Μια συνάντηση με τον Γιώργο Παμπορίδη είναι πάντα εκτός από ενδιαφέρουσα και σχετικά απρόβλεπτη. Όσο καλά προετοιμασμένος και να είσαι δεν ξέρεις που θα σε βγάλει η κουβέντα καθώς ο γνωστός δικηγόρος και πρώην Υπουργός Υγείας κινείται σαν τον χείμαρρο που τρέχει υπογείως κάτω από τον κεντρικό λευκωσιάτικο δρόμο όπου βρίσκεται το γραφείο του (δική του η λεπτομέρεια, εννοείται πως δεν είχα ιδέα), στο κτήριο όπου στεγάζονταν για δεκαετίες η θρυλική κλινική του πατέρα του. 

Η ειρωνεία: Η κλινική ήταν από τις μεγαλύτερες της Λευκωσίας, δεν υπάρχει παλιός πρωτευουσιάνος που να μην πέρασε από κει, ένα μνημείο της ανθούσας ιδιωτικής ιατρικής. Σήμερα ο γιος όχι μόνο δεν ακολούθησε το επάγγελμα, μετέτρεψε την κλινική σε δικηγορικό γραφείο και επιπρόσθετα ως Υπουργός Υγείας έστησε το ΓΕΣΥ που τυπικά έχει εντάξει στους κόλπους του το μεγαλύτερο κομμάτι των ιδιωτών γιατρών και νοσοκομείων. Ω ναι, έχουμε Γενικό Σύστημα Υγείας επειδή ο Γιώργος Παμπορίδης είχε daddy issues!

Εκτός φυσικά από το ΓΕΣΥ που άφησε παρακαταθήκη -αν και απεχθάνεται να παίρνει μοναδικό credit γι’ αυτό- είναι και ένα πολιτικό (ή πιο σωστά σφόδρα πολιτικοποιημένο) ον με ιδιαίτερα έντονη άποψη που δεν μασάει να εκφράσει με όποιο μέσο είναι διαθέσιμο (weapon of choice αποτελεί τελευταία το Twitter) και σε όποιον είναι διατεθειμένος να την ακούσει (ΟΚ, ακόμα κι αν δεν είναι). Γι’ αυτό και αν και δεν θεωρείται ακριβώς και στέλεχος πρώτης γραμμής του ΔΗΣΥ (κάθε άλλο όπως λέει και ο ίδιος) και επιπρόσθετα βρίσκεται εκτός πολιτικής εδώ και δυόμισι χρόνια, το όνομά του δεν παύει να ακούγεται για διάφορες υποψηφιότητες - μέχρι και για πρόεδρος με τη στήριξη του ΑΚΕΛ (που μεταξύ μας, είναι πολύ πιο πιθανή απ’ ότι με τον ΔΗΣΥ που θεωρητικά είναι και ο φυσικός του χώρος). Εννοείται πως δεν χαμπαριάζει και απαντάει και σ’ αυτό με το γνώριμο στιλ του. 

Ο Γιώργος Παμπορίδης κάθισε λιγότερο από τρία χρόνια στην υπουργική καρέκλα αναμφισβήτητα όμως άφησε το στίγμα του και όχι μόνο γιατί έχουμε σύστημα υγείας -με τα καλά και τα στραβά του αλλά έχουμε- αλλά και γιατί έσπασε το καλούπι του τυποποιημένου χαρτογιακά πολιτικού με το κούμπωμα, τον αφόρητο στόμφο και τον ανιαρό ξύλινο λόγο. Τυπάς, κουλ, λίγο μάγκας, ψαγμένος, εύστροφος, χιουμορίστας και ατακαδόρος, η ασυμβίβαστη και συγκρουσιακή του φύση τον καθιστά ταυτόχρονα την καλύτερη και χειρότερη επιλογή για πολιτικό.

Και όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς στα 15 λεπτά του Lunch Break Challenge, αυτό μάλλον το φέρει ως παράσημο...