Ο Γιάννης Λαζάρου συνδυάζει την ορθολογιστική, τετράγωνη, λογική του μαθηματικού με το ελεύθερο πνεύμα, τους ανοιχτούς ορίζοντες και τη δημιουργική φαντασία ενός καλλιτέχνη (δημιουργεί γλυπτά από ασυνήθιστα υλικά) ενώ η πολιτική ήταν η μόνη που έλειπε από την εξίσωση. 

Και τι πιο οικείο για κάποιον που κατασκευάζει θεατρικά σκηνικά από τη Βουλή των Αντιπροσώπων όπου περισσεύουν το... δράμα και τα απίστευτα σκηνικά; 

Ο Γιάννης κατεβαίνει υποψήφιος με το ΔΗΚΟ στη Λευκωσία γιατί η διαφθορά αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, ο θεσμός της Βουλής οδηγείται στην παρακμή με μαθηματική ακρίβεια και ο λαϊκισμός δείχνει να είναι ο κοινός παρονομαστής της πλειοψηφίας των πολιτικών. Ο ίδιος προτιμά τις πράξεις από τα λόγια, δηλώνει πως μπορεί να βοηθήσει ειδικά σε θέματα εκπαίδευσης ενώ, αν και μαθηματικός, δεν προσβλέπει σε κανένα αξίωμα.