«Όσα παίρνει ο άνεμος» και λογοκρισία

«Όσα παίρνει ο άνεμος» και λογοκρισία

Η κουλτούρα της ακύρωσης αιωρείται από πάνω μας ως νέος Μεσαίωνας

H Αμερική φλέγεται. H δολοφονία του George Floyd ήταν η σπίθα που έγινε πυρκαγιά, με το κίνημα Black Lives Matter να έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Όπως και με το #MeToo, οι διαστάσεις που παίρνει η δυναμική του BLM έχουν επιφέρει ένα τσουνάμι γεγονότων - από βαρυσήμαντες πολιτικές αλλαγές μέχρι κουλαμάρες, με πιο πρόσφατη, την εντελώς σπασμωδική κίνηση του HBO Max να κατεβάσει από την πλατφόρμα του την ταινία Gone With the Wind. 

Σε άρθρο γνώμης στους LA Times, ο σεναριογράφος του 12 Years a Slave επιχειρεί να αναλύσει γιατί το οσκαρικό αριστούργημα του 1939 πρέπει να κατέβει από την πλατφόρμα. Από τη μία, υποστηρίζει ότι δεν είναι υπερ της λογοκρισίας και από την άλλη, θέτει τα όρια γύρω από τα οποία θα έπρεπε να επιτρέπεται η προβολή της στις μέρες μας. Ακολούθησαν (εικάζω) πολλαπλά τηλεφωνήματα ανάμεσα στους ιθύνοντες του HBO με αποτέλεσμα η ταινία να κατέβει από την πλατφόρμα με συνοπτικές διαδικασίες. Λίγες ώρες μετά τις πρώτες αντιδράσεις για την απόσυρση του Gone with the Wind, το HBO τα μαζεύει και ανακοινώνει ξανά ότι η ταινία θα ανέβει πάλι συνοδευόμενη από συζητήσεις για το ιστορικό πλαίσιο και ξεκάθαρη θέση ενάντια στις ρατσιστικές της διακρίσεις. 

Η κριτική που ασκείται στο Όσα Παίρνει ο Άνεμος δεν είναι καινούρια και σίγουρα δεν εκφέρεται άδικα - αρκεί να ανατρέξει κανείς σε φωτογραφίες από την πρεμιέρα του 1940 και τις διαδηλώσεις της μαύρης κοινότητας έξω από τα σινεμά. Πόσοι θυμούνται άραγε ότι η Hattie McDaniel που έγινε η πρώτη μαύρη ηθοποιός που κέρδισε το Όσκαρ Β’ Γυναικείου, δεν μπορούσε καν να καθίσει μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της κατα τη διάρκεια της τελετής απονομής; 

Ωστόσο, το σκοτεινό παρελθόν της Αμερικής και η όποια παρακαταθήκη κινηματογραφικών ή άλλων έργων τέχνης σε ό,τι αφορά στον ρατσισμό ή οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό ζήτημα, οφείλει να αξιολογηθεί με ψυχραιμία και μέσα από το πρίσμα της εποχής της, μιας και ο mainstream κινηματογράφος εκείνων των χρόνων δεν είναι παρα το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της. Μια ταινία όπως το Gone with the Wind μπορεί ασφαλώς να κριθεί για όσα εσφαλμένα μηνύματα μπορεί να έξεφρασε με τα μάτια ενός θεατή που την αξιολογεί το 2020. Θα ήταν όμως ολέθριο λάθος, να πάρει και αυτήν ο άνεμος στο όνομα μιας ετσιθελικής πολιτικής ορθότητας που απειλεί να συντρίψει οτιδήποτε δεν συνάδει με το αφήγημα της. 

Με την κουλτούρα της ακύρωσης να αιωρείται πάνω από εμάς ως ο επόμενος Μεσαίωνας, περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα σταυρωθεί και το Friends (εκτοξεύονται έτσι κι αλλιώς εδώ και καιρό τα βέλη στους δημιουργούς), ώστε να βγούν οι απανταχού γιάπηδες στους δρόμους υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα της σειράς να συνεχίσει να υπάρχει. Με δεδομένο ότι το HBO βέβαια ξόδεψε μια περιουσία για να κλέψει τα δικαιώματα από το Netflix, δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα. 

Loader