ακόμα χειρότερα Κυπριόπουλο με δράστες της επίθεσης αλλοδαπούς. Θα έπεφτε το ίντερνετ από τα λαϊκά δικαστήρια, τους ψόφους, τις γνώριμες προτροπές για ρίψη των αλλοδαπών στη θάλασσα ή στήσιμο κρεμάλας στην πλατεία  αγκαλιά με τα “παραιτηθείτε”, “είστε άχρηστοι”, “κλέφτες πολιτικάντηδες” και τα συναφή. Και εννοείται πως θα μαθαίναμε από τα mainstream media ΚΑΘΕ λεπτομέρεια για το περιστατικό, τον τρόμο που έζησε το θύμα στα χέρια των δραστών, τις στιγμές αγωνίας των γονέων, την οργή δασκάλων και διευθύντριας για το περιστατικό και το παράπονο από το Υπουργείο που τους άφησε στο έλεος του Θεού (και του κάθε αλλοδαπού εγκληματία) κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ευκολόπεπτες ψευτοαναλύσεις/γενικεύσεις για τη δήθεν αύξηση της σχολικής παραβατικότητας εξαιτίας των αλλοδαπών μαθητών, έτσι για να δέσει το γλυκό του συγκαλυμμένου ρατσισμού με τον μανδύα του “κοινωνικού προβληματισμού”.

Είναι παραδείγματα επιλεκτικής ευαισθησίας όπως αυτό που με κάνουν να μην χάφτω (κι όχι μόνο εγώ) τις πλασματικές αντιρατσιστικές εξάρσεις, όπως πχ με το βίντεο της Λάρνακας, που τρεντάρουν για δύο 24ωρα και μετά ξεχνιούνται γρηγορότερα κι απ’ τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Βλέπετε, ακόμα κι όταν εμπλέκονται παιδιά δυσκολευόμαστε να δούμε πέρα απ’ τα στεγανά, τις προκαταλήψεις και την ανάγκη για ταύτιση μόνο με αυτό που μας συμφέρει ή μας ταιριάζει. Όταν κάποιοι κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο για ένα κουτάβι από ένα 6χρονο προσφυγόπουλο που ξυλοφορτώθηκε στην αυλή του σχολείου του ή θυμούνται ξαφνικά μετά από 7 χρόνια τη Συρία επειδή υπερσίσχυσε το κομπλεξικό αντιτουρκικό τους μένος έναντι του υποκριτικού καημού για τους Κούρδους πρόσφυγες (τους οποίους σκυλοβρίζουν έτσι και έρθουν προς τα δω).

Γι’ αυτό περιορίστε λίγο τη διαδικτυακή κλάψα, τους ψόφους και τα κροκοδείλια δάκρυα γιατί εκτίθεσθε. Και όχι τόσο απ’ αυτά που κάνετε όσο από εκείνα που ΔΕΝ κάνετε ενώ σύμφωνα με τις “ευαισθησίες” σας θα έπρεπε.

Loader