Απ’ τα Τρίκαλα στην Αθήνα κι έπειτα στην Κύπρο, η Φωτεινή αποφάσισε να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της εδώ όπου ζει και εργάζεται την τελευταία διετία. Στο πλαίσιο αυτό ερεύνησε και σύγκρινε τους τρόπους και την ποιότητα επικοινωνίας των ανθρώπων σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Απ’ το φλερτ όπως συνέβαινε και εξελισσόταν μισό αιώνα πριν, στην αμεσότητα των κοινωνικών δικτύων και τους νέους σήμερα. 

Πώς προέκυψε η ιδέα γι’ αυτή την έρευνα; 

Είχα την επιθυμία να κάνω ένα μεταπτυχιακό μιας και εργάζομαι χρόνια τώρα σε πανεπιστήμια, αρχικά στην Ελλάδα και τώρα στην Κύπρο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι βοήθησα τόσο κόσμο στις σπουδές του κι ίσως ήρθε ώρα να κάνω κι εγώ ένα μεταπτυχιακό. Το πώς προέκυψε η επιλογή του θέματος είναι μία άλλη ιστορία. 

Πώς επέλεξες να ασχοληθείς μ' αυτή την παράμετρο του φλερτ; 

Θυμήθηκα μια σκέψη που είχα κάνει ενόσω βρισκόμουν σε μία… κηδεία. Ήμουν νεαρή και έπρεπε, από υποχρέωση, να βρεθώ στην κηδεία του μπαμπά ενός φίλου μου. Λέω από 'υποχρέωση' γιατί πραγματικά βαριόμουνα να πάω, ήμουνα και στα ντουζένια μου τότε μ' έναν έρωτα και, νεαρή καθώς ήμουν, δεν έβρισκα κανένα νόημα να είμαι οπουδήποτε αλλού. Καθώς ήμουν λοιπόν στο πίσω μέρος της εκκλησίας και έκρινα τον εαυτό μου γι’ αυτή τη σκέψη, η οπτική μου ήταν οι οικείοι του εκλιπόντος και κάποιες... φαλάκρες. Τότε σκέφτηκα, ‘Φωτεινή είσαι άδικη, αυτός ο άνθρωπος που βαριέσαι να ‘σαι τώρα στο τελευταίο του αντίο, όπως και οι συνομήλικοί του που βρίσκονται εδώ, υπήρξαν νέοι που φλέρταραν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν’. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν ξεκίνησα το μεταπτυχιακό, είχα βρει το μπλοκάκι με τις σημειώσεις μου τότε. Είδα ότι είχα σημειώσει, φεύγοντας απ’ την κηδεία, ότι θα μπορούσα κάποια στιγμή να συλλέξω ιστορίες ανθρώπων και να ερευνήσω πώς φλέρταραν όταν ήταν νέοι. Έτσι κι έγινε. 

Τι ακολούθησε;  

Σουλούπωσα την ιδέα και με την μέντορά μου οργανώσαμε τις συνεντεύξεις έτσι ώστε να εξελιχθούν σε μία πραγματική έρευνα. Χωρίσαμε σε δύο ηλικιακά γκρουπ τους συμμετέχοντες, 62-78 ετών και 18-25, κι έπειτα προχώρησα με προσωπικές συνεντεύξεις. Η αντιπαραβολή ήταν πως φλέρταραν οι μεγαλύτεροι, που ενδέχεται να μην είχαν καν σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι σε σχέση με τους νεαρούς που το έχουν κρεμασμένο στο λαιμό. Μέσα από την έρευνα μού δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω πολλές και συγκινητικές ιστορίες κι επιπλέον να επιβεβαιώσω ή να καταρρίψω δικές μου εικασίες. 

Οι μεγαλύτεροι χρησιμοποιούν τη λέξη “φλερτ” και την συνδυάζουν με λέξεις όπως “απόκοσμο” κι  “όμορφο”. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα καθώς διηγούνται τις ιστορίες τους.

Ξεχώρισες, σε προσωπικό επίπεδο, κάποιες ιστορίες; 

Ναι. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι αλησμόνητη θα μου μείνει η εξιστόρηση μίας κυρίας άνω των εβδομήντα, υγιέστατης και με απόλυτη διαύγεια. Η λεπτομέρεια με την οποία θυμόταν και περιέγραφε την κάθε στιγμή. Είναι πλούτος οι ιστορίες των ανθρώπων.   

Τι έψαχνες μέσα απ' αυτή την έρευνα; 

Ουσιαστικά το ερώτημά μου ήταν αν έχει αλλάξει η ποιότητα του φλερτ και του τρόπου επικοινωνίας. Και το συμπέρασμά μου είναι ότι… οπωσδήποτε άλλαξε. 

Ποιος καθορίζει αυτή την ποιότητα στο φλερτ; 

Οι ίδιοι οι άνθρωποι, όπως την αντιλαμβάνονται, και ο χρόνος που αφιερώνουν στον άλλο άνθρωπο. Αυτό που επιδίωξα ήταν μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις να απομονώσω το πρώτο στάδιο της γνωριμίας και να εντοπίσω με ποιο τρόπο πραγματοποιείται η πρώτη προσέγγιση. 

Τι διαφορές εντόπισες στα δύο ηλικιακά γκρουπ; 

Οι μεγαλύτεροι είχαν πιο πλούσιο λεξιλόγιο όσον αφορά στην περιγραφή εικόνων και κατάφερναν να αποτυπώνουν πιο εύκολα τα συναισθήματά τους σε λέξεις. Στο νεαρό ηλικιακό γκρουπ -χωρίς να επιθυμώ να τους αδικήσω, παρόλα αυτά αφορά στην πραγματικότητα- ήταν πιο στείρα η μεταφορά της πληροφορίας. Κάτι που εντόπισα ως εύρημα και μου έκανε θετική εντύπωση -καθώς αναζητούσα εναγωνίως "να κρατήσω το φως αναμμένο" σε σχέση με το φλερτ στους νέους- ήταν ότι δεν ανίχνευσα την λεγόμενη "αγορά", δηλαδή την ανταλλαγή μηνυμάτων χωρίς να έχει προηγηθεί μια γνωριμία με φυσικό τρόπο, μια πρώτη επαφή μεταξύ των νέων σε πραγματικό περιβάλλον. Είναι ανάγκη και προαπαιτούμενο και για τους νέους, πριν προχωρήσουν σε αξιοποίηση των κοινωνικών δικτύων για επικοινωνία, να έχουν ήδη γνωρίσει το άτομο από κοντά.

 Όταν ρώτησα μία νεαρή γιατί δεν έγινε διά ζώσης η επικοινωνία και επέλεξε το κινητό, η απάντηση ήταν “no fucking chance”.

Να μας δώσεις κάποια παραδείγματα όσον αφορά στις αφηγήσεις των δύο ηλικιακών ομάδων;  

Οι παύσεις που έκαναν οι μεγαλύτεροι ήταν περισσότερες και κάπως έτσι έδιναν νόημα και προκαλούσαν συγκίνηση στην αφήγησή τους. Χρησιμοποιούσαν τη λέξη “φλερτ” και την συνδύαζαν με λέξεις όπως “απόκοσμο” κι  “όμορφο”. Δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα καθώς διηγούνταν τις ιστορίες τους. Τους ακούς να σου λένε ότι βγήκαν για πρώτη φορά ραντεβού έξι μήνες μετά το πρώτο βλέμμα, ότι επεξεργάζονταν στο μυαλό τους τι θα συνέβαινε, πώς θα αντιδρούσαν… Όσον αφορά στην ίδια συνθήκη, του φλερτ και του πρώτου ραντεβού, στην περίπτωση της μικρής ηλικιακής ομάδας, χαρακτηριστικός ήταν ο αυτοσαρκασμός μίας κοπέλας στα 25 που μου είπε ότι η γνωριμία προέκυψε από κοινή παρέα και “εννοείται ότι θα ανταλλάσαμε μηνύματα το βράδυ”. Ήταν δεδομένο δηλαδή το χρονικό περιθώριο που θα μεσολαβούσε. Όταν ρώτησα γιατί δεν έγινε διά ζώσης η επικοινωνία αυτή, η απάντηση ήταν “no fucking chance”. 

Γιατί;    

Αφορά σε ένα κοινό που εντόπισα, μέσω της έρευνας, στους νεαρούς, και δεν είναι άλλο από την αμεσότητα και ασφάλεια -λόγω φυσικής απόστασης- της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Αλλά, γενικότερα, οι περιγραφές για τις διά ζώσεις συναντήσεις είναι διαφορετικές στους νεαρούς. Για το πώς πήγε το πρώτο ραντεβού, για παράδειγμα, η περιγραφή ήταν απλή: “Πολύ ωραία”. Το ίδιο και για το πρώτο φιλί. Οι μεγαλύτεροι έκαναν αναφορά στο πρώτο φιλί πριν καν ερωτηθούν και χρησιμοποιούσαν παύσεις και συναίσθημα. Οι νεαροί δεν το ανέφεραν και όταν ρωτούνταν απαντούσαν, μέσες άκρες, “Ε, ναι, κάτι έγινε”. 

Ως ερευνήτρια πού νομίζεις ότι οφείλεται αυτό; Έπαψε να είναι σημαντικό το πρώτο φιλί για παράδειγμα; 

Δεν είναι σίγουρη γι’ αυτό αλλά εντοπίζω ότι οι νεαροί είναι πιο αμήχανοι με την περιγραφή των συναισθημάτων τους ενώ οι μεγαλύτεροι, έχοντας και την πάροδο του χρόνου που έχει μεσολαβήσει, ωραιοποίησαν ίσως τις αναμνήσεις τους. Τα παιδιά βιώνουν την διαδικασία αυτή σήμερα και, απ’ ότι καταλαβαίνω, περνάνε δύσκολα. 

Γιατί περνάνε δύσκολα;    

Η πλειονότητα των αγοριών φαίνεται να φοβάται την απόρριψη πάρα πολύ, πράγμα που δεν είναι εύρημα καινούργιο αλλά, σίγουρα, δεν περίμενα να είναι τόσο έντονο ως φαινόμενο. Κι ένας απ’ τους βασικούς λόγους που επιλέγουν τα κοινωνικά δίκτυα για την πρώτη επικοινωνία είναι ακριβώς αυτός. Δεν θέλουν να φανεί ότι απορρίφθηκαν ή, όπως μου ανέφεραν κάποιοι, δεν θέλουν να τους αποκαλέσει το κορίτσι “πέφτουλα”. Αυτό προκαλεί άγχος στα αγόρια αλλά κι απ’ την πλευρά τους τα κορίτσια έχουν το παράπονο ότι τα αγόρια δεν τα πλησιάζουν και επιλέγουν την διαδικτυακή επικοινωνία. Ακόμα κι όταν, εν τέλει, υπάρξει η φυσική επαφή, είχα περιπτώσεις που χρησιμοποιούσαν στρατηγικές όπως, για παράδειγμα, “το κόλπο όταν βγεις με ένα κορίτσι που σου αρέσει είναι να πειστείς ότι έχεις απέναντί σου μια φίλη. Μόνο έτσι είσαι ήρεμος και δεν χάνεις τα λόγια σου”. 

Οι μεγαλύτεροι έκαναν αναφορά στο πρώτο φιλί πριν ερωτηθούν και επιπλέον χρησιμοποιούσαν παύσεις και συναίσθημα στην περιγραφή τους.

Ποιο Mέσο χρησιμοποιούν κυρίως οι μικρότεροι για την πρώτη επαφή; 

Απ’ το δείγμα της εν λόγω έρευνας, θα έλεγα ότι πρόκειται για το Instagram. Επιπλέον, ένα αγόρι μου είπε ότι ήθελε να είναι “διακριτικός” και να πετύχει η σχέση οπότε έκανε την πρώτη επαφή μέσω της παρέας ενώ δύο κορίτσια είχαν την ανάγκη να πουν ότι η επικοινωνία δεν έγινε μέσω κινητού οπότε η διαμεσολάβηση δεν ήταν διαδικτυακή. 

Ποια είναι η κυριότερη διαφορά που εντόπισες στο φλερτ, τότε και σήμερα, μέσα από τις διηγήσεις των συμμετεχόντων στην έρευνα; 

Η αίσθηση του χρόνου. Το έχω σημειώσει κιόλας στα ερωτήματα για μία μελλοντική έρευνα ότι θα ήταν καλό να το ψάξουμε ως παράμετρο. Οι μεγαλύτεροι, μετά την πρώτη γνωριμία και το πρώτο βλέμμα, άφηναν αναγκαστικά να μεσολαβήσει ένας μεγάλος χρόνος σιωπής. Λέω ‘αναγκαστικά’ γιατί δεν γνώριζαν πότε θα ξαναέβλεπαν ο ένας τον άλλο λόγω του ότι δεν υπήρχαν τα Μέσα επικοινωνίας και επιπλέον είχαν οικογενειακούς ή άλλους περιορισμούς. Όλες οι περιπτώσεις του μεγάλου ηλικιακού γκρουπ ήταν τέτοιες και οι άνθρωποι είχαν να πάρουν, μετά από εκείνο το πρώτο βλέμμα, κάτι μαζί τους πίσω στο σπίτι. Άντρες και γυναίκες, ένιωθαν ότι το φλερτ άρχιζε στον εγκέφαλό τους πολύ πιο πριν την συνάντηση, το έχτιζαν μέχρι την πρώτη επαφή και γέμιζαν τα κενά με δικές τους εικασίες κι ό,τι προλάβαιναν να αρπάξουν από την πρώτη επικοινωνία. Είχαν ελπίδα και προσδοκία. 

Στους νεαρούς δεν παρατηρείται το ίδιο; 

Φαίνεται πως η ελπίδα και η προσδοκία εκμηδενίζεται γιατί μετά τα πρώτα βλέμματα και ενδεχομένως μία πρώτη συνομιλία, θα ακολουθήσει μήνυμα. Είναι διαφορετικά τα χρονικά όρια όταν έχεις την ευχέρεια να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου. Δεν υπάρχει αυτό το κενό που αφήνει τον εγκέφαλο να δημιουργήσει μία δική του εικόνα. 

Αντιλαμβάνονται οι νεαροί αυτό το κενό; 

Με τον δικό τους τρόπο, θα έλεγα πως ναι. Είχα καταγράψει κιόλας κάποια ‘φιλοσοφήματα’ απ’ τους νεαρούς όπως ένα χαρακτηριστικό που είπε μία κοπέλα, “Μα, εμείς, δεν βγαίνουμε για να γνωρίσουμε τον άλλο. Βγαίνουμε γιατί τον έχουμε ήδη γνωρίσει”. Κι αυτή είναι μία σημαντική διαφορά που προκύπτει στο φλερτ με την πάροδο των χρόνων. Προηγείται μία ανταλλαγή μηνυμάτων κι ακολουθεί η φυσική επαφή οπότε επιβεβαιώνεις πρώτα ότι υπάρχουν αμοιβαία αισθήματα μέσα σε ένα ασφαλές πλαίσιο. 

Είχες αναφέρει πριν για την ποιότητα του φλερτ. Οι νεαροί νιώθουν ότι δεν είναι ποιοτικός ο τρόπος που φλερτάρουν; 

Νομίζω το νιώθουν γιατί εκφράζουν πολλά παράπονα. Και τα αγόρια και τα κορίτσια. Καταρχάς να πω ότι εντόπισα πως εξακολουθεί να υπάρχει το πρότυπο του αγοριού που κάνει την πρώτη κίνηση, διατηρήθηκαν οι ρόλοι δηλαδή. Τώρα, το παράπονο που είδα να επαναλαμβάνεται είναι ότι τα κορίτσια σιχαίνονται την επικοινωνία με το κινητό ως μέθοδο και τα αγόρια, που από ανάγκη το κάνουν χρήση, δηλώνουν ότι μακάρι να μπορούσαν να λειτουργήσουν εκτός κοινωνικών δικτύων και να ήταν τα πράγματα αλλιώς. Όταν ερωτήθηκαν γιατί δεν το κάνουν, καταλήγαμε στο φόβο της απόρριψης και πίσω στο κινητό. 

Οι νεαροί επιλέγουν τα κοινωνικά δίκτυα για την πρώτη επικοινωνία διότι δεν θέλουν να φανεί ότι απορρίφθηκαν ή να τους αποκαλέσει κάποιος “πέφτουλες”

Η λέξη “φλερτ” εξακολουθεί να χρησιμοποιείται; 

Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα μίας δεκαεννιάχρονης που μου είπε ότι δεν αναγνωρίζει καν τη λέξη κι ότι της φαίνεται αστεία και βγαλμένη από άλλη εποχή. Όταν την ρώτησα ποια λέξη χρησιμοποιεί η ίδια για να περιγράψει την συνθήκη μού είπε την λέξη ‘μιλάμε’, ‘μου μιλάει ο τάδε’. Δεν είναι αποποίηση του συναισθήματος αυτό, απλά δεν υπάρχει η λέξη ‘φλερτ’ στο λεξιλόγιό τους. Μάλιστα, η συγκεκριμένη που το εξήγησε μ' αυτό τον τρόπο, ήταν υπέρ της “παλιομοδίτικης επικοινωνίας”, δηλαδή γνωρίστηκε στο περιβάλλον του σχολείου και το κινητό χρησιμοποιήθηκε απλά ως εργαλείο για να καθοριστεί η συνάντηση. 

Ποια είναι η πιο συνήθης πρώτη επαφή των νέων; 

Το ‘react’, δηλαδή οι φατσούλες και τα emoticons. Βλέπεις ένα στόρι, κάνεις ‘react’, αν απαντήσει είναι σινιάλο θετικό για επικοινωνία, αν όχι, τραβάς πίσω. Στις συνεντεύξεις για την έρευνα είχα και σχετική ερώτηση, αν η σχέση τους χτίστηκε και συντηρήθηκε με βασικό μέσο το κινητό. Η πλειονότητα έδωσε αρνητική απάντηση εκτός από δύο περιπτώσεις κοριτσιών που είπαν ότι όλα τα “δύσκολα και σημαντικά” συζητούνται απ’ το κινητό. Οι μεγαλύτεροι το βρίσκουν ‘εγκληματικό’ αυτό, την διαμεσολάβηση μέσω κινητού, το οποίο και θεωρούν καταστροφικό για το φλερτ. Ότι χάνεται το συναίσθημα. Επίσης εκφράζουν ανησυχία για τις ώρες που τα παιδιά σπαταλούν μπροστά στις οθόνες. Οι ίδιοι κάνουν αναφορά για την αξία του χρόνου και θυμούνται συγκεκριμένα το τι σήμαινε να είσαι στην αγκαλιά του άλλου μέχρι το επόμενο λεπτό που έπρεπε να φύγεις γιατί, για παράδειγμα, σε περίμενε ο πατέρας σου στο σπίτι. Αυτό έκανε τα λεπτά να μοιάζουν με αιώνες παλαιότερα. 

“Το κινητό είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω διαφορετικά, δεν έχω άλλο τρόπο”, απάντησε συμμετέχουσα στην έρευνα

 

Οπότε, μιλώντας με τους μεγαλύτερους, προκύπτει έντονα το θέμα του χρόνου; 

Ναι, γιατί είχαν κάτι να προσμένουν. Και το αποδέχονταν αυτό, δηλαδή το διάστημα που μεσολαβούσε και την αγωνία που ένιωθαν. Μία κυρία μου εξιστόρησε ότι είδε αυτόν που της άρεσε μία φορά, άνοιξη, στην βιβλιοθήκη όταν την πλησίασε για να την βοηθήσει. Η επόμενη φορά που βρέθηκαν ξανά ήταν μετά το καλοκαίρι στο σχολείο. Στην ερώτηση “Δεν θέλησες να τον ψάξεις και να τον ξαναδείς;”, υπήρχε αποδοχή του ότι αυτό δεν ήταν εφικτό κάτι που το κινητό στο παρέχει ως δυνατότητα. 

Υπάρχει τελικά ‘σωστός τρόπος’ προσέγγισης στο φλερτ;

Είχα μία παρόμοια ερώτηση στην έρευνά μου και, όσον αφορά στο νεαρό ηλικιακό γκρουπ, ήταν χαρακτηριστική μία απάντηση που πήρα. “Το κινητό είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν ξέρω πώς να λειτουργήσω διαφορετικά, δεν έχω άλλο τρόπο”. Μία άλλη περίπτωση είχε αναφέρει: “Εμείς υπακούμε στο κινητό, όχι αυτό σε εμάς”. Όταν ζήτησα εξήγηση, μου είπε ότι "όταν χτυπήσει μήνυμα στο κινητό και θέλω να συνεχίσουμε, πρέπει να απαντήσω". Ως χαλί ατμοσφαιρικό, εντόπισα μία πίκρα και έναν αυτοσαρκασμό στους νεαρούς. 

Πώς εξηγείς τον αυτοσαρκασμό; 

Οι νεαροί γνωρίζουν ότι δεν είναι ο ιδανικός τρόπος η διαδικτυακή επικοινωνία και το καυτηριάζουν αυτό παρόλο που το θεωρούν “στανταράκι”. Οι λιγοστές περιπτώσεις που κάνουν χρήση του κινητού ως εργαλείο ένιωθα ότι δεν βγάζουν τόση πίκρα. Το ερώτημα εάν το κινητό εργαλειοποιεί τον άνθρωπο ή ο άνθρωπος το κινητό, παραμένει.  

Κυλάει διαφορετικά ο χρόνος όταν έχεις την ευχέρεια να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου για επικοινωνία. Δεν υπάρχει αυτό το κενό που αφήνει τον εγκέφαλο να δημιουργήσει μία δική του εικόνα.

 

Στην περίπτωση των μεγαλύτερων ηλικιακά, τι ήταν αυτό που σου έκανε εντύπωση; 

Ότι αυτοί οι άνθρωποι βάδιζαν σε άγνωστους δρόμους. Δεν ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν απ’ την στιγμή που η συνδιαλλαγή ήταν απαγορευμένη. Είχαν να χειριστούν την κορύφωση ενός ρίσκου κι αυτό τους κρατούσε σε εγρήγορση. Είναι αξιοζήλευτος ο τρόπος που μεταφέρουν τις ιστορίες τους και που θυμούνται τόσο έντονα το καρδιοχτύπι που μεσολαβούσε. Μία κυρία μου περιέγραψε πως τον γνώρισε στο σχολικό λεωφορείο της γραμμής που περνούσε από χωριό σε χωριό, πως προσπαθούσε να τον συναντήσει με το βλέμμα, πώς μετά από μήνες αυτός της είχε δώσει ραβασάκι, το οποίο κουβαλούσε μαζί του σε περίπτωση που κατάφερναν κάποια στιγμή να βρεθούν σε κοντινές καρέκλες στο λεωφορείο. Το ραβασάκι γενικότερα το συνάντησα στις ιστορίες των μεγαλύτερων... 

Επιβεβαιώθηκαν οι εικασίες σου πριν την έναρξη της έρευνας; 

Σίγουρα επιβεβαιώθηκε ότι το κινητό παρεμβάλει με ένα όχι ευχάριστο τρόπο στις σχέσεις αλλά είναι βολικό και ασφαλές. Καταρρίφθηκε όμως η αντίληψή μου ότι τα παιδιά επικοινωνούν με ξένους από την ψηφιακή κοινότητα για να φλερτάρουν και ότι όντως εξακολουθεί να είναι προαπαιτούμενη η θετική ενέργεια και το βλέμμα μεταξύ των ανθρώπων. Ένα άλλο συμπέρασμα, αυτό που έχω αναφέρει και πριν, αφορά στην αίσθηση του χρόνου και πώς αυτή έχει αλλοιωθεί. Η διαχείριση της αγωνίας στην δημιουργία σημείου επαφής και το θέμα της έκθεσης στον χρόνο, το χώρο και το συναίσθημα, κάτι που δεν συναντάμε στις νεαρές ηλικίες. 

Προσωπικά, πώς έχεις στο μυαλό σου το φλερτ; 

Ως κάτι πολύ τρυφερό, αγνό, με προθέσεις όμορφες και προσδοκίες πολλές. Όταν είσαι ταμπουρωμένος και ξαφνικά νιώθεις ότι πέφτουν τα οχυρά ένα ένα και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να σώσεις την κατάσταση. Αυτό είναι το φλερτ για μένα. Τώρα, όσον αφορά στο θέμα του φλερτ απ’ το κινητό, θέμα που αφορά στην εποχή μας, με απασχολεί γιατί νιώθω ότι έχουμε ακουμπήσει τις μοίρες μας οι άνθρωποι πάνω σε μία συσκευή. Κι εγώ έχω κάνει αυτό το σφάλμα, πολλές φορές, να κρυφτώ πίσω από μία οθόνη μέσω μηνυμάτων αλλά γνωρίζω ότι δεν είναι το ιδανικό. Είμαι αισιόδοξη όμως, γιατί νιώθω ότι βρισκόμαστε σε μία καμπή. Λόγω του ότι το κινητό έχει μπει τόσο πολύ στη ζωή μας, αρχίσαμε να το βλέπουμε αντίστροφα. Προσωπικά, το φλερτ μέσω κινητού, δεν το εκτιμώ καθόλου. 

Θα ήθελα να δημιουργήσω μία θεατρική διασκευή μέσα απ’ το υλικό που έχει προκύψει από την έρευνα αυτή  

Πιστεύεις ότι υπάρχει φλερτ σ’ όλες τις ηλικίες; 

Παλαιότερα θα απαντούσα “όχι” αλλά σήμερα απαντώ με σιγουριά “ναι”. Το φλερτ είναι ανάσα και είναι αίσθηση ότι υπάρχεις. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται κάποιος, αν δεν είναι ανήθικο, είναι θεμιτό. 

Μετά την ολοκλήρωση της έρευνας, κάνεις άλλες κάποιες σκέψεις για το υλικό που έχεις στα χέρια σου; 

Οι αφηγήσεις και τα κείμενα που έχουν προκύψει μέσα από τις συνεντεύξεις της έρευνας είναι για μένα πολύτιμα. Η σκέψη μου είναι ότι θα ήθελα να δημιουργήσω μία θεατρική διασκευή μέσα απ’ όλο αυτό το υλικό που να έχει σχέση με το φλερτ.   

Πρόσφατα είχες λάβει μέρος και ως ηθοποιός σε θεατρική παράσταση εδώ στην Κύπρο. 

Ναι, βρίσκομαι δύο χρόνια στο νησί και ήθελα να ασχοληθώ και με τη μεγάλη μου αγάπη, το θέατρο, κάτι που έκανα. Παρόλο που ολοκλήρωσα τις πρώτες μου σπουδές αρχικά σε διεθνή, ευρωπαϊκά κι οικονομικά, είχα μπει σε θεατρική σχολή στα είκοσι επτά μου χρόνια, στην Ελλάδα, και έχω κάνει κάποιες δουλειές στην Αθήνα με τη δική μου ομάδα που σήμερα μετεξελίχθηκε στις “Ευτυχισμένες κάλτσες”. Επιπλέον, γράφω για το θέατρο και ο μονόλογός μου με τίτλο “G for Geisha” είχε διακριθεί σε φεστιβάλ στην Αθήνα ενώ το έργο “Ο αιώνιος”, για τρία πρόσωπα, απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Εύχομαι η έρευνά μου αυτή να καταλήξει με το καλό στο σανίδι. 

Να μας πεις κάτι όμορφο απ’ τα γραπτά σου για κλείσιμο;

Μ’ ένα απόφθεγμα μπορούμε να κλείσουμε, μέσα απ’ τις σημειώσεις μου. “Κι αν τα σχέδια είναι των θεών, επιμένω πως ο Αύγουστος είναι των ανθρώπων”. Με εκφράζει πολύ αυτό. 

H Φωτεινή Τεντολούρη ολοκλήρωσε την μεταπτυχιακή της έρευνα με τίτλο “Χτίζοντας μια στενή διαπροσωπική σχέση πριν την έλευση των social media και στην εποχή των social media” με την Δρ. Ανθή Σιδηροπούλου στο Τμήμα Δημοσιογραφίας, Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Frederick