Με τον Λουκά Φουρλά συναντηθήκαμε τις προάλλες, στο πλαίσιο Ολομέλειας, στο μπαρ των ευρωβουλευτών στο Στρασβούργο και μιλήσαμε για τη νέα του καθημερινότητα, τα hot θέματα συζήτησης αυτή την περίοδο στη «φούσκα των Βρυξελλών» καθώς και για τα προσωπικά πρότζεκτ που ανέλαβε.

Eίναι όμως ή δεν είναι φούσκα οι Βρυξέλλες; Μήπως αυτό είναι στερεότυπο που από άγνοια κυρίως προέρχεται; «Αν μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια που θα είμαστε εδώ καταφέρουμε να σώσουμε κάποιες ανθρώπινες ζωές, τότε θα είμαστε πραγματικά περήφανοι για τη συμμετοχή μας στην Ευρώπη», πιστεύει ο πρώτος σε σταυρούς προτίμησης ευρωβουλευτής μας.

Καλησπέρα Λουκά, μετά την εξάμηνη παρουσία σου στο ευρωκοινοβούλιο έχεις γίνει λιγότερο ή περισσότερο αισιόδοξος για την Ευρώπη;

Αυτό που συνηθίζω να λέω είναι πως με όλα τα προβλήματα και τα μειονεκτήματά της, η Ευρώπη είναι το καλύτερο σπίτι που έχουμε αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Από άποψη κοινωνικών παροχών, από άποψη βιοτικού επιπέδου των κατοίκων, από κοινωνικές δομές, ασφάλεια και οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί πως η Ευρώπη βρίσκεται σε καλύτερη θέση τόσο από την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη. 

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν για βελτίωση. Όπως πρώτα απ' όλα να γίνουμε  ισχυρότεροι, εμείς, στο σπίτι μας. Να γίνει δηλαδή η Ευρώπη πιο αυτόνομη και να μην εξαρτάται από τρίτους όπως είναι η ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Να μπορεί, εάν χρειαστεί, να προστατεύσει την ασφάλειά της και την ίδια την ύπαρξή της. 

Πρέπει όμως τα κράτη - μέλη να πιστέψουν περισσότερο στην Ευρώπη, να γίνει πιο ενιαία η εξωτερική πολιτική και να διατηρηθεί και να ενδυναμωθεί αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο που έχει να κάνει με το ότι δεν έχει σημασία ποια είσαι ως χώρα, αρκεί και μόνο που είσαι μέλος. Και η πιο μικρή χώρα, όπως η δική μας, έχει εξίσου σημαντική φωνή με τη Γερμανία σε θέματα που αφορούν στο μέλλον της ευρωπαϊκής οικογένειας. Αυτή την περίοδο λαμβάνει χώρα μια έντονη συζήτηση για το πως θέλουμε να είναι αυτό το σπίτι μας στο μέλλον.

Συνεπώς, δεν θα πω πως αισθάνομαι πιο αισιόδοξος αλλά θα πω πως βλέπω μπροστά μου τις δυνατότητες που μου δίνει η ΕΕ να κάνουμε πράγματα. Μου δημιουργείται δηλαδή αισιοδοξία με την έννοια ότι βλέπω μπροστά μου πεδίον δόξης λαμπρόν για να πετύχουμε πολλά, τόσο για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του όσο και για την ασφάλεια μας, τις ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, την κοινωνική μας παρουσία και διάφορα άλλα, που σε καμία περίπτωση δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε αν δεν ήμασταν μέλος της ΕΕ.

Γίνεται επιδραστική δουλειά στο ευρωκοινοβούλιο, τι πιστεύεις;

Πρέπει κανείς να έρθει εδώ για να κατανοήσει πόσο επηρεάζει την καθημερινότητά μας αυτό που αποφασίζουν οι 750 ευρωβουλευτές (σ.σ 700 μετά το Brexit) στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Σ’ ένα πολύ μεγάλο βαθμό, η καθημερινότητα του ευρωπαίου πολίτη εξαρτάται από τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι βουλευτές. Από την ποιότητα του νερού που πίνουμε, από την ποιότητα των τροφίμων που έχουμε στο τραπέζι μας, από τι ρούχα φοράμε, από το πώς θα είναι το περιβάλλον μας και αν το κλίμα τα επόμενα χρόνια θα επηρεαστεί ή όχι, όλα αυτά εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις αποφάσεις του ευρωκοινοβουλίου και της ΕΕ. Τι ιατρική περίθαλψη θα λάβει ο κάθε ευρωπαίος πολίτης, πού θα τη λάβει, τι επιδόματα θα πάρει όταν βρεθεί σε ανάγκη, πώς θα βοηθηθεί ένα κράτος - μέλος όταν υποστεί καταστροφή; Όλα αυτά ρυθμίζονται από το ευρωκοινοβούλιο. Επομένως, ναι, είναι καταλυτική η δράση του.

Πρέπει κανείς να έρθει εδώ για να κατανοήσει πόσο επηρεάζει την καθημερινότητά μας αυτό που αποφασίζουν οι 750 ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο

Στη χώρα μας επικρατεί άγνοια για τη δράση του. 

Αυτό ισχύει και ως δημοσιογράφος θα μπορούσα κι εγώ να κάνω την αυτοκριτική μου. Όταν όμως, για παράδειγμα, προσκαλούμαι ως ευρωβουλευτής σε τηλεοπτικά πάνελ στην Κύπρο για να μιλήσω για την επικαιρότητα, η οποία κυμαίνεται από τη δίκη της 19χρονης Βρετανίδας και από το αν θα παραιτηθεί ο τάδε υπουργός, μέχρι μια οποιαδήποτε στείρα αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, πώς θα μου δοθεί η ευκαιρία να εξηγήσω τι κάνω στις Βρυξέλλες; Mε καλούν ουσιαστικά για να εμπλακώ σε έναν στείρο και ατέρμονο διάλογο, που για εμένα προσωπικά, κανένα δεν ωφελεί.

Τι κάνεις λοιπόν στις Βρυξέλλες;

Καταρχάς, να πούμε ότι το να έρθει κανείς στις Βρυξέλλες από τη πιο μακρινή χώρα της ΕΕ, την Κύπρο, δεν είναι εύκολο, αφού θα πρέπει να έρθει μέσω Αθήνας ή αλλού, μιας και δεν υπάρχει απευθείας πτήση. Για έναν Κύπριο ευρωβουλευτή λοιπόν, που κάνει αυτή τη διαδρομή δύο φορές την εβδομάδα (σ.σ καλό είναι να αναφερθεί αυτό) χάνεται πολύτιμος, παραγωγικός χρόνος. 

Το πρώτο διάστημα στο ευρωκοινοβούλιο το περνάς προσπαθώντας να δεις πως λειτουργεί το σύστημα. Ως δημοσιογράφος έχω σίγουρα το προτέρημα να είμαι πιο ευπροσάρμοστος και επικοινωνιακός, αφού οι δημοσιογράφοι μέσω της εμπειρίας μας μπορούμε ευκολότερα να πλησιάσουμε πολιτικούς, να τους απομυθοποιήσουμε, να τους κάνουμε φίλους και μέσω των γνωριμιών μας να πετύχουμε πράγματα.

Οι περισσότερες λοιπόν ώρες ενός ευρωβουλευτή είναι στο κοινοβούλιο και συγκεκριμένα στις επιτροπές στις οποίες συμμετέχει καθώς και στην πολιτική του ομάδα. Πρέπει να αφιερώνεις πολύ χρόνο για να ενημερώνεσαι, να διαβάζεις και να είσαι έτοιμος, αφού είναι πολλά τα θέματα που μία φορά το μήνα πρέπει να ψηφίσεις στο Στρασβούργο. Πρέπει να έχεις διαμορφωμένη άποψη και να είσαι σε θέση να τοποθετείσαι, όταν και εφόσον χρειαστεί.

Προσωπικά συμμετέχω στη μεγαλύτερη πολιτική ομάδα, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) και πιστεύω πως αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να κάνω πράγματα, αφού όταν είσαι μέλος μιας μεγάλης ομάδας μπορείς να επηρεάζεις τις ψηφοφορίες. Παράλληλα, είμαι μέλος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Θεμάτων άρα έχω μπροστά μου πεδίο δόξης λαμπρόν για να πετύχω αυτά που προεκλογικά έλεγα πως θα κάνω και που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο, την ποιότητα ζωής και την προστασία των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού. 

Και ποιες είναι οι προτάσεις και εισηγήσεις σου;

Το επόμενο διάστημα θα είμαι εισηγητής σε τρία πολύ σημαντικά θέματα που αφορούν στην καθημερινότητα των πολιτών και των δημοσιογράφων.

Είμαι καταρχάς εισηγητής στην Επιτροπή Απασχόλησης σχετικά με το τι περιμένουμε για τις κοινωνικές ομάδες στην Ευρώπη και τις ευάλωτες ομάδες πληθυσμού από το νέο πακέτο σταθεροποίησης που θα εγκριθεί από την Κομισιόν. Είμαι επίσης εισηγητής στην Επιτροπή Απασχόλησης για το τι προτείνουμε για το θέμα καταπολέμησης του καρκίνου τα επόμενα πέντε χρόνια και επιπλέον, μέσω της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας, είμαι εισηγητής σε ζητήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ελευθερίας του λόγου και του νομικού πλαισίου που διέπει τις διαδικτυακές πλατφόρμες.

Ένας Κύπριος και νέος λοιπόν ευρωβουλευτής θα έχει να κάνει τρεις εισηγήσεις, οι οποίες αν περάσουν (ή δεν περάσουν) θα επηρεάσουν μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Το θέμα είναι να καταφέρεις να πείσεις και να κάνεις τις συμμαχίες που πρέπει. Επαναλαμβάνω, όταν προέρχεσαι από μεγάλη πολιτική ομάδα έχεις επιπλέον στήριγμα και πλεονέκτημα.

Ισχύει ότι εντός του ευρωκοινοβουλίου έχουμε αποκτήσει τη φήμη των γραφικών σε σχέση με την «εμμονή» μας με το κυπριακό;

Πράγματι, η άποψη αυτή υπάρχει από πολλούς εδώ, ότι οι Κύπριοι βουλευτές και εκπρόσωποι είναι μονοθεματικοί και ασχολούνται μόνο με το κυπριακό. Πιστεύω πως είναι εσφαλμένη εντύπωση αλλά κακά τα ψέματα, ισχύει. Όσο περισσότερο ασχολείσαι όμως με τα θέματα των άλλων χωρών και διαμορφώνεις τη δική σου άποψη, τόσο ευκολότερα και οι άλλοι θα κοιτάξουν το δικό σου θέμα και, αν χρειαστεί, θα βοηθήσουν.

Για παράδειγμα, μου έχει ζητηθεί από συναδέλφους πρόσφατα να τοποθετηθώ για το θέμα της δολοφονίας της Μαλτέζας δημοσιογράφου. Μου έχει ζητηθεί να υπογράψω ψηφίσματα που αφορούν στο Μπουρούντι. Όλα αυτά τα κάνω. Όταν νιώσουν ότι είσαι αξιόπιστος, ότι δεν είσαι μονοθεματικός και ότι έχεις επιχειρήματα να πείσεις, αν το ζητήσεις θα βρεις στήριξη και για το κυπριακό.

Μέρος της προσπάθειάς μου είναι να στηρίξουμε τις οικογένειες των ασθενών και οι μικρές χώρες να απολαμβάνουν τις υποδομές των μεγάλων χωρών, χωρίς έξοδα

Ποιο θέμα που συζητείται στην Ολομέλεια ξεχωρίζεις;

Πέρα από τα θέματα που έχουν κυπριακό ενδιαφέρον, το θέμα του Ιράκ, του Ιράν,  της ΑΟΖ, το προσφυγικό και μεταναστευτικό, νομίζω ότι η πιο σοβαρή συζήτηση που γίνεται αυτή τη 

στιγμή στην ΕΕ είναι το μέλλον της Ευρώπης. Ποια Ευρώπη θέλουμε; Αυτό που ζητάμε εμείς είναι πιο ισχυρή Ευρώπη, πιο αυτόνομη, να μπορούμε να ρυθμίζουμε μόνοι μας τα του 

οίκου μας, να μην έχουμε ανάγκη εξωτερικούς παράγοντες και τρίτες χώρες, ειδικά όταν αυτές απειλούν το σπίτι μας στην Ευρώπη. 

Κάτι άλλο πολύ σημαντικό για εμένα, που αν κατάφερουμε να πετύχουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχουμε να λέμε πως πετύχαμε κάτι πολύ σημαντικό για την ανθρωπότητα, είναι να κάνουμε κάτι στο θέμα της καταπολέμησης του καρκίνου. Αν συγκεκριμένα καταφέρουμε μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια να σώσουμε κάποιες ζωές θα είμαστε όλοι περήφανοι για τη συμμετοχή μας στην Ευρώπη. Σε αυτή την προσπάθεια είμαι από τους πρωταγωνιστές. 

Αυτό πώς θα μπορούσε να γίνει; Πώς θα μπορούσαν να σωθούν ζωές;

Ως Πρόεδρος της Επιτροπής Βουλευτών που μάχονται κατά του καρκίνου (σ.σ η εν λόγω Επιτροπή έχει 142 μέλη στο ευρωκοινοβούλιο) θεωρώ ότι έχουμε μπροστά μας πολλά πράγματα να κάνουμε. Καταρχάς πρόληψη, που είναι το σημαντικότερο και έπειτα χρηματοδότηση και στήριξη καινοτόμων προγραμμάτων και θεραπειών που μπορούν να δώσουν λύσεις σε οποιοδήποτε σημείο της Ευρώπης. Αν δηλαδή υπάρχει ένας γιατρός στη Γερμανία σε πανεπιστήμιο που έχει φτάσει στο σημείο που είναι έτοιμος να κάνει στην έρευνά του ένα βήμα παραπέρα, να έρθει η ΕΕ αρωγός, να τον στηρίξει και τα καλά αποτελέσματα θα τα καρπωθούμε όλοι οι υπόλοιποι.

Οι μικρές χώρες ειδικά έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά αφού δεν έχουν τις υποδομές που έχουν οι μεγάλες χώρες. Μέρος της προσπάθειάς μου είναι να στηρίξουμε τις οικογένειες των ασθενών και οι μικρές χώρες να απολαμβάνουν τις υποδομές των μεγάλων χωρών, χωρίς έξοδα. Αν για παράδειγμα ένα μωρό μας στην Κύπρο έχει πρόβλημα, να μπορεί, με έξοδα της ΕΕ, να πάει στη Φινλανδία όπου υπάρχει πρόγραμμα καινοτόμο.

Το άλλο σημαντικό που θα ήθελα να θίξω είναι η πιο ισότιμη αντιμετώπιση των ανθρώπων που έχουν προσβληθεί από σπάνιες ασθένειες. Λόγω του ότι είναι πολύ μικρός ο αριθμός των ανθρώπων αυτών, οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες δεν παράγουν τα αντίστοιχα, κατάλληλα φάρμακα για ίαση. Αυτά λοιπόν τα ορφανά φάρμακα θα προτείνω όπως χρηματοδοτηθούν από την ΕΕ. Δεν νοείται να υπάρχει άνθρωπος που να υποφέρει και να μην μπορεί να λάβει θεραπεία επειδή δεν έχει αρκετούς που πάσχουν από την ίδια ασθένεια. Νομίζω ότι υπάρχει θετικό κλίμα τόσο στην Κομισιόν όσο και στην Επίτροπο Υγείας, να προχωρήσουμε.