Guest star/ Γράφει ο Μάριος Γεωργίου 

Αν δεν ήταν προκλητικό για τους Ινδιάνους, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αρχίσαμε να προσομοιάζουμε με κινηματογραφικές φιγούρες, αμερικανικής οπτικής, με Ινδιάνους να τριγυρίζουν και να κραυγάζουν γύρω από φωτιές. 

Κάθε βδομάδα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μία νέα φωτιά ανάβει, κάποιος “ξένος” βρίσκεται δεμένος-τυλιγμένος πάνω σε ένα κομμάτι σούβλας και γύρω γύρω χορεύουν οι φωνές και οι άναρχες μισαλλόδοξες κραυγές και τα emoticons του κάθε πικραμένου απ’ την ζωή. 

Στην δυστοπική εποχή που μας έλαχε να βιώνουμε, χωρίς πίστη σε νόμους και δικαιοσύνη, χωρίς ελπίδα για ισότητα και αλληλεγγύη, μεταμορφωνόμαστε καθημερινά σε ανθρωπάκια γραφικά που, κάθε βδομάδα (στην καλύτερη των περιπτώσεων), θα πεταχτούμε χαοτικά στο επόμενο θέμα που καίει. 

Ψευδοδιλήμματα της εποχής που αν είχαμε την ψυχραιμία και την μόρφωση να τα απαντήσουμε, η προσωπική τοποθέτηση του καθενός θα είχε επιχειρήματα και λογική. 

Αντι αυτών, άναρχες κραυγές και ηχορύπανση. Εμφύλιος και μαυρίλα. 

Ό,τι πεις, είναι λάθος.