Ας μη γελιόμαστε, το νέο επεισόδιο στο σίριαλ Αρχιεπίσκοπος vs Εκπαιδευτικοί είναι τόσο φρέσκο όσο ένα του “Κωνσταντίνου και Ελένης” με αναφορές στον Σημίτη και τα πεντοχίλιαρα.Βέβαια, όπως και η κλασική σειρά των Χάρη Ρώμα - Άννας Χατζησοφιά η κόντρα αυτή δεν παύει να βγάζει γέλιο, ειδικότερα οι σπασμωδικές αντιδράσεις των εκπαιδευτικών (όταν υπάρχουν) που περιορίζονται σε μερικά -ανώδυνα στην πλειοψηφία τους- αστειάκια και ειρωνικά σχόλια στο Facebook. Βλέπετε, ο Προκαθήμενος έχει ΚΑΘΕ δικαίωμα να τους χλευάζει, να τους απαξιώνει και να τους ξεφτιλίζει δημόσια, όπως το κάθε ανάλγητο αφεντικό που δεν δείχνει τον παραμικρό σεβασμό απέναντι στους υπαλλήλους του που μειώνει και ρεζιλεύει μπροστά σε όλους αν τύχει και του αντιμιλήσουν. Και όποιος απ’ αυτούς πιστεύει ακόμα ότι κουμάντο σ’ αυτήν τη Μπανανία κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση και όχι ο ισόβιος Αρχιεπίσκοπος τότε γελιέται ευκολότερα κι από θύμα του έκπτωτου Νιγηριανού πρίγκιπα.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν απολέσει το δικαίωμα να διαμαρτύρονται κάθε φορά που τους τα χώνει ο Αρχιεπίσκοπος γιατί είναι οι ίδιοι που του έδωσαν το δικαίωμα να το πράττει αυτό χωρίς συνέπειες. Δεν τους ενοχλεί βέβαια το ότι ο συγκεκριμένος ρασοφόρος ανακατεύεται στα της δημόσιας παιδείας (πρακτικά κάνει κουμάντο σε όλα τα βασικά μαθήματα εκτός ίσως απ’ τη γεωγραφία και τη γυμναστική), τους ενοχλεί ότι δεν συμφωνεί μαζί τους, απεχθάνεται τους συνδικαλιστές (ίσως το μοναδικό κοινό μου με τον Αρχί) και δεν παραλείπει να τους θυμίζει ποιος είναι το αφεντικό - πάλι καλά που δεν έχουν βρει ακόμα κανένα κομμένο κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι τους. 

Και κάθε φορά που συμβαίνει αυτό οι κατά τ’ άλλα λαλίστατοι και μαχητικοί εκπαιδευτικοί μας (ειδικά όταν πρόκειται για μισθούς, επιδόματα, ωράριο, μεταθέσεις και λοιπά κεκτημένα) σκύβουν ευλαβικά το κεφάλι και υπομένουν στωικά την οργή Θεού ως άλλοι Ιώβ που ξέρουν ότι δοκιμάζονται, άντε το πολύ να βγάλουν καμιά νερόβραστη ανακοίνωση όπου του ζητούν -όχι πολύ πιεστικά, μην ανησυχείτε- να ανακαλέσει γιατί πιστεύουν πως “η όποια πληροφόρηση που έχει ο Αρχιεπίσκοπος είναι σίγουρα μονόπλευρη, ελλιπής και διαστρεβλωμένη” (εμ τους βρίζει εμ τον ξεπλένουν κι από πάνω, εύγε ασπόνδυλα). Μετά θα το βουλώσουν, θα λουφάξουν και θα επικεντρωθούν στα κεκτημένα που είναι και ασφαλέστερα ενώ η δημόσια παιδεία θα βουλιάζει όλο και βαθύτερα στον σκοταδισμό, τη θρησκοληψία, την παπαγαλία, την απουσία κριτικής σκέψης.

Κακά τα ψέματα, εάν κάποιος απ’ όλους αυτούς ήθελε πραγματικά μία σύγχρονη, κοσμική, φιλελεύθερη παιδεία, με έμφαση στη διαμόρφωση ελεύθερης, κριτικής σκέψης και αμφισβήτησης και απαλλαγμένης από αναχρονιστικά βαρίδια όπως ο εθνικισμός και η κατήχηση, πιστέψτε με θα είχε συμβεί έως τώρα. Η Εκκλησία απεχθάνεται γενικά τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο γιατί μάς θέλει από μικρούς πρόβατα. Η εκάστοτε κυβέρνηση δεν θέλει να τα σπάσει με την Εκκλησία γιατί θέλει να παραμείνει κυβέρνηση, αφήστε που μία ανάπτυξη κριτικής σκέψης στα παιδικά μυαλά μελλοντικών ψηφοφόρων είναι bad for business. Όσο για τους εκπαιδευτικούς, με ελάχιστες εξαιρέσεις μερικών ρομαντικών  ιδεαλιστών που εισέρχονται στο σύστημα Robin Williams στο Dead Poets Society και εξέρχονται... Λοΐζος Σέπος στο Έπος της Μαντίλας, επιθυμούν την ηρεμία και τα κεκτημένα τους. Και για να είμαστε δίκαιοι, ούτε οι γονείς θέλουν κατά βάθος ν’ αλλάξουν τα πράγματα, φανταστήκατε μια στρατιά από κοπελούθκια που αμφισβητούν από Αδάμ και Εύα μέχρι την ανωτερότητα της ελληνικής φυλής; Θεός φυλάξοι! Στον Καιάδα κατευθείαν τα κωλόπαιδα. 

Γιατί όσο ανακατεύεται στα της παιδείας κρατώντας την πεισματικά στον Μεσαίωνα ΧΩΡΙΣ να ενοχλεί τους ίδιους όλα είναι μια χαρά

Πέρα απ’ την (τραγική) πλάκα το σύστημα δεν θα αλλάξει ποτέ γιατί κανένας δεν το επιθυμεί. Το ιδανικό θα ήταν μία δημόσια εκπαίδευση που να διδάσκει πανανθρώπινες αξίες αγάπης, αλληλοσεβασμού, ανεκτικότητας και σεβασμού του διαφορετικού παρά τις διαχωριστικές γραμμές, την πλασματική ανωτερότητα και την προσκόλληση στο (όποιο) ένδοξο παρελθόν χωρίς την παραμικρή ανταπόκριση στο παρόν ή το μέλλον, που την χαρακτηρίζει εδώ και δεκαετίες. Και για να το πετύχει αυτό πρέπει να γίνει 100% κοσμική χωρίς κατήχηση, υποχρεωτικό εκκλησιασμό, εξομολογήσεις, μισή ντουζίνα θρησκευτικές αργίες χωρίς το παραμικρό νόημα και μαθητές να προσκυνούν κομμένα κεφάλια και σαγιονάρες. Αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία γονέων και εκπαιδευτικών αποδέχεται τον σφιχτό εναγκαλισμό Εκκλησίας και δημόσιας παιδείας, γιατί έτσι έχουν μάθει, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί φοβούνται την αλλαγή, γιατί θα πάνε στην κόλαση, γιατί, γιατί, γιατί.

Συνεπώς όταν αποδέχεσαι ότι η Εκκλησία θα κάνει κουμάντο στο σπίτι και τη δουλειά σου, αποδέχεσαι όλο το πακέτο ακόμα κι αν περιλαμβάνει τον Αρχιεπίσκοπο να ηγείται ενός εξαγριωμένου όχλου που θεωρεί τους εκπαιδευτικούς χαραμοφάηδες, κρατικοδίαιτους, τεμπέληδες, παραδόπιστους, άχρηστους, ανίκανους, αμόρφωτους, καλοπερασάκηδες, χρυσοπληρωμένους κηφήνες που κάθονται δύο εβδομάδες τα Χριστούγεννα, δύο το Πάσχα, όλο το καλοκαίρι και κανένα μήνα ακόμα με απεργίες και (θρησκευτικές oh the irony) αργίες. Προσωπικά δεν ενστερνίζομαι αυτή την άποψη, όσοι εκπαιδευτικοί τυγχάνει να γνωρίζω ανήκουν στη μειοψηφική κατηγορία των ιδεαλιστών (για πόσο ακόμα δεν ξέρω), είμαι σίγουρος πως υπάρχουν περισσότεροι εκεί έξω όπως επίσης και πολλά σάπια μήλα - και ποιο επάγγελμα δεν έχει; (να μην πιάσω το δημοσιογραφικό σινάφι κι έχουμε δράματα).

Όμως για τον συνεχή και επαναλαμβανόμενο διασυρμό των εκπαιδευτικών από τον Αρχιεπίσκοπο, τα κυβερνητικά και δημοσιογραφικά φερέφωνά του και μια σεβαστή μερίδα της κοινής γνώμης (όλοι αλληλένδετοι και διαπλεκόμενοι) ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι. Γιατί όσο ανακατεύεται στα της παιδείας κρατώντας την πεισματικά στον Μεσαίωνα ΧΩΡΙΣ να ενοχλεί τους ίδιους όλα είναι μια χαρά. Μόλις όμως για κάποιο λόγο τον ενοχλήσουν και εξαπολύσει τα κομματόσκυλα και τον όχλο εναντίον τους τότε μυξοκλαίνε, θυμούνται (κάποιοι, όχι όλοι) το... κοσμικό σχολείο και την κριτική σκέψη και μετά η 13η Νοεμβρίου (η σχολική αργία για τα ονομαστήρια του Αρχιεπισκόπου) τους βρίσκει όλους να απολαμβάνουν το freddo τους σε κεντρικό ή παραλιακό καφέ εις υγείαν του Προκαθήμενου. Όπως λέει και η λαϊκή ρήση, όποιος κοιμάται με πουτάνες να μην παραπονιέται όταν μια μέρα ξυπνήσει με χλαμύδια (εντάξει, δεν ξέρω αν αυτό είναι όντως ρήση αλλά πιάσατε το νόημα, σωστά;)

Γι’ αυτό επιτρέψτε μου αντί να τους παίρνω στα σοβαρά και να νευριάζω, να αράζω και να παρακολουθώ με ποπ κορν και extra large αναψυκτικό κάθε επανάληψη του Αρχιεπίσκοπος vs Εκπαιδευτικοί. Το οποίο  -όπως και το προαναφερθέν “Κωνσταντίνου και Ελένης”- θα παίζει κι αυτό κάθε γαμ#@$νο χρόνο στον αιώνα τον άπαντα.