Μερικά χρόνια πριν οι γονείς μας ήταν ανεξάρτητοι απολαμβάνοντας την συντάξιμη περίοδο, και τα εγγόνια τους. Τώρα εξαρτώνται από εμάς, τα παιδιά τους - και (πολλές φορές) κανένας δεν είναι πολύ χαρούμενος γι′ αυτό.

Αυτή η μετάβαση σε (διαφορετικές) φάσεις ζωής και αντιστροφές ρόλων μπορεί να είναι δύσκολη για όλους τους εμπλεκόμενους. Η απογοήτευση μπορεί να φτάσει σε σημείο έκρηξης, ειδικά καθώς χάνουμε την υπομονή μας, την οποία, προειδοποιεί η δρ. Σάναμ Χάφεεζ, νευροψυχολόγος και μέλος της σχολής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, είναι μια από τις πρώτες αρετές που χάνουμε καθώς παλεύουμε (να προσαρμοστούμε) στη νέα μας πραγματικότητα.

«Ναι, μπορεί να είναι δύσκολο να έχουμε διαρκώς υπομονή όταν πρέπει να επαναλαμβάνουμε ιστορίες που μόλις είπαμε στους γονείς μας και ξέχασαν, ή φαινομενικά απλά πράγματα, όπως, πώς να βάλουν το ηχείο στο κινητό τους. Ας κάνουμε όμως υπομονή, ας δείξουμε αυτοσυγκράτηση και καλοσύνη πριν κάνουμε καυστικά σχόλια», προειδοποιεί η δρ. Χάφεεζ.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει μια εξαιρετικά κοινή φράση που πρέπει να ξανασκεφτούμε όταν πρόκειται για την επικοινωνία με τους ηλικιωμένους γονείς μας.

Η φράση που πρέπει να σταματήσουμε να λέμε είναι: «Δεν επιτρέπεται να οδηγείς πια»

Ακόμα κι αν οι γονείς μας δεν πρέπει να οδηγούν σε αυτό το στάδιο, η προσέγγιση του θέματος χωρίς ενσυναίσθηση μπορεί να είναι ένα τεράστιο πλήγμα στην αυτοεκτίμηση του γονέα μας σε μια εποχή που είναι ήδη γεμάτη προκλήσεις και αλλαγές (ας προσθέσουμε και τις τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις της πανδημίας στην ζωή μας). 

«Οι ηλικιωμένοι γονείς δεν θέλουν να αισθάνονται σαν αβοήθητα βρέφη», λέει η δρ. Χάφεεζ. Και πολύ συχνά, τα ενήλικα παιδιά μπορεί να χάσουν την ψυχραιμία τους και να πουν κάτι όπως: «Είσαι ένας φρικτός και επικίνδυνος οδηγός τώρα και παίρνουμε τα κλειδιά σου». Όχι μόνο δεν  είναι εποικοδομητικό, αλλά ντιθέτως, μπορεί να είναι τραυματικό και να κάνει τους γονείς μας να αισθάνονται αδύναμοι.

Τι να πούμε αντί αυτού: «Μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα σχέδιο για εναλλακτική μεταφορά;»

Σύμφωνα με την δρ. Χάφεεζ, ίσως θελήσουμε να προλογίσουμε (την ανακοίνωση) με κάποιες από τις σκέψεις μας, όπως, «υπάρχουν μερικοί πραγματικά τρελοί οδηγοί στο δρόμο, μπορεί να είναι δύσκολο να το αντιληφθείς τη νύχτα και επίσης, ανησυχούμε ότι μπορεί να χαθείς». Το να εστιάζουμε στην ασφάλειά τους αντί για τις αποτυχίες τους, εξηγεί η δρ. Χάφεεζ, τους κάνει να εξακολουθούν να αισθάνονται ότι είναι μέρος της «συνομιλίας». 

Εάν έχουν διαυγή σκέψη και δεν έχουν Αλτσχάιμερ, η συνομιλία μαζί τους με τρόπο που παρουσιάζει επιλογές, είναι χρήσιμη - σε αντίθεση με το να δίνει τελεσίγραφα και να τους κάνει να αισθάνονται ότι δεν έχουν λόγο στη ζωή τους. Μπορούμε ακόμη και να συνομιλήσουμε επισημαίνοντας τα πράγματα σ′ εκείνους, στα οποία εξακολουθούν να υπερέχουν και να τους επαινέσουμε συγχαρούμε γι΄αυτά, παρά να τους υποτιμήσουμε.

Ο στόχος δεν είναι να τιμωρήσουμε τους γονείς μας επειδή γερνούν αλλά να τους φροντίσουμε.

Πηγή