Γράφει η Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως

Στις φωτογραφίες ο Γιώργος Σεφέρης

Όλοι λέει έχουμε έναν Γιώργο σπίτι μας ή ένας Γιώργος πέρασε ίσως από τη ζωή μας ή και έμεινε εκεί αλλάζοντάς την καθοριστικά. Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις, στα άστρα, στις καφετζούδες, στους προφήτες, στο κάρμα και πάει λέγοντας.

Μα για κάποιο αξιοπερίεργο λόγο όλοι οι Γιώργηδες που ήξερα είχανε κάτι ξεχωριστό. Μια δική τους φιλοσοφία ζωής. Οι πλείστοι ιδιαίτερα κοινωνικοί και αγαπητοί, μα αναζητούσαν πάντα και μοναχικές στιγμές. Ακόμη και θρησκευτικά είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται συνήθως στις 23 Απριλίου. Σήμερα.

Μπορεί ένα όνομα να καθορίσει έστω σε ένα μικρό βαθμό την προσωπικότητα κάποιου, σκέφτηκα. Με τον ίδιο τρόπο που εάν κάποιος σε χαρακτηρίζει καθημερινά από παιδί με ένα προσβλητικό σχόλιο, σιγά σιγά γίνεται κτήμα σου, αργά αργά γίνεσαι εσύ αυτό που σε αποκαλούν;

Το όνομα Γιώργος έχει μια ευηχία και μια ελευθερία. Έχει μέσα και το ρ. Αγαπάω το ρ γιατί δίνει ροή και σε μια δισύλλαβη λέξη με κερδίζει περισσότερο αυτή η ρευστότητά της. Βοηθάει στη συμπάθειά μας σε αυτό το όνομα και η συντομία του και ίσως και η απλότητά του το κάνει ακόμη πιο οικείο. Δεν υπόσχεται μεγαλοπρέπεια όπως το Αλέξανδρος. Είναι απλά ο Γιώργος. Ο Γιώργος που αγαπάμε, σε όλες του τις εκδοχές ανδρικές και θηλυκές: George, Τζώρτζης, Γεωργία, Γιωργία, Γεωργούλα, Γιούλη, Γωγώ, Γιωργίτσα, Γίτσα, Ζωρζέττα, Ζέτα, Ζέττα, Τζίνα, Γεώργιος, Γεωργής, Γκόγκος, Γιώργης, Γιωργίτσης, Γιωργάκης ή και Κόκος όπως φώναζαν κάποιοι τον πατέρα μου (κυπριακό). Ετυμολογείται ως γη και έργο, άρα ως όνομα κουβαλάει τα γονίδια ενός ανθρώπου παραγωγικού και που προσφέρει. 

Δράκους δεν χρειάζεται να σκοτώνουν πια μα οι Γιώργηδες και Γεωργίες που γνώρισα μια γενναιότητα την είχαν, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Οι σημερινοί δράκοι άλλωστε δεν μοιάζουν με δράκους κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας.

Από όσα είχα διαβάσει εντύπωση μου έκανε ένα έθιμο της Θράκης, όπου την παραμονή της εορτής του Άγιου Γεωργίου, μαζεύουν τσουκνίδες και τις βάζουν στην πόρτα του σπιτιού, γιατί τη νύχτα λένε πως βγαίνει το «τζάντι», το δαιμόνιο και παίρνει το «ούρι», την ευτυχία δηλαδή του σπιτιού. Φέρνει ένας Γιώργος την ευτυχία;

Από όλους τους διάσημους Γιώργηδες, αδυναμία έχω στον Σεφέρη. Διαβάζω συχνά, αποσπάσματα από την αλληλογραφία του Γιώργου Σεφέρη στην αγαπημένη του Μάρω : «η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα μ’ αγαπούσες λιγότερο», «ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου».

«Αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορέσω να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι μεγάλη αμαρτία να το εξευτελίζουμε, θα είναι αρκετό. Κι αυτά όλα που σου γράφω, τόσο ήρεμα τώρα, με κάνουν να συλλογίζομαι πως δεν είναι δυνατό να μην είναι κανείς απάνθρωπος, όταν είναι απάνθρωπη η ζωή». 

Πόσο ηρωικά αγάπησε αυτός ο άνθρωπος, τι γενναιότητα και τι αγάπη αγνή. Και εν τέλει ο έρωτάς τους και οι λέξεις του, ένας έρωτας παράνομος και χωρίς σπουδαία προγνωστικά σε έναν κόσμο που όλα τα μετράει με βόλεμα και αριθμούς, δικαιώθηκε.

Αγκαλιάστε όσοι μπορείτε, γιατί είμαστε και στις μέρες που απαγορεύεται η αγκαλιά λόγω κορονοϊού, τον Γιώργο σας, την Γεωργία σας και ευχαριστήστε τον που είναι στη ζωή σας.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους τους Γιώργηδες και Γεωργίες, αυτούς στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, στις φιλίες μας, και ειδικά στους Γιώργηδες της καρδιάς μας.