Έχω μια υποψία ότι χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει και μέχρι το διηνεκές, κάθε τέτοια εποχή θα’ χουμε να λέμε όχι μόνο για την επέτειο της πανδημίας (είμαστε ακόμα ζωντανοί!), αλλά και για άλλον ένα κύκλο Casa de Papel -ίσως τον 35ο.Μόνο μέχρι να στραγγίξει το ποτάμι που γέννησε ένα ευφυές concept σειράς και είπε να το τραβήξει ως εκεί που δεν πάει, μόνο τότε ίσως ησυχάσουμε. 

Για να προλάβω τις κλισέ επικρίσεις τύπου ‘και ποιός σε υποχρέωσε μανα μου να δεις Casa de Papel, αν δεν σ’ αρέσκει να μεν το βλέπεις μπλα μπλα μπλα’, αφενός ότι θέλω θα κάνω, αφετέρου το παράδοξο με το Casa de Papel είναι το εξής: κυρίως λογω επαγγελματικής διαστροφής αλλά και ως φύσει εθισμένη binge watcher, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ολοκληρώσω μια σειρά έχοντας δει/υποφέρει μάλιστα ήδη 3 κύκλους της. 

Κάπως έτσι μπορώ να προσφέρω μετα λόγου γνώσεως ένα απαύγασμα σοφίας που συνοψίζει για μένα την τηλεοπτική εμπειρία του Casa de Papel ως εξής: σημασία δεν έχει το ταξίδι, μόνο ο προορισμός, τουτέστιν, βλέπω το Casa de Papel μόνο για να δω τι θα γίνει παρακάτω, λες και ρουφάω ένα κακό μυθιστόρημα με διαγώνια ανάγνωση για να φτάσω στην τελευταία σελίδα. 

Σαν να μην μπορούν οι Ισπανοί δημιουργοί της να αποβάλουν από το DNA τους τη σαπουνόπερα

Ας είμαι όμως ακριβοδίκαιη ξεκινόντας από τα καλά. Όπως και με τον προηγούμενο κύκλο που με εξέπληξε ομολογουμένως ευχάριστα, η τέταρτη σεζον του Casa μου φάνηκε λίγο πιο σεναριακά γειωμένη και ενδιαφέρουσα. Ξεχωρίζω το φινάλε της σεζόν που είναι ένα πραγματικά καλό επεισόδιο - σαν αυτά που μας είχε υποσχεθεί η σειρά μόλις έσκασε μύτη - στο οποίο λειτούργησαν με πολύ ωραίο τρόπο όλα τα συστατικά που έκαναν εξ’ αρχής το Casa τόσο μεγάλη επιτυχία. 

Για να φτάσω όμως στο όγδοο επεισόδιο, έπρεπε να φάω στη μάπα όλο το ξαναζεσταμένο φαγητό της σειράς. Σαν να μην μπορούν οι Ισπανοί δημιουργοί της να αποβάλουν από το DNA τους τη σαπουνόπερα. Με αδικαιολόγητη ωριαία διάρκεια κάθε επεισοδίου, το να βλέπεις ξανά και ξανά τα δράματα της Tokyo και τις εκρήξεις του Denver είναι κουραστικό, αχρειάστο και υπερφίαλο. Ο καταιγισμός των αχρείαστων flashbacks σε συνδυασμό με την έλλειψη ρυθμού - ειδικά στα πρώτα πέντε επεισόδια του κύκλου- σε κουράζουν δε τόσο πολυ που έχεις ξεχάσει ήδη τι έβλεπες μόλις πριν. 

Ως μια πολύ πιο φιλόδοξη παραγωγή πια, κυριώς σε θέματα budget, το Casa de Papel έχει κερδίσει πια την πολυτέλεια να κάνει ότι θέλει με το σύμπαν και την πλοκή του. Στο πνεύμα του Go Big or Go Home λοιπόν, η αλλαγή πίστας είναι εμφανής. Ωστόσο, τα κίνητρα των χαρακτήρων παραμένουν νεφελώδη όσο ποτέ, και το διακύβευμα της κάθε πράξης και απόφασής έχει δυστυχώς χάσει απολύτως τη βαρύτητα του.