Κάρβουνα, μπύρες και ποδόσφαιρο. Ενίοτε, ούγκανοι. Η παραδοσιακή και all - time classic εικόνα της διαχρονικής αντροπαρέας στον ευρύτερο ελληνικό χώρο, που με κάθε ευκαιρία και αφορμή, συγκεντρώνεται γύρω από την τσίκνα, τελώντας κάτι σαν ένα πρωτόγονο τελετουργικό, με όσο το δυνατόν περισσότερο κρέας και μπύρες γίνεται.

Ως συμπεριφορικό φαινόμενο, το ζωώδες και μπρουτάλ κυνήγι κρέατος στην άγρια φύση και το μετέπειτα ψήσιμό του πάνω απ’ τη φωτιά παρατηρούνταν σχεδόν σ’ όλες τις πρωτόγονες κοινωνίες. Συνήθως, γίνονταν από άντρες. Αληθινούς άντρες. Τους άντρες θηρευτές, που παρείχαν στα γυναικόπαιδα φαΐ για επιβίωση.

Σε μία ελάχιστα διαφοροποιημένη και πιο εξελιγμένη μορφή, η πρωτόγονη αυτή συνήθεια και εθιμοτυπία (ανθρώπων που έμοιαζαν με πίθηκους) διατηρείται ζωντανή, μέχρι σήμερα. Αντίστοιχες γιορτές με τη δική μας Τσικνοπέμπτη υπάρχουν και σ’ άλλες χώρες. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, υπάρχει η Λιπαρή Πέμπτη (Schmutziger Donnerstag) και στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ η Λιπαρή Τρίτη (Mardi Gras). Αμφότερες συνδυάζονται με καρναβάλια. 

Το κάρβουνο και η τσίκνα είναι λοιπόν βαθιά καταχωρημένες και καταγεγραμμένες συνήθειες στο αντρικό DNA. Σ ‘ένα παραδοσιακό και συντηρητικό πλαίσιο, ενδέχεται να θεωρείται απόδειξη και ένδειξη ανδροπρέπειας. «Αν ξέρει να ψήνει καλή σούβλα ο άντρας, είναι καλός ως άντρας». Αυτό δεν λένε, ακόμη και στις μέρες μας; Είμαι σίγουρος πως, σ’ αρκετά χωριά, το λένε.

Απ’ τη μία, χαριτωμένο και γοητευτικό είναι όλο αυτό. Όσο και να πεις, παρουσιάζει το γενετικό και ανθρωπολογικό του ενδιαφέρον να διατηρούνται ζωντανά, μετά από τόσους αιώνες, πρωτόγονα ένστικτα. Έπειτα, η διαχρονικότητά τους κάτι θα φανερώνει για την ανθρώπινη φύση κι υπόσταση. Tι, όχι; Επίκτητα κοινωνικά χαρακτηριστικά είναι όλα, χωρίς καμία σύνδεση με κοινωνίες στο παρελθόν;

Ελέγχεται.

Απ’ την άλλη, όμως, δεν είμαστε ακόμα πρωτόγονοι, είμαστε; O άνθρωπος εκπολιτίστηκε. Πόσο πολιτισμένο πράγμα είναι να σφάζεις με αμφιλεγόμενες συνθήκες ζωντανά, να τα αναπαράγεις και να τα πολλαπλασιάζεις σε ακόμη πιο αμφιλεγόμενες συνθήκες και να τα σουβλίζεις με πάθος, με τα αίματα να τρέχουν πέρα - δώθε και εσένα να αισθάνεσαι ικανοποιημένος που επιτέλεσες το αυστηρό καθήκον σου, ως άντρας; 

Στην εποχή της μικρής Γκρέτα, κι αυτό ελέγχεται. Πού όμως μπαίνουν τα όρια μεταξύ σύγχρονου πολιτισμού - παράδοσης και πότε η βιγκανική εμμονή και η εμπάθεια αμφιέζονται ως πρόοδος;

Σε κάθε περίπτωση, χαρούμενη Τσικνοπέμπτη και Απόκριες!