Το όνομα Charlie Birch είμαι σίγουρος πως δεν σας λέει απολύτως τίποτα. Και γιατί άλλωστε; Τόσα και τόσα ονόματα παρελαύνουν καθημερινά από τις οθόνες μας, είναι αδύνατον φυσικά να τα θυμόμαστε όλα, ειδικά όταν δεν ανήκουν στο κλειστό κλαμπ των τοπικών διασημοτήτων που περιλαμβάνουν κατά κύριο λόγο τηλεπερσόνες, ποδοσφαιριστές και influencers με χιλιάδες αγορασμένους Πακιστανούς και Ινδονήσιους followers.

Για την ακρίβεια ο Charlie δεν είναι καν ζωντανός. Σκοτώθηκε πέρσι στην Πάφο, ορθότερα δολοφονήθηκε βάναυσα, όμως ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά. Βλέπετε ο Charlie δεν ήταν κάποιος επιστήμονας ή σελέμπριτι για να συγκλονιστεί το παγκύπριο, ένας μάλλον ασήμαντος Ουαλός οικοδόμος ήταν, κοντά στα 40 με average χαρακτηριστικά, dad bod και μια συνηθισμένη ζωή στο μικρό ουαλικό χωριό Welshpool με τη γυναίκα και τις δύο κόρες του. Και γιατί να μας απασχολεί ένας πανάγνωστος νεκρός Ουαλός, σωστά;

Και όμως, ο Charlie Birch είναι ένας σύγχρονος ήρωας. Όχι φυσικά με την αμιγώς κυπριακή έννοια, δηλαδή κάποιος που σκότωνε γυναικόπαιδα το ‘63 ή έχασε τη ζωή του σε κάποιο τραγικό δυστύχημα, αλλά με εκείνη που δόξασε η ιστορία και ύμνησαν συγγραφείς και ποιητές: της ευγενικής πράξης που υπερβαίνει την ιδιοτέλεια και αψηφά τον κίνδυνο. Ένας ήρωας που έχουμε περισσότερο ανάγκη από ποτέ ειδικά σήμερα στην τοξική, γεμάτη μίσος και εγωπάθεια εποχή που ζούμε. Ένα πρότυπο, πρώτα ανθρώπου και μετά άνδρα, που προέβη σε μια αλτρουιστική κίνηση και επειδή σ’ αυτόν τον τόπο καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη, την πλήρωσε με τη ζωή του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Ο άγγελος ο Τσάρλι

Ήταν Ιούνιος του 2018 όταν ο Charlie, που βρισκόταν σε διακοπές στο νησί μας με τη διευρυμένη οικογένειά του, διασκέδαζε με τον 32χρονο κουνιάδο του σε μπαράκι της Πέγειας όταν λίγο παραπέρα ένα θερμόαιμο αρσενικό άρχισε να βρίζει και να χτυπάει την κοπέλα που συνόδευε. Ο Charlie, όπως θα επιβεβαιώσουν αργότερα ο κουνιάδος και άλλοι μάρτυρες, έσπευσε δίχως δεύτερη σκέψη να υπερασπιστεί την άγνωστη γυναίκα που δέχονταν βίαιη επίθεση μπροστά σε τόσο κόσμο. Κατάφερε να την αποσπάσει από τα χέρια του δράστη, ακολούθησε διαπληκτισμός των δύο ανδρών που έληξε με την παρέμβαση άλλων θαμώνων. Όταν αργότερα ο Charlie και ο κουνιάδος του έφυγαν από το μαγαζί, το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο τύπος με τον οποίο διαπληκτίστηκαν πριν (και επέβαινε η κοπέλα) έπεσε πάνω τους σκοτώνοντας επί τόπου τον Charlie και τραυματίζοντας τον κουνιάδο του. Στη συνέχεια ο θερμοκέφαλος οδηγός έριξε το αυτοκίνητο στη θάλασσα απ’ όπου βγήκαν αυτός και η κοπέλα σώοι. Ο Charlie όμως κείτονταν νεκρός. Δολοφονημένος γιατί τόλμησε να ανακατευτεί εκεί που θεωρητικά δεν ήταν δουλειά του. 

Στη δίκη που έγινε ένα χρόνο αργότερα (τον περασμένο Ιούλιο) ο 35χρονος δράστης καταδικάστηκε σε 2,5 χρόνια φυλάκιση για “πρόκληση θανάτου λόγω αλόγιστης απερίσκεπτης ή επικίνδυνης πράξης” (δηλαδή δυστύχημα) ενώ οι κατηγορίες της ανθρωποκτονίας και της απόπειρας φόνου αναστάλθηκαν μετά από οδηγίες του Γενικού Εισαγγελέα. Η υπεράσπιση προέβαλε ως ελαφρυντικό το γεγονός ότι ο δράστης ήταν υπό την επήρεια μέθης(!) και το δικαστήριο αν και το απέρριψε έλαβε ως ελαφρυντικά για μετριασμό της ποινής την άμεση παραδοχή του δράστη για το συμβάν (που έγινε μπροστά και δεκάδες μάρτυρες) αλλά και την ειλικρινή(!) μεταμέλεια. Δηλαδή η κατηγορούσα αρχή δεν κατάφερε να στοιχειοθετήσει τον φόνο παρά τις καταθέσεις μαρτύρων που είδαν τον διαπληκτισμό στο μπαρ και ακολούθως τον μεθυσμενο δράστη να πέφτει πάνω στους δύο άντρες τους οποίους ακολούθησε με αποτέλεσμα ο τελευταίος να λάβει μικρότερη ποινή κι από κατοχή μαριχουάνας παρά το γεγονός ότι σκότωσε έναν άνθρωπο, τραυμάτισε έναν άλλον και επιχείρησε να πνίξει στη θάλασσα τη φίλη του. 

Η Πετράνα Μίλκοβα ήταν μια 46χρονη η οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της ως εργάτρια σε φάρμες και χωράφια της Πάφου ώσπου βρέθηκε νεκρή σε ένα απ’ αυτά στις 22 Φεβρουαρίου του 2018.

Η Πετράνα ήταν για εβδομάδες η “άτυχη Βουλγάρα” κατά την προσφιλή μέθοδο των κυπριακών ΜΜΕ να συμπυκνώνουν ολόκληρη τη ζωή ενός νεκρού αλλοδαπού σε έναν γεωγραφικό προσδιορισμό σε αντίθεση με τους γηγενείς για τους οποίους μαθαίνουμε ακόμα κι αν σήκωναν το καπάκι πριν κατουρήσουν. Χρειάστηκε να γραφτούν κείμενα όπως αυτό για να μάθουν τα εγχώρια media ότι και οι αλλοδαποί έχουν ονοματεπώνυμο όπως όλοι οι άνθρωποι και καλό είναι να το χρησιμοποιούμε ακόμα κι αν δεν σημαίνει κάτι για τον κύριο όγκο των αναγνωστών σου. Γιατί ο καθένας δικαιούται να ζήσει αλλά και να πεθάνει αξιοπρεπώς.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Πεθαίνοντας ξένη και ανώνυμη στην Κύπρο

Μόνο που η Πετράνα δεν πέθανε αξιοπρεπώς. Πέθανε άγρια και μαρτυρικά. Την κατασπάραξαν σκυλιά που ούτε αδέσποτα ήταν, ούτε άγνωστος ο ιδιοκτήτης τους. Και μετά τη σκότωναν ξανά και ξανά. Στην αρχή είπαν ότι χτύπησε γεωργικό μηχάνημα, ύστερα ότι σε έριξαν σε ένα απ’ αυτά και μετά ότι ίσως και να σε ξέσκισαν κάτι ροτβάιλερ, ξαμολημένα και ξέμπαρκα χωρίς αφεντικό μη τυχόν και ρίξουμε καμιά ανθρώπινη ευθύνη και περιπλέξουμε τα πράγματα.  

Χρειάστηκαν πέντε(!) νεκροτομές από έξι(!) “εγνωσμένου κύρους” ιατροδικαστές οι οποίοι ήθελαν να μας πείσουν πως δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τις δαγκωματιές σκύλου από τραύματα που προκάλεσε γεωργικό μηχάνημα (το οποίο σημειώστε δεν υπήρχε πουθενά στον χώρο που βρέθηκε η Πετράνα). Ήταν δε τόσο γελοίο το κακό επεισόδιο CSI που είχε στηθεί πάνω από το κακοποιημένο σώμα της Πετράνα που το Υπουργείο Υγείας αναγκάστηκε να απολογηθεί δημόσια με ανακοίνωσή του. Ύστερα από έρευνες η αστυνομία συνέλαβε έναν 28χρονο για τον οποίο είχε -υποτίθεται- στοιχεία ότι ήταν ο κάτοχος των σκύλων που κατασπάραξαν τη γυναίκα ενώ επιπρόσθετα προσπάθησε να συγκαλύψει τον θάνατό της και να παραπλανήσει τις αρχές. 

Και λέμε “υποτίθεται” γιατί χθες το Μόνιμο Κακουργιοδικείο της Πάφου αθώωσε τον 28χρονο ιδιοκτήτη των ροτβάιλερ λόγω αμφιβολιών καθώς -όπως αποφάνθηκε- “δεν παρουσιάστηκαν στο Δικαστήριο επαρκή στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι σκύλοι του 28χρονου είναι αυτοί που προκάλεσαν τον θανάσιμο τραυματισμό της 46χρονης”. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το Δικαστήριο αποδέχτηκε ότι ο θάνατος της Μίλκοβα προκλήθηκε από σκύλους, και ότι στο κλουβί ενός εκ των σκύλων που ανήκουν στον 28χρονο βρέθηκε το αίμα της άτυχης 46χρονης. Επιπρόσθετα, το δικαστήριο αποφάσισε ότι δεν στοιχειοθετήθηκε επαρκώς ούτε το αν ανήκαν στον κατηγορούμενο οι σκύλοι, ασχέτως εάν ο 28χρονος παραδέχθηκε ενοχή στην κατηγορία ότι κατείχε τους σκύλους χωρίς άδεια! 

Δύο τελείως ξεχωριστές και ασύνδετες περιπτώσεις με δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους θύματα που όμως έχουν δύο κοινά: Ήταν ξένοι και αντιμετωπίστηκαν από την εγχώρια δικαιοσύνη ως ξένο σώμα. Δεν λέμε, σε καμιά περίπτωση, ότι τα δικαστήρια δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, προφανώς αυτό ήταν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα με το -ανεπαρκές όπως αποδείχθηκε- υλικό που διέθετε η κατηγορούσα αρχή. Ούτε ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να τα σκατώσει και σε υποθέσεις όπου θύμα και θύτης είναι Κύπριοι (βλ. φιάσκο με Έφη Ηροδότου) ή τι να σου κάνει κι αυτή όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος απονείμει χάρες σε παιδεραστές. Όμως η αίσθηση ότι όταν τα θύματα είναι ξένοι ο ζήλος εξιχνίασης και απονομής δικαιοσύνης δεν είναι και τόσο... υπερβάλλοντας, παραμένει σαν επίμονος λεκές που αρνείται να φύγει, ειδικά μετά που η αδιαφορία κάποιων αστυνομικών έστειλε πέντε γυναίκες και δύο μωρά στον υγρό τάφο τους.  

Δεν θέλω να πιστέψω ότι σχηματίζεται κάποιο μοτίβο εδώ αλλά δεν έχω πειστεί κι απόλυτα για το αντίθετο. 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΙΝΟ ΝΟΜΙΚΟ ΕΔΩ