Η Δήμητρα της Λέσβου κυνηγήθηκε σε όλη της τη ζωή γιατί δεν έμπαινε στα γαμημένα καλούπια σας. 

Η αγκαλιά και το σπίτι της ήταν πάντα ανοιχτά για τους πρόσφυγες που έφταναν στο νησί, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει αυτούς που ήταν σε χειρότερη μοίρα από την ίδια. Και η "φιλεύσπλαχνη" τοπική κοινωνία της το ανταπέδωσε στέλνοντας τα τσογλάνια της να εισβάλλουν στο σπίτι της, να την τρομοκρατούν, να τη χλευάζουν, να τη φτύνουν και να την ξεφτιλίζουν. 

Η Δήμητρα δεν άντεξε το bullying, κατέληξε στο Δρομοκαΐτιο κι από κει στα αζήτητα του νεκροτομείου μετά την εγκατάλειψη από τον οδηγό που τη χτύπησε και τη σκότωσε ένα βράδυ που περιπλανιώταν μόνη και χαμένη. 

Για δύο μήνες ήταν μια Jane Doe ξεχασμένη σε ένα ψυγείο, γιατί ήθελε απλά να ζήσει όπως ένιωθε χωρίς να ενοχλεί κανέναν.

Ενόχλησε όμως την "αισθητική", τη "νόρμα", τον "ανδρισμό", τα "πιστεύω", τα "ήθη" και τους "κανόνες" κάποιων που προφανώς είχαν μεγαλύτερη αξία από τη ζωή της. 

Όχι ρε σεις, δεν χρειάζεται το Pride, όλα μια χαρά. Γαμώ τη σκατοψυχιά σας γαμώ.