Δεν καίγεται ο Ακάμας ρε σεις, απλά ... αποχαρακτηρίζεται

Δεν καίγεται ο Ακάμας ρε σεις, απλά ... αποχαρακτηρίζεται

Ακόμα ένα οικολογικό έγκλημα στη χώρα της σπεκτάκιουλαρ ανάπτυξης; Αυτή τη φορά πέσαμε απ’ τα σύννεφα καπνού

Κλαίνε για τον Ακάμα. Στο κράτος όπου η ανάπτυξη μετριέται με τσιμέντα, πύργους, πεντάστερα ξενοδοχεία και αρπαχτές από παράνομα κρεβατάκια και μπιτσόμπαρα. 

Στο κράτος που οι ίδιες οι υπηρεσίες του αποψιλώνουν ... λάθος παραλίες, στέλνουν μπουλντόζες να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα όποιας παραλίας δεν ενδείκνυται για άρμεγμα ή δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτή οι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες παραθαλάσσιων επαύλεων που χτίστηκαν σε οικόπεδο της εκκλησίας. Και για τη διευκόλυνσή τους ο Αρχιεπίσκοπος στέλνει επιστολές στις «αρμόδιες» αρχές ώστε να περάσει το δικό του - με το αζημίωτο φυσικά γιατί ο Θεός δεν σώζει κανέναν δωρεάν, όμως η μίζα βαφτίζεται εισφορά όπως το κρέας ψάρι για τη νηστεία. 

Στο κράτος - μπουρδέλο όπου το ασπόνδυλο υπουργικό αποχαρακτηρίζει αρχαιολογικό χώρο ώστε ο Μακαρθιότατος να χτίσει ανενόχλητος τα πολυώροφα ξενοδοχεία του «αλλιώς θα μπει μέσα με το τρακτέρ και θα τα ξηλώσει όλα». Όπου οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται με πρωτοφανείς σε μέγεθος και παλμό συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας όχι για την προστασία του περιβάλλοντος, την ασυδοσία και τη διαφθορά (αυτά είναι... αναρχοκομμουνιστικά) αλλά για να κυνηγούν ανενόχλητοι αμπελοπούλια, να γεμίσουν κρεβατάκια και μπιτσόμπαρα την προστατευμένη παραλία της Λάρας ή να συνεχιστεί το παράνομο χτίσιμο επαύλεων στις θαλασσινές σπηλιές με το... αφοπλιστικό επιχείρημα «γιατί τα άλλα χωριά να βγάζουν λεφτά απ’ τις παραλίες και την ανάπτυξη κι εμείς όχι;». 

‘Ελα ντε. Μπορείς στ’ αλήθεια να κατηγορήσεις τον χωρικό για τον απλοϊκό τρόπο σκέψης του όταν όλοι, από τοπική αυτοδιοίκηση και κρατικές υπηρεσίες μέχρι κυβέρνηση, βουλευτές και Εκκλησία προάγουν την αρπαχτή, το πρόσκαιρο κέρδος, την τσιμεντένια ανάπτυξη, τη διαπλοκή, τις μίζες, τους αποχαρακτηρισμούς και τα παραθυράκια ώστε να ξεφυτρώνουν βίλες, ξενοδοχεία και γήπεδα γκολφ σε προστατευόμενες περιοχές, παραλίες και δάση; 

Κλαίνε για τον Ακάμα. Στην παρωδία κράτους όπου το παράνομο και προσωρινό γίνεται μόνιμο και νόμιμο απλά να έχεις την υπομονή, το χρήμα και τους κατάλληλους δικηγόρους να ροκανίσεις τον χρόνο. Εκεί όπου ιδιώτης ισοπεδώνει λόφο ώστε να διοργανώνει γάμους με θέα την Πέτρα του Ρωμιού και τρώει απλά πρόστιμο που αποσβένεται από τον πρώτο κιόλας γάμο που στήνει εκεί ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΙΠΤΩΣΗ. Στο κράτος-μπανανία όπου διδάσκουν στους μαθητές να κόβουν τα δέντρα των σχολείων τους για τερατώδεις περιφράξεις και ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων ξεριζώνουν φοινικιές γιατί έτσι γουστάρουν.

Κλαίνε για τον Ακάμα. Αυτοί που εμπέδωσαν εδώ και δεκαετίες το αίσθημα της ατιμωρησίας, που δόξασαν το «κρύψε να περάσουμε» και εμφύσησαν στους πολίτες το δόγμα «να εμποδίσουμε την ανάπτυξη για τα κωλόδεντρα ή μερικές γαμημένες χελώνες και φώκιες;». Αυτοί οι οποίοι ουσιαστικά όπλισαν τα χέρια των εμπρηστών που ξέρουν ότι δε θα τιμωρηθούν ποτέ, που ξέρουν ότι πρέπει απλά να περάσουν μερικά χρόνια ώστε σιγά-σιγά να αποχαρακτηριστούν οι καμένες εκτάσεις ώστε να οικοπεδοποιηθούν - μια τακτική αρχαιότερη κι από την ίδια την πουτανιά αλλά όχι και πολύ διαφορετική. 

Κλαίνε για τον Ακάμα αυτοί που καίνε τον Ακάμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Αυτοί που νοιάζονται για το περιβάλλον όσο και ο Ραδιομαραθώνιος για τα ΑμΕΑ: Πουλώντας μούρη μια μέρα το χρόνο σε κάποιο show δενδροφύτευσης ενώ τις υπόλοιπες βρωμίζουν, πετάνε, χαραμίζουν, καταστρέφουν, σπαταλάνε, μολύνουν, καταπατούν, ξεριζώνουν, αδιαφορούν, συναινούν σιωπηλά σε μικρά καθημερινά οικολογικά εγκλήματα. 

Παίρνουμε λοιπόν ένα κράτος- γιουσουφάκι των ξενοδόχων, παπάδων, ντιβέλοπερ και κάθε λογής επιχειρηματιών, το συνδυάζουμε με πολίτες που διαθέτουν όλη την οικολογική ευαισθησία μιας πετρελαιοκηλίδας κι έχουμε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ασυδοσίας και ηλιθιότητας που από θαύμα δεν έχει τινάξει όλο το νησί στον αέρα. Ακόμα.

Ή ορθότερα, Ακάμα

Loader