Γράφει ο Σάββας Ζαβρός* 

Πίσω στο σπίτι.

Για την ακρίβεια πίσω στο πατρικό μου σπίτι.

Παρασκευή, 15 Μαρτίου, ετοιμάζω πρόχειρα κάποια ελάχιστα πράγματά μου και ξεκινάω για το πατρικό μου, στην Πάφο. Φτάνω εκεί βλέπω τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και τους φίλους μου.

Η τηλεόραση στο σπίτι, όπως πάντα, ανοιχτή και η ώρα του κεντρικού δελτίου ειδήσεων θυμίζει κάτι σαν μορφή ιεροτελεστίας, για τον πατέρα μου. Μη θορυβήσει κανείς και εννοείται να μη μιλήσει κανείς.

Τα volume της τηλεόρασης να «μπουμπουνίζουν» στα αυτιά σου. Έτσι, θέλοντας και μη, παρακολουθούσαμε όλοι, αμέτοχοι θεατές το διάγγελμα του Προέδρου. Το πρώτο σοκ ήταν η εντολή που αρχικά ήθελε το κλείσιμο όλων των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Κύπρου.

Το δεύτερο σοκ ήταν στις 16 Μαρτίου, με το διάγγελμα που απαιτούσε το κλείσιμο ορισμένων επιχειρήσεων και δουλειών.

Το τελευταίο, και όχι καταϊδρωμένο, απαγόρευσε την άσκοπη κυκλοφορία στους δρόμους και κατέβασε ρολά σε δημόσιους χώρους όπου συνέχισε να συχνάζει ο κόσμος. 

Το αρχικά προγραμματισμένο μου διήμερο στην Πάφο κατέληξε... δίμηνο, εν μια νυκτί. Το λες και “κοινωνικού χαρακτήρα” αφού…  (ξανά)γνώρισα την οικογένεια μου και όσο οι μέρες περνούν τόσο πιο έντονα μου έρχεται η σκέψη ότι ξεκάθαρα θα μπορούσα να μετατραπώ σε ένα ωραιότατο, απολαυστικό, horror επεισόδιο της σειράς «Κάρμα», με αληθινά κυπριακά εγκλήματα.

Το σπίτι εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε «ρίγκ», σε μια μάχη τελικής πτώσης με όλους, μα και με εσένα τον ίδιο.

Το summer body μας έγινε η summer βάρκα μας, σε μια πρώιμη μορφή πριν την ολική της μετατροπή σε κρουαζιερόπλοιο, έτοιμο να σαλπάρει στον Ατλαντικό.

Τα παρανοϊκά challenges σε χρόνο ρεκόρ γίνονται viral ανά τον κόσμο και πλημμυρίζουν το Instagram με παιδικές φωτογραφίες, κωλόχαρτα για κλωτσιές και TikTok βιντεάκια, χωρίζοντας τους χρήστες σε δύο στρατόπεδα. Αυτούς που παθητικά θα πράξουν την «πρόκληση» που τους ανέθεσαν και αυτούς που αβίαστα θα τους κράξουν.

Το εμμονικά υστερικό Binge-Watching τιμάται πιστά, στο όνομα του ύμνου «Netflix&Chill». Γιατί όποιος σέβεται τον εαυτό του στην περίοδο της καραντίνας επιβάλλεται να βάλει πέντε κιλά πάχους και μυωπίας.

Ο εγκλεισμός στα «χρυσά κλουβιά» μας, με τις ανέσεις μας, ίσως να μας φαίνεται αιώνιος, αργός και βασανιστικός. Όμως είναι ανεκτικός και προληπτικός. Σε αντίθεση με τα κρύα, άσπρα, παγερά, δωμάτια του νοσοκομείου όπου οι άνθρωποι παλεύουν για να κρατηθούν στην ζωή.

*Ο Σάββας Ζαβρός είναι φοιτητής στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Frederick. Kάνει την πρακτική του άσκηση στην εταιρεία Digital Tree.