Κώστας Σιλβέστρος «Η ζωή είναι μια επανάσταση από μόνη της»

Γράφει: Guest

06 Feb 2020

Μια κουβέντα με τον σκηνοθέτη Κώστα Σιλβέστρο

Αρχές Ιανουαρίου, κρύο τόσο-όσο, κέντρο πόλης. Καλή παρέα κι ένα Rioja στο τραπέζι.

“Ο Κώστας δεν θα ‘ρθει;”, “Είναι σε πρόβα απ’ το πρωί, δεν απάντησε”. Οκτώ και κάτι το βράδυ, ο Κώστας εμφανίζεται μ’ ένα αινιγματικό μειδίαμα στα χείλη και εκείνο το βλέμμα που έχουν οι άνθρωποι όταν βρίσκονται σε κατάσταση ευδαιμονίας. Τον τσιγκλάω. “Μασάζ; Διακοπές; Λαχείο;”, “Πρόβα. Αβελάρδος και Ελοΐζα”. “Πες μια ωραία ατάκα και να σου βάλουμε κρασί”, “Ξέρεις πότε αποκτάς πατρίδα όταν βάζεις κάποιον δικό σου στο χώμα”.

Αμήχανη σιωπή.

Με τον Κώστα το ΄χαμε δεδομένο, σαν άτυπη συμφωνία μεταξύ ανθρώπων που γεμίζουν το ποτήρι τους απ’ το ίδιο μπουκάλι, ότι δεν θα μπλέκαμε τις δουλειές μας. Θα ήταν εξάλλου άβολο να προστεθεί ένα μαγνητοφωνάκι στο τραπέζι. Την ατακά που έριξε, αποστομώνοντάς με, δεν μπορούσα να μην την αρπάξω. “Συνέντευξη;”, “Κουβέντα ρε Κώστα μου. Με κρασί”.

Κι αυτή ήταν η κουβέντα που κάναμε. Με κρασί.

Μου ‘χει αποτυπωθεί η εικόνα σου όταν επέστρεψες απ’ την πρώτη πρόβα για το “Αβελάρδος και Ελοΐζα”.

Μα γιατί σου έκανε τόσο εντύπωση;

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που διέκρινα σε άνθρωπο τόση ηρεμία μετά από τόσες ώρες δουλειάς, μπορεί γι’ αυτό.

Αλήθεια; Για μένα ήταν σάμπως κι ήταν η πρώτη πρόβα της ζωής μου.

Ε, όχι κι έτσι.

Χωρίς υπερβολή. Έτσι νιώθω σε κάθε νέο έργο και σκηνοθεσία.

Δηλαδή;

Πώς να στο περιγράψω… Είναι σα να μην έκανα τίποτα πριν απ’ αυτό. Σα να μην υπάρχει παρελθόν.

Μα, υπάρχει.

Ναι αλλά, δεν ξέρω, μου βγαίνει κάθε φορά αυτό το συναίσθημα της... φιλοξενίας. Ότι τυχαία βρίσκομαι στον χώρο όπου πρέπει να εργαστώ για μία παράσταση, ότι τυχαία φιλοξενούμαι εκεί. Κουβαλούσα το ίδιο συναίσθημα ως ηθοποιός και τώρα ως σκηνοθέτης. Ποτέ δεν ένιωσα, αυτό που λέμε, “σιγουριά” στην πρώτη πρόβα.

Νόμιζα ότι η σιγουριά είναι κάπως δεδομένη για οργανωτικούς ανθρώπους όπως εσένα.

Μη νομίζεις. Όσο οργανωτικός κι αν είσαι, στο θέατρο οι πιθανότητες να πετύχει ή να αποτύχει μια παράσταση θα έλεγα ότι είναι ακριβώς οι ίδιες. Όση προετοιμασία κι αν κάνεις. Δεν είναι πως την έχω βρει κιόλας τη συνταγή της επιτυχίας, άσε που θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Στο θέατρο τα πράγματα είναι τόσο ρευστά όσο και στη ζωή. Θέλει δρόμο να διανύσεις για να υποπτευθείς ότι... το ‘χεις. Αυτό που μπορείς να επιδιώξεις είναι να παραμείνουν οι προθέσεις σου ειλικρινείς και αληθινές, γιατί αυτό θα βγει πάνω στη σκηνή. Δεν μπορείς να το κρύψεις στην παράσταση. Αν πάω στην πρόβα και πω “Εντάξει μωρέ, κάνε το έτσι και δεν θα καταλάβει ο κόσμος τίποτα”, δεν είναι κάτι που κρύβεται. Οι θεατές εισπράττουν τις ειλικρινείς μας προθέσεις και, για αυτό τουλάχιστον, είμαι σίγουρος.

Είσαι ικανοποιημένος απ’ τη δουλειά που έχει γίνει μέχρι στιγμής για το “Αβελάρδος και Ελοΐζα”;

Κοίτα, πρώτη φορά νιώθω ότι η δουλειά που γίνεται στη πρόβα είναι τόσο ουσιαστική σε σημείο που η επιτυχία του αποτελέσματος έρχεται σε δεύτερη μοίρα για μένα. Αυτή τη στιγμή δεν σκέφτομαι αν θα πετύχει ή αν θα ικανοποιήσει η παράσταση. Η ροή που αναπτύσσεται μέσα από την πρόβα είναι ήδη μία επιτυχία. Βλέπω καθημερινά τρεις ανθρώπους να εμφανίζονται, να γλιστρούν και να ξεγλιστρούν, να μπαινοβγαίνουν στους ρόλους τους και να αφηγούνται την ιστορία σάμπως και πρόκειται για κομμάτι της δικής τους ζωής. Έχουμε να διαχειριστούμε ένα υπέροχο κείμενο, αυτό του Καλαβριανού, που μόνο του μάς σπρώχνει προς μια εξαιρετικά δημιουργική κατεύθυνση, αυτή του αφηγηματικού θεάτρου.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΗΛΗ README: Ο Κώστας Σιλβέστρος διαβάζει Brecht

Ποια η διαφοροποίηση όσον αφορά στη πρόβα;

Οι ηθοποιοί έρχονται χωρίς να έχουν στο μυαλό τους πρωταγωνιστες, συγκεκριμένες ερμηνείες και ρόλους. Πρωταγωνιστής μας είναι η ίδια η ιστορία και στόχος μας αυτή να φωτιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το αφηγηματικό θέατρο είναι ένα δύσκολο είδος αν λάβουμε υπόψη ότι το πιο σημαντικό που μας ζητείται είναι να παραδεχτούμε όλοι, σκηνοθέτης και ηθοποιοί, ότι η ιστορία είναι πιο σημαντική από εμάς. Να καταπολεμήσουμε το Εγώ μας και να αναπτύξουμε ένα κώδικα κι ένα ρυθμό που θα οδηγήσει την ιστορία όσο το δυνατόν καλύτερα προς τα κάτω. Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας είναι τόσο συγκλονιστική που το πρώτο που μας ενδιαφέρει είναι να αφεθούμε και να πιστέψουμε σ’ αυτή. Είναι απ’ τις περιπτώσεις που δεν χρειάζονται περιττές σκηνοθετικές μανούβρες και υποκριτικές φανφάρες. book

Πώς κατέληξες στην επιλογή αυτού του έργου;

Το είχα χρόνια στο μυαλό μου, από τότε που το πρωτοείδα όταν ανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είχα ήδη τελειώσει τις σπουδές μου και εργαζόμουν ως ηθοποιός στην Αθήνα εκείνο το διάστημα. Συγκλονίστηκα από την παράσταση και με το που τελείωσε ήθελα να διαβάσω το κείμενο, πράγμα που έπειτα μου προκάλεσε ακόμα πιο δυνατά συναισθήματα για την ιστορία.

Τον Γιάννη Καλαβριανό τον γνώριζες;

Τότε, όταν είχα δει την παράσταση, όχι. Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε όταν ήρθε στην Κύπρο να σκηνοθετήσει για τον ΘΟΚ την παράσταση “Η τάξη μας” όπου λάμβανα μέρος ως ηθοποιός. Σήμερα είμαστε φίλοι και έχω βαθιά εκτίμηση τόσο για τη συγγραφική όσο και για την σκηνοθετική του δουλειά. Το κείμενο πάνω στο οποίο δουλεύω τώρα θεωρώ ότι είναι απ’ τα καλύτερά του. Όπως μου είπε, είχε προκύψει μετά από ένα ταξίδι του στο Παρίσι, όταν είδε στο Père Lachaise τον τάφο του Αβελάρδου και της Ελοΐζας. Αυτό τον ώθησε να μάθει περισσότερα για την ιστορία τους και να συγγράψει την πρώτη θεατρική μεταφορά της στην ελληνική.

Τι πραγματεύεται η ιστορία;

Έναν έρωτα απαγορευμένο, άρα επαναστατικό, και τα εγκλήματα που τον ακολούθησαν. Την άρνηση της κοινωνίας να δεχθεί την αγάπη δύο ανθρώπων παρεμβαίνοντας μάλιστα σ’ αυτή. Η ιστορία διαδραματίζεται στον θεοκρατικό μεσαίωνα όταν και οι εκκλησιαστικές νόρμες συνοδεύονταν από απαγορεύσεις που είχαν να κάνουν, μεταξύ άλλων, με τα ερωτικά στερεότυπα που έπρεπε να ακολουθούνται. Η ιστορία των δύο είναι διαχρονική, γιατί ο έρωτας έβρισκε, βρίσκει και θα βρίσκει τον τρόπο να σπάζει τις στερεοτυπίες και τους κανόνες.

Σκηνοθέτης και ηθοποιοί πρέπει να παραδεχθούμε ότι η ιστορία είναι πιο σημαντική από εμάς. Να καταπολεμήσουμε το Εγώ μας

Ο έρωτας είναι πράξη επαναστατική;

Οπωσδήποτε. Είτε μιλάμε για τον μεσαίωνα είτε για το σήμερα που εξακολουθεί, με διάφορους τρόπους, να απαγορεύει συγκεκριμένες μορφές έρωτα. Που ψάχνεται ακόμα για ζώνες ασφαλείας και περιορίζει σε όσα είναι κοινωνικώς αποδεκτά και δεν δημιουργούν προβλήματα. Ναι, είναι επαναστατική πράξη ο έρωτας, η ύπαρξη και η επιβίωσή του μέσα στην μόλυνση που μας περιβάλλει, στην εποχη της απομυθοποίησης του ρομαντισμού.

Φαίνεται να το νιώθεις έντονα αυτό.

Ναι γιατί βιώνω τον κυνισμό που μας περιβάλλει. Την καθημερινότητα που δεν μας δίνει τον χρόνο να κοιταχτούμε στα μάτια. Που μας κάνει να φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε να πούμε ότι ερωτευτήκαμε, ότι γράψαμε ή διαβάσαμε ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Σάμπως κι η ποίηση έχει περιοριστεί στο σκρολ του κινητού, σ’ ένα καβαφικό απόσπασμα που ζητάει λάικ. Δεν θέλω να ακούστω γραφικός αλλά έχουμε παραμελήσει τη φύση μας και μαζί τα αστέρια, τη γη, τη θάλασσα, τον έρωτα τον ίδιο.

Να μπαίνεις σε ένα υπόγειο για πρόβα προσπαθώντας να δικαιώσεις μια ιστορία αγάπης, έναν έρωτα, είναι μαγευτικό

Μου είχες αναφέρει κάποιες ατάκες που έχεις ξεχωρίσει από το κείμενο, θες να τις μοιραστείς;

Είναι πολλές οι ατάκες που με συνεπήραν σ’ αυτό το κείμενο αλλά, ναι, μπορούμε να κάνουμε αναφορά σε κάποιες. Μία λέει: “Ξέρεις πότε αποκτάς πατρίδα όταν βάζεις κάποιον δικό σου στο χώμα”. Την βρίσκω συγκλονιστική αφού, όσοι αιώνες κι αν μεσολαβήσουν, είναι δεδομένο ότι η περιπλάνησή μας στην γη καταλήγει κάπου. Αυτός που θα προηγηθεί, ο δικός μας άνθρωπος, μάς δείχνει τον δρόμο, μάς υπενθυμίζει τον προορισμό μας, μάς υποδεικνύει τη ρίζα μας.

Είναι και μια άλλη ατάκα, που λέει “Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν συναντιούνται και δεν ξέρουν τι να πουν”. Δεν χωράνε δηλαδή λέξεις μεταξύ του έρωτα και της απόστασης που δημιουργήθηκε. Συνδέονται, αν το σκεφτείς οι δύο αυτές ατάκες μεταξύ τους, η απόσταση μπορεί να προκαλέσει παρόμοια αμηχανία με αυτή του θανάτου. Είναι κι αυτή ένας θάνατος. Γενικότερα στο έργο αυτό έχουμε να διαπραγματευτούμε πολλές ανατροπές, πράγμα που απασχολεί, εκτός από τη ζωή, την τέχνη και το θέατρο.

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο, ως σκηνοθέτης πλέον, τι είναι αυτό που θέλεις να φωτίσεις.

Ιδανικά; Την δικαίωση. Θα ήθελα να δικαιώσουμε αυτούς τους δυο ανθρώπους και τη σχέση τους. Έστω και τόσους αιώνες μετά, επί σκηνής. Ξέρεις, γι’ αυτά τα μεγάλα ζητήματα, της ζωής, του έρωτα, του θανάτου, καλό είναι να παραμένεις πιστός στις αρχικές, στις αγνές σου προθέσεις. Κι όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο, η δικαίωση ήταν το πρώτο που σκέφτηκα.

Μέσα από ένα ρόλο, είναι σαν να μου δίνεται η ευκαιρία να φωνάξω για κάτι μικρό ή μεγάλο που δεν διεκδίκησα στην ζωή μου.

Σκηνοθετικά έχεις επιχειρήσει κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενές σου δουλειές;

Ναι γιατί αυτό το έργο με έμπασε στη διαδικασία να πιστέψω περισσότερο στον εαυτό μου και συνειδητά να προσεγγίσω τη διαδικασία της πρόβας διαφορετικά. Πέραν της σχετικής προετοιμασίας, που έχει να κάνει με το χρονικό πλαίσιο και τους χαρακτήρες, μπήκα στη διαδικασία να ξαναδιαβάσω απ’ τη μια, και να ψάξω απ' την άλλη, παλαιότερες αλλά και πιο σύγχρονες σκηνοθετικές προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις που πιο πριν... σνόμπαρα.

Γιατί;

Έως πρόσφατα πίστευα ότι δεν υπάρχει μέθοδος και ότι όλα γεννιούνται. Μέσα από το έργο αυτό πίστεψα στη μέθοδο και έβαλα και κάποιες συγκεκριμένες μεθόδους σε χρήση, εντοπίζοντας ότι αποδίδουν. Συνέπεσε και σε μία περίοδο που είχα την ανάγκη κι εγώ να εξελιχθώ, να κάνω κάτι διαφορετικό. Με βοήθησε και το γεγονός ότι είχα να δουλέψω και να δοκιμαστώ με τρεις εξαιρετικούς ηθοποιούς. Στην εποχή μας, μ’ όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας, το να μπαίνεις σ’ ένα υπόγειο για πρόβα και να μη σε αφορούν για κάποιες ώρες τα άγχη σου, οι ειδήσεις και τι συμβαίνει στον κόσμο, να μην έχεις έγνοια το κινητό σου ή οτιδήποτε άλλο, και το μόνο που να σε νοιάζει, μ' ένα τρόπο σχεδόν ιεροτελεστικό, είναι να προσπαθείς να δικαιώσεις μία ιστορία αγάπης, έναν έρωτα, είναι μαγευτικό.

Τι είναι ο έρωτας;

Μάλλον ένας γλυκός τρόπος αυτοκαταστροφής. Όλοι μπορούμε να διαχωρίσουμε τη ζωή μας στην περίοδο πριν να ερωτευτούμε και αφότου ερωτευτήκαμε. Τρόπος αυτοκαταστροφής γιατί, μετά τον έρωτα, είναι σαν να χάνουμε λίγο απ’ τον εαυτό μας. Να αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή μας, ποιοι είμαστε, σε σχέση με τον άλλο.

Κώστα, τί σου προσφέρει το θέατρο;

Υποθέτω ότι μου δημιουργεί συναισθήματα ασφάλειας. Να επικοινωνώ όλα όσα ενδεχομένως να μην είναι εύκολο να επικοινωνηθούν τόσο ανοικτά και αληθινά στη ζωή. Μπορεί να είμαι κοινωνικός στην παρέα αλλά δεν είμαι ο τύπος που θα βρεθεί, για παράδειγμα, στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας και θα αρχίσει να φωνάζει επειδή του πήραν τη θέση. Μέσα από ένα ρόλο, είναι σαν να μου δίνεται η ευκαιρία να φωνάξω για κάτι μικρό ή μεγάλο που δεν διεκδίκησα στην ζωή μου. Μου δίνεται η ευκαιρία να το διεκδικήσω επί σκηνής. Κι αυτό λειτουργεί λυτρωτικά. Ως σκηνοθέτης δε, όταν και πρέπει να περάσω μέσα απ’ όλους τους ρόλους, βρίσκω τη λύτρωση όταν οδηγούνται όλοι σε μία συνάντηση. Αυτή η κατάσταση δημιουργίας με ιντριγκάρει.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Θα ακουστεί κλισέ αλλά η ιστορία έτσι έχει. Από πέντε ετών θυμάμαι τον εαυτό μου μες σ' ένα γκαράζ να στήνει παραστάσεις. Μάζευα τα παιδιά της γειτονιάς, τους έλεγα τι να πουν, έβαζα και στο κασετόφωνο μουσική, ετοιμάζαμε και χειρόγραφες προσκλήσεις και στήναμε καρέκλες για την κυρία Γιώτα, την κυρία Αντρούλα, την μάνα μου που κερνούσε καφέδες τις γειτόνισσες που έρχονταν να δουν την παράσταση. Αργότερα, στο παιδικό μου δωμάτιο, μπροστά απ’ το παράθυρο ήταν το γραφείο όπου διάβαζα. Με θυμάμαι να τραβάω την κουρτίνα, να καλύπτω το γραφείο και να ονειρεύομαι ότι είναι το καμαρίνι μου και εγώ ετοιμάζομαι να βγω στο θέατρο.

Πήγαινες σε παραστάσεις τότε;

Μη φανταστείς. Ό,τι είχε να δούμε στη Λεμεσό τότε. Απ’ την οικογένειά μου, που καμία σχέση μ' όλα αυτά, η γιαγιά ήταν εκείνη που πρότεινε να με στείλουν απ’ το γκαράζ σε θεατρικό εργαστήρι. Ήμουν 6-7 χρονών όταν βρέθηκα στο εργαστήρι της ΕΘΑΛ για την οποία σκηνοθετώ σήμερα το “Αβελάρδος και Ελοΐζα”. Την γιαγιά την ευγνωμονώ, παρόλο που δυστυχώς δεν πρόλαβε να με δει να δουλεύω. costas

Οι γονείς σου ήταν σύμφωνοι;

Ακολούθησαν και τους χρωστώ πολλά γι’ αυτό. Κάθε βδομάδα περίμενα να τελειώσει το σχολείο και να φτάσει το Σάββατο για να με πάρουν στο εργαστήρι. Έχω απίστευτες παιδικές αναμνήσεις από το χώρο. Χαρακτηριστικός για μένα ήταν και ο πρώτος μου επαγγελματικός ρόλος, όταν στα 13 μου χρόνια ο Βαρνάβας Κυριαζής με επέλεξε να υποδυθώ τον Έγιολφ του Ίψεν. Σε εκείνη την παράσταση τον πατέρα μου υποδυόταν ο Κώστας Καζάκας τον οποίο σκηνοθέτησα το 2018 στην παράσταση “Cock” του ΘΟΚ.

ΒΙΝΤΕΟ: Ο σκηνοθέτης του COCK και οι 4 ηθοποιοί on camera

Πώς τα φέρνει η ζωή…

Ναι, είναι όμορφα αυτά. Άσε, ο Καζάκας είχε κουβαλήσει μαζί του στις πρόβες του “Cock” φωτογραφίες όταν ήμουν στα 13 και παίζαμε μαζί στον Μικρό Έγιολφ. Γελάσαμε πολύ. Μωρό εγώ τότε, την είχα δει κάπως κι αποφάσισα να μοιράσω και αυτόγραφα στους συμμαθητές μου σχολείο, αν το πιστεύεις! Ευτυχώς που, και σ’ αυτό, βρέθηκε η μάνα μου να με προσγειώσει! Όπως και να ‘χει, για μένα κλείδωσε εκεί, στα 13 μου, ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός.

Έτσι κατέληξες στην Αθήνα;

Α, με τις σπουδές είχαμε άλλα. Οι γονείς μου δεν έφεραν ένσταση στην επιλογή μου αλλά επέμεναν να σπουδάσω και κάτι στο Πανεπιστήμιο κι ας γινόμουν παράλληλα ηθοποιός. Έπρεπε να έχω κι ένα... χάρτι. Οπότε, είχα να προετοιμαστώ για τις δραματικές σχολές και παράλληλα για τις Παγκύπριες. Βάζω λοιπόν κι εγώ τέσσερις επιλογές για το πανεπιστήμιο, να ικανοποιήσω τους γονείς μου: Θεατρολογία-Αθήνα, Θεατρολογία-Θεσσαλονίκη, Θεατρολογία-Πάτρα, Θεατρολογία-Ναύπλιο. Με μοναδική μου έγνοια να πάρω κάποια υποτροφία σε δραματική σχολή, οι Παγκύπριες ήταν το τελευταίο που με αφορούσε. Πέρασα λοιπόν… τελευταίος, στο Ναύπλιο. Μπήκα και πανεπιστήμιο δηλαδή. Το γεγονός, βέβαια, ότι πάτησα το πόδι μου τρεις φορές συνολικά μες το πανεπιστήμιο, ας μην το συζητήσουμε. Με το που πήρα την υποτροφία για το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, τα παράτησα όλα και ξημεροβραδιαζόμουν εκεί.

Νιώθεις ότι ήσουν προορισμένος για όλο αυτό; Για το θέατρο;

Το σίγουρο είναι ότι, από τότε που θυμάμαι, όλη μου η ζωή περιστρεφόταν γύρω από το θέατρο. Ήταν και είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο γυρίζουν τα πάντα στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν ήμουν προορισμένος για το θέατρο αλλά δεν θυμάμαι κιόλας να με απασχολεί οτιδήποτε άλλο. Μην νομίσεις όμως ότι το άφησα κι εγώ στη τύχη. Πάτησα το πόδι όταν χρειάστηκε, δούλεψα, το προσπάθησα και το προσπαθώ.

Έτσι ήρθε και… κούμπωσε και η σκηνοθεσία;

Κάπως έτσι. Η σκηνοθεσία ήταν για μένα ένα απ’ τα σημεία καμπής στη ζωή μου μέχρι σήμερα.

Ποια προηγήθηκαν;

Η Αθήνα και το Θέατρο Τέχνης. Αυτός ο κόσμος που ξανοίχτηκε μπροστά μου, στου Κουν, ήταν για μένα σημείο καμπής. Και μετά ήταν η σκηνοθεσία, που δεν ήταν στο... πρόγραμμα.

Πώς προέκυψε δηλαδή;

Στο Τέχνης δίδεται η ευκαιρία στους μαθητές, τους ηθοποιούς, μετά τη σχολή να εργαστούν σε διάφορα πόστα στο θέατρο. Μέσα απ’ τη διαδικασία αυτή είχα έρθει σε επαφή με τη δουλειά και τον τρόπο που δούλευαν σημαντικοί σκηνοθέτες, να δω πως στήνονται οι παραστάσεις. Θυμάμαι μία χαρακτηριστική στιγμή, όταν ως φροντιστής σφουγγάριζα τη σκηνή, πόσο πολύ γοητεύτηκα απ’ τον τρόπο που ο σκηνοθέτης έδινε οδηγίες. Σκεφτόμουν ότι εκείνη τη στιγμή, ο άνθρωπος αυτός, φτιάχνει ένα ολόκληρο κόσμο. Ήταν το πρώτο… κλικ. silvestros

Το ότι απέσπασες το Θεατρικό Βραβείο Κύπρου στην πρώτη σου σκηνοθετική απόπειρα λειτούργησε ως βαρίδι;

Με χαροποίησε θα έλεγα. Και μου υπενθυμίζει την προσπάθεια που κάναμε με μια παρέα φίλων όταν, χωρίς να το περιμένω, έγινε αποδεκτή η πρόταση που είχα στείλει στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος.

Γιατί δεν το περίμενες;

Ήμουν στα 26, δεν είχα ξανασκηνοθετήσει και είχα προτείνει διασκευή για το έργο Πλούτος του Αριστοφάνη. Όταν έστελνα την αίτησή μου σκεφτόμουν ότι πιθανότατα κάποιοι θα την έβλεπαν σ' ένα γραφείο και θα γελούσαν παρά ότι θα κέρδιζα το βραβείο. Όταν δε δέχθηκα το τηλεφώνημα από το Φεστιβάλ, ότι είχαν αποδεχτεί την πρότασή μου, ήμουν άνεργος και είχα επιστρέψει στο πατρικό μου στη Λεμεσό. Με ενημέρωσαν ότι είχα στη διάθεσή μου ένα πολύ μικρό ποσό για την παραγωγή και δύο μήνες για πρόβες. Αυτή ήταν νομίζω η στιγμή που θα μου μείνει αξέχαστη.

Τι ακολούθησε δηλαδή;

Καταρχάς φώναξα τους γονείς μου και, παρόλο που γνώριζα ότι ίσως να μην μπορούσαν να καταλάβουν πόσο σημαντικό ήταν για μένα αυτό που μου ζητήθηκε, τους ζήτησα την στήριξή τους για να μετακομίσω πίσω στη Λευκωσία και να αρχίσω πρόβες. Η ερώτηση της μάνας μου, αλησμόνητη. “Θα είσαι χαρούμενος;”. “Ναι!”, της λέω. Την επομένη είχα μετακομίσει στη Λευκωσία, επικοινώνησα με ηθοποιούς και τεχνικούς κι έπειτα κλειδώθηκα για μερόνυχτα ολόκληρα μες το σπίτι κάνοντας τη διασκευή. Ό,τι ακολούθησε ήταν απρόσμενο αλλά και καλοδεχούμενο.

Κώστα ονειρεύεσαι τον εαυτό σου σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα;

Να στο θέσω αλλιώς, όσο περίεργο κι αν ακουστεί. Στα 16 μου είχα δηλώσει σε στενή μου φίλη ότι ένιωθα πως μέχρι τα 25 θα πεθάνω. Μου είχε καρφωθεί στο μυαλό, το ένιωθα έντονα, ότι θα πεθάνω νέος. Όταν αυτή η έγνοια, το συναίσθημά μου αν θες… διαψεύστηκε, ένιωσα τυχερός. Απ' τον καιρό που πέρασα τα 25, περιορίστηκα στη σκέψη ότι, όπως και να 'χει, αυτός είναι ο προορισμός μου. Κι ίσως να είναι η σκέψη αυτή, η συνειδητοποίηση, που με σκουντάει να κάνω πράγματα. Ξυπνώ το πρωί και με την αίσθηση ότι, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να συμβεί οτιδήποτε, ξυπνά μαζί μου κι η ανάγκη να ζω καλά και να δημιουργώ χωρίς ενοχές. Τώρα, σε είκοσι ή τριάντα χρόνια από σήμερα... ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί. 333

Η επανάσταση πού βρίσκεται μέσα στη δική σου ζωή;

Η ζωή είναι μία επανάσταση από μόνη της. Η ζωή φέρνει μέσα της την επανάσταση. Ξέρεις, όλοι έχουμε την επιλογή της αυτοχειρίας. Θεωρώ, όμως, ότι αν αποφασίσεις συνειδητά να ζεις, οφείλεις να προσπαθείς να ζεις όσο το δυνατόν καλύτερα. Κι αυτό γεννάει άλλες, μικρότερες επαναστάσεις.

Το θέατρο είναι μία από αυτές;

Το θέατρο, εδώ και χιλιάδες χρόνια, κάνει κάτι πολύ σπουδαίο. Μας δείχνει έναν άλλο δρόμο. Δηλώνει ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να ειπωθούν τα πράγματα. Και θα συνεχίσει να το κάνει αυτό χωρίς να φοβάται, και δεν πρέπει να φοβάται, ούτε τον κινηματογράφο, ούτε την τηλεόραση, ούτε το Facebook. Είναι ένα δυναμικό μέσο από μόνο του, ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Άνθρωποι που μοιράζονται ιστορίες με άλλους ανθρώπους σε πραγματικό χρόνο. Αυτή η συνθήκη προϋποθέτει ανθρωπιά για να καταλήξει σε μια συνάντηση και μια συνομιλία. Τι άλλο έχουμε να κάνουμε παρά να ερχόμαστε κοντά οι άνθρωποι; Να μοιραζόμαστε ιστορίες μέσα απ’ τα σοβαρά, τα ευτράπελα, τα αστεία και τα συγκινητικά της ζωής.

“Αβελάρδος και Ελοΐζα”

του Γιάννη Καλαβριανού

από 14 Φεβρουαρίου

Πληροφορίες/Κρατήσεις: 25877827

Κεντρική Σκηνή ΕΘΑΛ

Σκηνοθεσία: Κώστας Σιλβέστρος

Σκηνικά/κοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά

Μουσική σύνθεση: Αντρούλα Καφά

Κίνηση: Αλέξης Βασιλείου

Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης

Ηθοποιοί: Βασιλική Κυπραίου, Αντωνία Χαραλάμπους, Θανάσης Γεωργίου και η μουσικός/περφόρμερ Αντρούλα Καφά

Βοηθός σκηνοθέτη η Στέφανη Μουρουζή