Με αφορμή τις πρωτόγνωρες συνθήκες που ζούμε, ντόπιοι καλλιτέχνες μοιράζονται μαζί μας ανθρώπινες σκέψεις και συναισθήματα. H Kάλια Μαλιαλή είναι performance artist, χορογράφος καθώς και δασκάλα γιόγκα και κίνησης. Την ενδιαφέρουν οι παράξενες κουλτούρες και συνήθειες και δεν διστάζει να ταξιδέψει για να τις συναντήσει.

Κάλια τι κάνεις αυτές τις μέρες; 

Ένα περίπου ό,τι έκανα και τις προηγούμενες. Μόνο που δεν πάω στο στούντιο, τρέξιμο και σε άλλες εξωτερικές δραστηριότητες. Ξυπνάω, μένω όση ώρα χρειάζεται ακίνητη στο κρεβάτι, νιώθω το σώμα μου και τι μου φέρνει στην επιφάνεια ο ύπνος και τα όνειρα που είδα και σιγά σιγά ξεκινάω τη μέρα μου. 

Τις προηγούμενες από αυτές τις μέρες, τι έκανες; Πήγαινα στούντιο κάθε μέρα. Φέτος, μετά από μια σχετικά καλή διακοπή από την τέχνη ως δημόσια πρακτική,  επανέρχομαι με νέα καλλιτεχνική έρευνα κάτω από το Moving The New Residency στο Dance House Lemesos. Oμολογώ πως περνούσα αρκετό χρόνο στο στούντιο και ανακάλυπτα πράγματα. 

Με τι καταπιάνεσαι στο residency; Tι σε απασχολεί στην καλλιτεχνική σου έρευνα; Το residency αυτό ουσιαστικά είναι ένα πλαίσιο για μένα που μου προσφέρει ένα χώρο/στούντιο να δουλέψω, μέντορα με τον οποίο έχουμε κάποια επαφή κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας μας οι καλλιτέχνες και κάποια σχεδιαζόμενα σεμινάρια και παρουσιάσεις των σταθμών της έρευνάς μας. Τώρα βέβαια με όλα αυτά που συμβαίνουν έχουν διακοπεί αυτές οι δραστηριότητες. Δεν ξέρω τι θα γίνει και πώς θα εξελιχθεί αυτό. Σχετικά με την έρευνα, είμαι σε σχετικά αρχικό στάδιο και με απασχολούν αρκετές θεματικές κάτω από το πλαίσιο μιας ‘semi-autobiographical’ έρευνας - περφόρμανς.  Σίγουρα με ενδιαφέρει η σχέση του conceptual με το βιωματικό κομμάτι και πως τροφοδοτεί το ένα το άλλο. Το περιβάλλον που μπορεί να δημιουργήσει ένα σώμα που κατευθύνεται από την ατομική σκέψη: τις ενστάσεις, δηλώσεις και ποιότητες που φέρνει αυτή, όπως και το περιβάλλον που δημιουργεί από τη μη-σκέψη αν θες, αλλά από μια εσωτερική ακινησία που συνεχώς αφουγκράζεται και εφευρίσκει μία νέα κατάσταση αυστηρώς καθοδηγούμενη από το τώρα.

Πού βρίσκεσαι και πώς βιώνεις όλο αυτό που ζούμε​;

​Αλήθεια δεν ξέρω πού βρίσκομαι ακριβώς. Σωματικά γυρνάω μέσα σε ένα σπίτι αλλά οι υπόλοιπες αντιλήψεις μου περνούν ένα σοκ. Αναπροσανατολίζομαι συνεχώς, σαν το GPS ένα πράμα.  Πώς το βιώνω... Για κάποιο λόγο νιώθω πως έχει σταματήσει η αίσθηση του χρόνου, και αυτό είναι μεγάλο συμβάν να βιώνει κάποιος. Δεν ξέρω τι έχει μετά. Αλλά αυτό ξαφνικά ταρακουνάει και το τώρα. Αυτή η διακοπή του χρόνου, δηλαδή να μην μπορείς να φανταστείς το μετά είναι αρκετά πρωτόγνωρη αίσθηση. Το βιώνω πολυδιάστατα θα έλεγα. Κάποιες ώρες πιο δυνατή στο μυαλό με τις συνθήκες, κάποιες άλλες απλά δεν μπορώ να ανεχτώ την ιδέα ότι μια άλλη εξωτερική δύναμη μου επιβάλλει να μείνω σπίτι και να νιώθω ότι αστυνομεύομαι αν βγω έξω. 

Τις πρώτες μέρες ένιωσα αρκετά την απώλεια του αγγίγματος με τους ανθρώπους και με ανησύχησε το πώς θα καταγραφεί όλο αυτό στο υποσυνείδητο μας. Η πιθανότητα δηλαδή να μας κάνει όλο αυτό να φοβόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε, το τι αγγίζουμε και γενικά το να μη νιώθουμε άνετα μέσα στο ίδιο μας το σώμα. Ο φόβος και οι ιδέες που πιστεύουμε έχουν τεράστια χειριστική δύναμη στον άνθρωπο. Αυτό με προβλημάτισε, όταν δηλαδή  δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε πια ως μία έγκυρη πληροφορία, αλήθεια, πραγματικότητα, πες το όπως θες. 

Πέραν αυτού όμως, δηλαδή το να νιώσουμε αβοήθητοι, θυμωμένοι κτλ. που είναι το πιο εύκολο, κάτι άλλο φαίνεται να κρύβεται πίσω από όλο αυτό και πραγματικά δεν θα το ονόμαζα αλλιώς παρά ευκαιρία. Ευκαιρία να δούμε πιο μέσα από το κοινωνικό δράμα, να επανασυνδεθούμε συλλογικά, να κατανοήσουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο εάν δεν υπάρχει συνειδητότητα στο τρόπο που ζούμε σε σχέση με όλα τα οικοσυστήματα γύρω μας, εσένα, εμένα, αυτόν, τη γή, τα ζώα, όλα. Το βιώνω σαν ένα ταρακούνημα που θέλω να πιστεύω ότι θα μας προσγειώσει και θα μας κάνει σοφότερους. Το τι γίνεται έξω από αυτό δεν το γνωρίζω και πιστεύω θα χρειαστεί χρόνος να το καταλάβουμε. 

Ποιες είναι οι σκέψεις και επιθυμίες σου για το μέλλον;

Οι σκέψεις είναι διάφορες. Αυτό που επιθυμώ είναι τα παρόντα γεγονότα να αποτελέσουν κίνητρο για όλους μας στο να γειωθούμε, να πάψουμε να είμαστε τόσο εγωκεντρικά όντα και να πάρουμε προσωπική ευθύνη ξέροντας ότι το πώς είμαστε, είχε και πάντα θα έχει αντίκτυπο σε ό,τι περιστρέφεται γύρω μας. 

Επιθυμώ να συγχρονιστούμε ξανά με τη γη, τη φύση, τις αλλαγές των εποχών, το σώμα, τις αισθήσεις, την έκφραση, τη συνεργασία, μακριά από την παραφροσύνη της σκέψης. Πιστεύω πραγματικά ότι περνάμε σε μία νέα διάσταση και πως η σκέψη θα εκσυγχρονιστεί σε μια ανώτερη συνειδητότητα. Δεν θα βασιζόμαστε τόσο σε εξωτερικές πληροφορίες αλλά θα καθοδηγούμαστε από την εσωτερική και συλλογική γνώση που όλοι έχουμε πρόσβαση κάθε στιγμή. Επιθυμώ να βρούμε και να βρίσκουμε, νέους τρόπους και δομές στο πώς να συνυπάρχουμε μεταξύ μας ως είδος αλλά και με τις υπόλοιπες υπάρξεις. Nα μειωθεί η κατανάλωση, η άγνοια και να αλλάξει η σχέση μας με τον χρόνο. 

Σε προσωπικό επίπεδο επιθυμώ να δουλεύω, να δημιουργώ περισσότερο, με πιο πολλή σταθερότητα, με όλα τα μέσα και τις πρακτικές που πιστεύω, εξασκώ και με εκφράζουν, χωρίς να βάζω περιορισμούς ως προς τη φόρμα ή κάποιο ‘τίτλο’ με τον οποίο καλούμαι να ταυτιστώ.