O Δημήτρης Συλλούρης είχε ένα όνειρο. Μη φανταστείτε κάτι σε Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το κοντινότερο που έφτασε ποτέ σε οποιοδήποτε αγώνα για επιβίωση ήταν όταν έσφιξε το χέρι του Ντάνου. Κάτι προσαρμοσμένο στα δικά του -περιορισμένα- μέτρα, ενός άχρωμου, άγευστου και άοσμου πολιτικού με καριέρα που θυμίζει κακό one hit wonder των 80s, μιας χρυσής μετριότητας που βρέθηκε στη θέση του προέδρου της Βουλής για λόγους που έχουν να κάνουν με το βεληνεκές του ως πολιτικός όσο και το τσιμέντωμα του Ακάμα με την ανάπτυξη της περιοχής.Τι θα μπορούσε λοιπόν το πολιτικό αντίστοιχο του νερόβραστου φιδέ να αφήσει ως κληροδότημα στις επόμενες γενιές; Μία σέλφι με τον Ντάνο και μια νέα Βουλή αξίας 100 εκατομμυρίων που η ανθρωπότητα χρειάζεται όσο μια νέα επιδημία βουβωνικής πανώλης. 

Το πρόσφατο φραστικό επεισόδιο με τον Πρόεδρο της Οργάνωσης Παραπληγικών Κύπρου Δημήτρη Λαμπριανίδη εντός της Βουλής είναι χαρακτηριστικό όχι μόνο του πολιτικού αναστήματος του Συλλούρη (που θα μπορούσε κάλλιστα να φοράει κόκκινο μυτερό σκούφο και να διακοσμεί κήπους) αλλά και μιας γενικότερης νοοτροπίας απέναντι στα άτομα με αναπηρία, αυτής της εχθρικής απέναντί τους πραγματικότητας και όχι της ενοχικής χρυσόσκονης του Ραδιομαραθωνίου. Ο κ. Λαμπριανίδης παραβρέθηκε χθες στη Βουλή με αφορμή την Ιδρυτική Σύνοδο της Παράλληλης Βουλής για το Περιβάλλον, την Οικολογία-Αειφορία και την Υγεία, όμως δεν κατάφερε να πλησιάσει τα έδρανα καθώς το κτήριο της Βουλής ενός “σύγχρονου” κράτους εν έτει 2019 δεν διαθέτει ράμπα διέλευσης για αναπηρικά αμαξίδια στον συγκεκριμένο χώρο. Όταν ο κ. Λαμπριανίδης επισήμανε το πρόβλημα, ο Πρόεδρος της Βουλής αντέδρασε σαν χτικιασμένο 10χρονο που είδε ότι η προσοχή από το δικό του πρόβλημα έχει στραφεί αλλού: «Γι’ αυτό θέλουμε νέο κτίριο της Βουλής κύριε. Γιατί ήσουν ανάμεσα σε εκείνους που έγραφαν ότι δεν πρέπει να κάνουμε παλάτια». Ντόιιιιινγκ. 

Βέβαια ας μην κρυβόμαστε, η απαξιωτική αυτή απάντηση στο πρόσωπο ενός ατόμου με κινητικά προβλήματα σε θέμα που αφορά την ελεύθερη διακίνηση που δικαιούται δεν είναι λιγότερο εξευτελιστική για την κοινωνία από το γεγονός ότι ο Δημήτρης Συλλούρης, ένας πολιτικός με καριέρα πιο τυχαία κι από κλήρωση του Τζόκερ, είναι πρόεδρος της Βουλής. Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, ότι αντί να απολογηθεί για την έλλειψη ράμπας που ήταν ΔΙΚΗ ΤΟΥ ευθύνη, άδραξε την ευκαιρία να κλαφτεί δημόσια για ένα δικό του ζήτημα που ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ ΚΑΝΕΝΑΝ. Γιατί ακόμα και ο πιο ακραιφνής Συλλουρικός (αν έχει μείνει και κανένας από τα άπειρα σλάλομ ανάμεσα σε κόμματα και ιδεολογίες) δυσκολεύεται να πιστέψει ότι η Βουλή χρειάζεται ένα μέγαρο 120 εκατομμυρίων για να λύσει ένα πρόβλημα που κοστίζει μερικές δεκάδες ευρώ και κάτι ψιλά (παρεμπιπτόντως το πρόβλημα λύθηκε ως δια μαγείας την επόμενη μέρα με την τοποθέτηση μιας ξύλινης ράμπας όπως βλέπετε στη φωτο που ανάρτησε η αντιπρόεδρος των Οικολόγων και γνωστή ακτιβίστρια για θέματα ΑμΕΑ κα Έφη Ξάνθου). 

Δεν χρειάζονται ελεημοσύνη, οίκτο και τηλεοπτικά show απενεχοποίησης και ξεπλύματος ευθυνών αλλά σεβασμό, ίση μεταχείριση και ανεμπόδιστο το δικαίωμα να ζουν όπως οι υπόλοιποι

Όχι, το πρόβλημα δεν είναι ο Συλλούρης, άλλωστε παραείναι μικρός κι ασήμαντος για να αποτελέσει οποιοδήποτε πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα, η ανοιχτή πληγή, είναι και πάλι η γενικότερη εικόνα. Η αντιμετώπιση των ευάλωτων για οποιοδήποτε λόγο συμπατριωτών μας που χρειάζονται, όχι ελεημοσύνη, οίκτο και τηλεοπτικά show απενεχοποίησης και ξεπλύματος ευθυνών αλλά σεβασμό, ίση μεταχείριση και ανεμπόδιστο το δικαίωμα να ζουν όπως οι υπόλοιποι. Κι εκεί αποτυγχάνουμε οικτρά, και ως κράτος και ως κοινωνία. Το πρώτο εκπροσωπείται από τους Συλλούρηδες αυτού του τόπου που είναι μόνο show, μεγαλόστομες εξαγγελίες και κούφια εμψυχωτικά λογύδρια αλλά στην πραγματικότητα παύουν να ενδιαφέρονται μόλις κλείσουν οι κάμερες. Γιατί πολύ απλά αυτά τα άτομα κινούνται κάτω απ’ το ραντάρ τους καθώς έχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν - όπως πχ να χαραμίσουν 120 εκ. σε περίοδο κρίσης για ένα μέγαρο-μνημείο στη ματαιοδοξία τους. Όσο για την κοινωνία, δεν χρειάζεται να προχωρήσω εις βάθος ανάλυση, παρά μόνο να σας θέσω ένα ερώτημα. Ξέρετε πόσοι απ’ αυτούς που συνεισφέρουν κάθε χρόνο στον Ραδιομαραθώνιο (και το διατυμπανίζουν μάλιστα) παρκάρουν σε θέσεις αναπήρων και πάνω στα πεζοδρόμια, ενοχλήθηκαν από τον τρόπο έκφρασης ενός αυτιστικού παιδιού, έριξαν φονικές ματιές στη μάνα του βρέφους που κλαίει στο αεροπλάνο ή έκαναν παρατήρηση στη νέα μητέρα που θηλάζει δημόσια; Θα εκπλαγείτε πόσοι. 

Αλλά μάθαμε, εκπαιδευτήκαμε είναι η αλήθεια, να δίνουμε αξία στη δημόσια εικόνα, στο φαίνεσθαι, παρά να αγγίζουμε την ουσία (που κακά τα ψέματα απαιτεί περισσότερη δουλειά). Ο Συλλούρης πιστεύει ότι το πρόβλημα της Βουλής είναι οι εγκαταστάσεις και όχι το χαμηλό επίπεδο των βουλευτών, τα ρουσφέτια και η ψήφιση νομοσχεδίων που ούτε καν διαβάζονται από πριν, γι’ αυτό και προωθεί με το πείσμα κακομαθημένου πλουσιόπαιδου ένα άχρηστο μέγαρο όπου οι βουλευτές μας θα μπορούν και πάλι να ψηφίζουν φωτογραφικά νομοσχέδια που αποφυλακίζουν παιδεραστές απλά με περιτύλιγμα 120 εκατομμυρίων από τις τσέπες μας. Έτσι κι εμείς με το να πετάμε την ελεημοσύνη μας μια φορά το χρόνο κοιμόμαστε ήσυχοι ότι πράξαμε το καθήκον μας αντί να βοηθάμε ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, ξέρετε, απλά με το να ΜΗΝ είμαστε μαλάκες. Οι ράμπες διέλευσης, το πάρκινγκ, το σύστημα μπράιγ, οι οδηγοί όδευσης τυφλών, η ηχητική σήμανση διαβάσεων, ο (σχεδόν ανύπαρκτος)  υποτιτλισμός ελληνικών προγραμμάτων των καναλιών, ΔΕΝ είναι ελεημοσύνη, επιπρόσθετο bonus ή έξτρα εξοπλισμός. Δεν είναι κάτι που επαφίεται στην καλή σου θέληση, ούτε για να καυχιέσαι επειδή τα διαθέτεις. Είναι απαραίτητα και αυτονόητα για κάποιους όπως είναι το πεζοδρόμιο για περπάτημα, ο δρόμος για οδήγηση, οι σκάλες για να ανέβεις επίπεδο, το σωσίβιο για να επιπλεύσεις - αλήθεια θα λέγατε ποτέ μπράβο σε ένα πλοίο επειδή διαθέτει σωσίβιες λέμβους; 

Γι’ αυτό επιμένω, ο Συλλούρης -με όλη του την ασημαντότητα- δεν είναι το πρόβλημα. Είναι το σύμπτωμα.