Αυτούσια η ανακοίνωση:

Η 8η του Μάρτη, καθιερωμένη ως ημέρα της γυναίκας «γιορτάζεται» και φέτος, πλήρως αποπολιτικοποιημένη και με τρόπο εντελώς αποστασιοποιημένο από τους φεμινιστικούς αγώνες και τον διαθεματικό φεμινισμό. 

Ισχυροί άντρες θα μας μοιράσουν λουλούδια βουτώντας το χέρι στο πανέρι, απαιτώντας από εμάς να το κρατάμε. Θα απλώσουμε ξανά πράσινες τσόχες και ρίχνοντας τα ζάρια θα ευχηθούμε στους εαυτούς μας καλές πεντάρες.

Ως Δίκτυο γυναικών δεν ξεχνάμε ποτέ τον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται ενάντια στις ζωές μας, στα ανθρώπινα δικαιώματά μας, αναγνωρίζοντας πως κάθε μια από εμάς δίνει τη δική της μάχη αλλά θυμούμενες πως δεν ξεκινάμε όλες από το ίδιο σημείο, ούτε και με τα ίδια πολεμοφόδια.

Η μετανάστρια που ζει στα κυπριακά σπίτια υπό την ρατσιστική «προστασία» μας, πιθανό να μη φτάσει ποτέ το «γυάλινο ταβάνι» - ούτε για να το καθαρίσει. Μια προσφύγισσα, έγκλειστη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, δεν θα το αντικρύσει ποτέ γιατί της εμποδίζει τη θέα το πανί της σκηνής της, ενώ μια ντόπια γυναίκα της υπαίθρου, κακοποιημένη για χρόνια από τον άντρα της και πλήρως απαξιωμένη από τους θεσμούς που υποτίθεται θα μεριμνούσαν για την κοινωνική της ασφάλεια, δεν θα μπορέσει ποτέ να προστατεύσει το παιδί της από το να «αυτοκτονήσει».

Ως Δίκτυο γυναικών δεν συμμετέχουμε σε επετειακά πανηγυράκια, αρνούμενες να θέσουμε τα σώματά μας στη διάθεση αυτών που θέλουν για άλλη μια χρονιά να τα καπηλευτούν χτίζοντας καριέρες με το αίμα των θυμάτων και των αγωνιστριών των φεμινιστικών κινημάτων. Οι βαλίτσες που ανοίχτηκαν τον κόκκινο Απρίλη δεν μας αφήνουν περιθώρια για πολιτικό λόγο που συναρθρώνεται με προεκλογικούς τακτικισμούς ή πολιτικό λόγο που συγκολλάται ευέλικτα στις νεοφιλελεύθερες ρητορικές της κυβερνητικότητας. Οι βαλίτσες ξέβρασαν μαζί με τα πτώματα των θυμάτων, όλη την μπόχα του βαθιά συστημικού ρατσισμού και μισογυνισμού που καμιά διακήρυξη για δήθεν ισότητα, συνοδευόμενη από ένα εύοσμο λουλούδι, δεν μπορεί πλέον να τη σκεπάσει. 

Τα συνθήματα και οι ρητορικές των τελευταίων ημερών ηχούν σαν κατευναστικά επιθέματα και παραθέματα από άλλες εποχές: λόγος παλαιωμένος και ξύλινος, που όσο κι αν τον τραβήξουν δεν φτάνει να καλύψει τις πλέον ανοιχτές πληγές της κυπριακής κοινωνίας. Λόγος δήθεν για τα δικαιώματα της γυναίκας, με ύφος ποιμαντορικό από τους αυτοδιορισμένους σωτήρες μας, που στο όνομα του σωτηριολογικού τους καθήκοντος να σώσουν τις γυναίκες-θύματα, δεν θα διστάσουν να περάσουν ισοπεδωτικούς, νόμους-σκούπα, όπως αυτόν για την ποινικοποίηση της πορνείας.

Με πρόσχημα την προστασία των γυναικών-θυμάτων του τράφικινγκ, παράγουν κυρίαρχο λόγο με πρόσημο μοραλιστικό για «παρεκκλίνουσες» συμπεριφορές ενώ την ίδια ώρα οι θεσμοί και το κράτος δεν έχουν πολιτική ένταξης στην εργασία θυμάτων τράφικινγκ (για σκοπούς σεξουαλικής εκμετάλλευσης) ούτε «σχέδιο εξόδου» θυμάτων τράφικινγκ (για σκοπούς εργασιακής εκμετάλλευσης). Στο όνομα της σωτηρίας των ‘χαλασμένων’ γυναικών προωθούν την ηθική υγιεινή της πατριαρχικής οικογένειας, ενώ κανείς/καμιά δεν ενδιαφέρθηκε να ακουστούν οι φωνές των γυναικών των οποίων τη ζωή επιλέγουν να ποινικοποιήσουν. Μιλούν για εμάς, αγωνίζονται για εμάς, νομοθετούν για εμάς δίχως εμάς και τις αδελφές μας. 

Δεν μας είπαν τελικά, είναι τις γυναίκες-θύματα που θέλουν να σώσουν, ή την «καθώς πρέπει κοινωνία» από αυτές τις γυναίκες; Με τον ίδιο τρόπο δεν μας είπαν όταν μιλώντας «για τις γυναίκες» προς σωτηρία τους, ποιας άλλης ζωής τον λόγο εξορκίζουν. 

Μας προκαλούν αηδία τα νεοφιλελεύθερα συνθήματά σας, η πλαισίωση του κυρίαρχου λόγου μέσα σε πλαίσια δημοσιονομικής «συμμόρφωσης» με ντιρεκτίβες των Βρυξελλών. Ενώ οι ίδιοι που έχουν καθορίσει τα όρια της φτώχιας και φροντίζουν όλο και περισσότεροι να ζουν στα όρια ή ακόμα πιο κάτω μιλούν για ισότητα και ισονομία. Οι ίδιοι που καταπατούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα υποκριτικά μας μιλούν για ποσοστώσεις και για γυναίκες σε θέσεις εξουσίας.

Δεν μας ενδιαφέρει το φύλο της εξουσίας. Δεν έχουμε αυταπάτες. Δεν περιμένουμε την ανατροπή από φιλόδοξες συστημικές συμβιβασμένες. Αυτό που εσείς όλοι λέτε βελτιώσεις εμείς το λέμε βόλεμα σε καριέρες μέσω της διαχείριση της φτώχιας. Τόσο όσο για να μην κινδυνεύει η δική σας πλαδαρότητα. Εμείς δεν θα διαχειριστούμε την φτώχια που τα αφεντικά σας δημιουργούν.

Εμείς αντιπαλεύουμε την ευαλώτητα που δημιουργεί η φτώχεια. 

Σηκώνουμε τη γροθιά και σας φωνάζουμε κατάμουτρα πως δεν διαπραγματευόμαστε μαζί σας το μέγεθος της επισφάλειας αλλά την ίδια την επισφάλεια που προκαλούν οι πολιτικές όλων όσων την προκαλείτε με τη δράση σας.

Δεν νοείται να ακούμε για τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά μας δικαιώματα από του ίδιους κράχτες που όλα αυτά τα χρόνια μας τα περιορίζουν. Δεν νοείται να ακούμε για «ισότητα» και «ίση συμμετοχή» από τους συμμετέχοντες στους και διατηρούντες τους κύκλους εξουσίας της ανδρικής ομοκοινωνικότητας. Δεν νοείται να ακούμε για τα δικαιώματα της γυναίκας από αυτούς/ές που δεν αντέχουν όταν λένε «η γυναίκα» να εκτοπιστεί η ασφαλής της γενικότητα από τη μετανάστρια, την προσφύγισσα, τη σεξεργάτρια, τη λεσβία, την τρανς.

Εμείς θα μιλάμε για μας και τις αδερφές μας. Εμείς θα αγωνιζόμαστε μαζί με τις αδελφές μας.